De derde ronde

Na mijn deelname aan Masterchef, waarvoor toch eigenlijk gold dat je echt moest weten dat ik het was, die achter een succesvolle kandidaat stond te koken, had ik de indruk dat ik nog recht had op ongeveer 14 minutes and 57 seconds of fame. Ik kreeg een mail van Masterchef, dat ik me kon aanmelden voor het tweede seizoen, maar daar had ik eerlijk gezegd niet zo'n zin in: los van de lichte zuurheid die ik aan de oorspronkelijke afwijzing had overgehouden, vond ik dat het programma over van alles ging, zoals de ego's van juryleden, wie het hardste kon rennen naar een tafel met ingrediënten en broodnodige volwassingswordingsprocessen van hele kinderachtige kandidaten, maar echt daadwerkelijk koken leek soms eerder bijzaak dan het doel van het programma. En op het andere net was Topchef, waarbij er heel weinig back story over de deelnemers werd gegeven, want de beschikbare zendtijd werd besteed aan opdrachten, masterclasses en workshops over productkennis. Mijn plan was dus ook om niet meer te proberen aan Masterchef mee te doen, maar mijn ambities dit keer op Topchef te richten, en als dat ook niet zou lukken, dan ging ik gewoon weer lekker in de publiciteitsvrije luwte koken.

Net als bij Masterchef begon ook dit avontuur met het invullen van een internetformulier - dat lijkt gemakkelijk, maar ik kan heel slecht vragen beantwoorden als 'Waarom ben jij de volgende Topchef?' en heb de neiging om dan dicht te klappen, het formulier dicht te klikken en online schoenen te gaan kopen. Uiteindelijk heb ik me er, met veel coaching van vriend B, doorheen geslagen, en had dat zo goed gedaan dat ik binnen 24 uur al de tweede ronde had bereikt: een telefonisch gesprek met een medewerkster van Topchef, waarin vergelijkbare vragen werden gesteld, maar in een gesprek doe ik het kennelijk aanzienlijk beter dan in een formulier, want ik werd gelijk uitgenodigd voor weer een volgende ronde, een heuse screentest in het Mediapark in Hilversum (toch ook een locatie waar je maar net levend vandaan moet zien te komen): gedurende 15 minuten werd ik gefilmd terwijl ik vertelde over mijn culinaire ambities en mezelf zo enthousiast mogelijk probeerde te profileren als een van de best mogelijke vertegenwoordigers van de provincie Zuid-Holland. Als ik de volgende ronde haal, moet ik vaardighedenauditie doen bij Robert Kranenborg en Julius Jaspers - en dan gaat het echt over koken, dus dat is een ronde waar ik heel veel zin in heb!

Oud en nieuw

In mijn overwegingen al dan niet een iPad aan te schaffen, heb ik me nogal druk gemaakt over het welzijn van mijn zo geliefde iPhone. Ik wilde hem niet kwetsen door allerlei functies die ik eerder als essentieel had bestempeld over te hevelen op de iPad, want ik was namelijk heel erg gelukkig met mijn iPhone. Maar na de aanschaf van de iPad begonnen de problemen met mijn iPhone zich toch wel op te stapelen: hij was altijd langzaam, liep regelmatig vast, leek vaak geen zin te hebben om bepaalde apps op te starten, en soms werd hij ineens gloeiend heet. Nou kan ik me goed voorstellen dat hij zich een beetje afgewezen voelde, maar uiteindelijk heb ik natuurlijk helemaal geen tijd om met mijn mobiel in relatietherapie te gaan, en zoals dat dan gaat (of zoals dat dan in elk geval bij mij gaat): als een relatie niet meer voldoet aan de eisen die je eraan stelt, wordt het tijd om een nieuwe relatie te zoeken. Gelukkig liep de looptijd van mijn abonnement ongeveer parallel aan de teloorgang van mijn telefoon, dus na uitgebreid vergelijkend waren-onderzoek, inclusief een excelletje waarin ik zo'n beetje alle opties die er waren afwoog, heb ik gewoon mijn abonnement bij T-Mobile verlengd, en kon ik een prachtige witte iPhone 4 tegemoet zien.

Dit keer leken er zelfs geen bezorgproblemen te hoeven zijn, want ik kon namelijk hoogstpersoonlijk tijd en plaats bepalen waarop mij het pakket overhandigd zou worden, zodat ik een middag die ik toch op school moest doorbrengen heb geselecteerd. Op zich jammer dat de bezorger er vanwege verkeersdrukte vanaf heeft gezien, maar goed, de volgende morgen was ik dan toch als eerste aan de beurt, zodat ik nu een volledig tevredene iPhone 4-bezitter ben: hij is mooier, sneller en witter dan de vorige, ik kan filmpjes maken en dankzij een fancy optie in de kaarten-app veel beter de weg vinden. Het gelukkigst ben ik nog met mijn nieuwe sms-toon 'Sherwood', want nu klinkt het of Robin Hood mij persoonlijk met zijn middeleeuwse toeter op de hoogte stelt van een nieuw bericht. Mijn muziek staat er alweer op en tot mijn vreugde bleek hij zelfs in mijn hardloop-armband te passen. En inderdaad - ik denk eigenlijk nooit meer aan mijn lieve oude iPhone. Zo gaan die dingen.

50 mensen, 1 vraag

Hoewel het alweer bijna het eind van het schooljaar is en de kinderen zich dus vooral onledig zouden moeten houden met de voorbereiding op de toetsweek en het afronden van opdrachten, leek het me wel een goed moment voor nog een ambitieus project. Ter gelegenheid van het afscheid van een collega wilde ik, samen met de leerlingen van klas 4 en 5, een filmpje maken en op YouTube zetten. Het was niet de bedoeling dat het een direct eerbetoon aan de betreffende docent zou worden; ik vond dat iets dat op we het wereldwijde web gingen zetten ook buiten de muren van de school interessant moest zijn. Daarom hebben we ervoor gekozen om een filmpje te maken in de reeks 50 people, 1 question, anderhalf jaar geleden begonnen bij Post Secret, en sindsdien door allerlei mensen met hun eigen variaties gemaakt. De opzet van deze filmpjes is eenvoudig: aan 50 verschillende mensen wordt dezelfde vraag (in de oerversie 'wat is je grootste geheim?') gesteld, en hun respectievelijke antwoorden worden op virtuoze wijze door elkaar heen gemonteerd.

Het project vergde natuurlijk wel enige coördinatie. Ik moest beginnen met het vragen van de cameraman, een leerling van klas 5, die ook de LipDub gefilmd en gemonteerd heeft - maar die ook de feestcommissie bestiert en voor de rechten van de kids opkomt in de medezeggenschapsraad en dat alles naast een tamelijk ambitieus vakkenpakket. Eigenlijk kon ik het niet maken om hem nog een project in de maag te splitsen, zeker in het licht van het feit dat ik zijn tutor ben - maar die scrupules heb ik snel opzij gezet, en hij zei gelukkig meteen ja. In overleg met het mildste lid van de schoolleiding heb ik de leerlingen gemaild op welk moment de opnamen zouden plaatsvinden, en de roostermaakster zorgde ervoor dat de collega aan wie we het filmpje cadeau wilden doen niet in het schoolgebouw zou hoeven zijn tijdens het filmen, dus niets hield ons tegen. De vraag die wij aan de 50 kinderen (achteraf bleken het er 52, maar beter mee verlegen dan om verlegen) hebben gesteld was 'wat is voor jou een goede leraar?'. Hoewel een groot deel van de leerlingen opvallend vaak naar links kijkt als ze klaar zijn met praten (daar zat ik namelijk), heb ik de indruk dat ze vrijuit hebben kunnen praten, en de jongen die altijd spiekt heeft er zelfs nu zijn telefoon even bij gebruikt. In elk geval zijn de kids het behoorlijk met elkaar eens zijn: bijna iedereen vindt dat een docent die humor, kennis van zaken en overwicht heeft een goede is. Het is een prachtig filmpje geworden, dat we als afscheidsverrassing hebben vertoond en dat we wat mij betreft voortaan kunnen inzetten in personeelsadvertenties en als motivational tool voor onze school - dan functioneert het niet alleen als eerbetoon aan een goede docent die weggaat, maar ook als inspiratie voor nieuwe en ervaren collega's. En het iets bredere doel is volgens mij ook gediend: iedere docent wil toch weten wat de gemiddelde puber van hem verwacht?

Grote Drentse Thema's

Ik houd niet zo van Nederlandstalige muziek. Meestal komt die nogal banaal op me over, met veel woorden van een lettergreep, zodat alles makkelijk in het rijmschema past, en ik heb eigenlijk gewoon liever mijn muziek in de taal van mijn literatuur (ik heb in het Engels leren lezen en ben daar nooit volledig overheen gekomen) dan in de taal van mijn contact met de slager. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet te bekeren ben: al heel vroeg in onze relatie wist Michel mij enthousiast te krijgen voor Boudewijn de Groot en vriend B heeft door middel een subtiele campagne gepresteerd dat ik niet alleen als ik bij hem in de auto zat naar de muziek van Daniël Lohues wilde luisteren, maar ook 's ochtends vroeg alleen bij de bushalte. Ik moest er wel even aan wennen - het bezwaar is niet het dialect waarin hij zingt, want ik heb mijn vormende jaren in Limburg doorgebracht, zodat ik, hoewel ik zelf Algemeen niet-altijd-even-Beschaafd Nederlands spreek, vaak wel een heel eind kan komen als ik lokale taaluitingen wil verstaan. Het probleem was eerder de onderwerpkeuze. In eerste instantie dacht ik dat iemand die in plat Drents wil zingen dat doet omdat wat hij aan de orde wil stellen zich daar het beste voor leent, en liedjes over strobulten doen mij, vrees ik, niet zoveel. Ik ben meer van de GroteThema's, maar bij nadere beluistering bleek dat die ook allemaal in het oeuvre van Lohues voorbij komen: liefde, dood, religie en eenzaamheid, en dat het object van zijn liefde vervolgens met lijn vieftig weer naar huis gaat, ach, dat geeft die grote thema's ook wel iets eigens en intussen zitten er wel een paar hele prachtige nummers tussen.

Ik kon me dan ook geen beter verjaardagscadeau voor B voorstellen dan kaartjes voor het concert dat Daniël Lohues in Leiden zou verzorgen - en dan was het natuurlijk de bedoeling dat ik het tweede kaartje mocht gebruiken (want een goed cadeau is ook leuk voor de gever, tenslotte). Het was een optreden in het kader van de theatertour bij de CD 'Hout Moet' en hoewel ik geloof dat ik nog nooit een concert heb bijgewoond met minder sex, drugs en rock & roll, vond ik het van begin tot einde (en daarna nog dagen napret) prachtig. Lohues was ontzettend goed bij stem en praatte zijn liedjes op een ontspannen, licht grappige manier aan elkaar. Maar waar ik het allermeest van heb genoten was de man zelf: hij was volledig zichzelf - dat zijn weliswaar meer mensen, maar meestal hangt daar iets agressiefs overheen ('dit ben ik, en als het je niet zint, dan rot je maar op'), terwijl het bij Lohues eerder iets was als 'dit ben ik, en als het je niet zint, dan is het jammer, maar ik heb in elk geval mijn best gedaan'. En ik denk dat ik, als ik van een concert thuiskom en ik constateer dat ik de muziek ontroerend en de artiest ontwapenend heb gevonden, toch zal moeten toegeven dat ik fan ben. Maar dat doe ik in dit geval meer dan volgaarne.

Culinaire roadtrip

Soms kom ik op de raarste manieren aan mijn tijdverdrijf. Zo besteed ik elke ochtend een kleine 5 minuten aan het lezen van de verschillende aanbiedingen bij Groupon: voor allerlei steden zijn er allerlei spannende aanbiedingen, waar ik al dan niet (meestal overigens niet) gebruik van maak. De mogelijkheid om voor weinig motorrijles te nemen of mezelf aan een IPL-behandeling van mijn bikini-lijn te onderwerpen laat ik graag aan me voorbij gaan, en op basis van een kortingsbon mijn ogen laten laseren bij een obscure kliniek in Schiedam lijkt me, los van het feit dat mijn ogen op zich zo'n behandeling helemaal niet nodig hebben, een typisch voorbeeld van valse zuinigheid. Maar via die aanbiedingen ben ik dan weer wel aan mijn paaldanservaring gekomen, en ik heb zowel in Leiden als in Amsterdam en Rotterdam een aantal keren redelijk tot prima gegeten voor een best aangename prijs. Maar je kan je natuurlijk ook gewoon laten inspireren door Groupon en dan vervolgens je eigen plan trekken: ik kreeg een offer I could easily refuse voor een aspergelunch bij een onduidelijk hotel in Rotterdam, maar mijn oog viel op de tekst 'geniet van de pittige Hof Asperge uit Ouddorp'.

Mijn geografische kennis van Nederland mag beroerd heten, maar ik weet net wel dat Ouddorp zich niet in Limburg (voor zover ik weet de enige asperge-streek die er is) bevindt: vriend B komt uit Stellendam, zodat ik nu wat mij betreft disproportioneel goed op de hoogte ben van kleine dorpen waarvan men denkt dat ze in Zeeland liggen, maar die bij Zuid-Holland horen. En over dat gebied is B best chauvinistisch, dus toen ik hem een linkje naar Hof Asperges stuurde en impliceerde dat die asperges natuurlijk minder goed waren dan die uit mijn Limburg, was het plan voor een culinaire roadtrip snel geboren. Vandaar dat we op een vrijdagmiddag met de Grote Rooie Rechtse Hobby van B naar net-niet-Zeeland zijn afgereisd, in eerste instantie naar Oostvoorne, het meest noordelijke verkooppunt van Hof, maar hoewel dat een uitermate pittoresk dorpje is, waar je zo goedkoop kan lunchen dat je geeneens een Groupon-bon nodig hebt, waren de asperges daar al helemaal uitverkocht. Dus zat er niets anders op dan er nog 50 kilometer tegenaan te gooien (milieuvriendelijk was deze expeditie in elk geval niet - en het werden bijna vanzelf de duurste asperges die ik in mijn leven gegeten heb) en naar 't Stalletje in Ouddorp te rijden. Daar waren nog meer dan genoeg asperges, zodat we heel tevreden met anderhalve kilo Zuid-Hollands goud terug konden reizen. Het chauvinisme van B leidde ons natuurlijk nog even langs de visafslag van Stellendam, en toen naar Leiden, alwaar ik de asperges precies zo bereidde als de asperges die ik doorgaans koop, want bij experimenten moet je, om de resultaten zo zuiver mogelijk te houden, tenslotte maar een ding tegelijk veranderen. Maar die resultaten mochten er zijn: als ik mijn eigen Limburgse trots even uitschakel kan ik niet anders dan constateren dat het echt hele fraaie asperges waren, dik en vol en, ook al is het misschien wishful thinking, ze smaakten een klein beetje zilt. Misschien wel de lekkerste asperges ooit, en daarmee alleszins een enorme omweg waard.

Kraamvisite

Er wordt in mijn omgeving nogal wat gebaard. Dat komt natuurlijk doordat het meerendeel van mijn vriendinnen ongeveer mijn leeftijd heeft, en als je in de afronding al 40 bent, of in elk geval boven de 30, en je hebt nog niet bijgedragen aan de bevolkingsgroei-statistieken, dan begint de tijd toch een beetje te dringen. Als het de tijd niet is die druk op je legt, dan is het wel je biologische klok of je familie. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je gewoon graag kinderen wilt, maar er is kennelijk iets in mij misgegaan, waardoor ik met die mogelijkheid (eerlijk gezegd toch de beste reden om zwanger te worden) altijd vergeet rekening te houden. Mijn biologische klok is defect of tikt in elk geval te zachtjes, ik heb onlangs de kleinkinderwens van mijn moeder definitief op mijn broertje en zijn vriendin af weten te wentelen, en ik ben nu al zo oud dat men me bijna niet meer vraagt of er nog baby's komen, maar me eerder meewarig aankijkt, kennelijk in de veronderstelling dat het me gewoon niet gelukt is. Ik heb niets tegen kinderen, maar ik vind ze eigenlijk pas interessant als ze in de puberteit zitten, en om daar nou jaren voor tussen de poepluiers en Teletubbies te gaan zitten gaat me wat ver. Het fijne van werken in het middelbaar onderwijs is dan ook dat ik lekker de hele dag met pubers kan werken en dat ze aan het eind van de dag keurig teruggaan naar hun eigen ouders, zodat ik een heerlijk rustige avond heb -

prima geregeld dus.

Maar als andere mensen een baby hebben, vind ik het altijd wel leuk om even te gaan kijken. Baby's zijn klein, en lief, en stinken een beetje naar melk en poep, en van het geheel kan ik best kortstondig genieten. Dus toen collega K zwanger werd, heb ik gelijk een mutsje gebreid, en ik heb in de laatste maand vol spanning elke dag haar Facebook gecheckt om te kijken of de baby er al was. En toen hij (want het is een hij, hij heet Jan - precies conform de stilzwijgende naamgevingsafspraken in mijn omgeving: alle jongens hebben Hollandse namen van 1 lettergreep en alle meisjes heten Julia) zich aandiende, ging ik natuurlijk langs. Het was een babybezoek volgens het boekje: er was een houten ooievaar, beschuit met muisjes en een droge, blije baby die ik zelfs even mocht vasthouden. En omdat ik mezelf niet kan onderdrukken had ik een lichtelijk fout cadeau meegenomen: een boekje getiteld 'Sambo, het kleine zwarte jongetje'. Maar het allerleukste aan de kraamvisite vond ik de enorme blijdschap en liefde waarmee K de kleine Jan benaderde; dat gaat een heel gelukkig kind worden, denk ik. Het is maar goed dat sommige mensen wel een kinderwens hebben.

Bloggen en de kunst van het antedateren

Het is zomervakantie. Ondanks het feit dat deze blog gedateerd is op 24 mei, moet ik bekennen dat het in werkelijkheid 9 juli is en dat de zomervakantie al een week bezig is. En zo'n vakantie is natuurlijk bij uitstek de gelegenheid om allerlei achterstallige klussen op te pakken, zoals het opruimen van diverse nestjes troep die ik heb aangericht in huis, sorteren van papieren en het bijwerken van mijn blog. En dat is hard nodig: toen ik in het 101 dingen-lijstje opnam dat ik een blog wilde beginnen, had ik voor mezelf eigenlijk maar een regel geformuleerd, en hoewel ik me er voor de duur van die regels (6 maanden) wel aan gehouden heb, is er daarna hard de klad in gekomen. Het enige wat ik moest doen was elke week 2 keer een bijdrage schrijven, en in het licht van het feit dat ik nogal wat meemaak, of in elk geval, genoeg meemaak om tot blog-waardige proporties op te blazen, leek me dat prima haalbaar. En dat was het dus ook, want de eerste 8 maanden lukte het me moeiteloos. Maar toen ging het mis: ik had in eerste instantie even wat minder tijd, iets wat ik kon opvangen door later te schrijven en dan gewoon te antedateren. Minder trouwe volgers zouden dan denken dat ik me wel aan mijn targets hield, leek me. Op 22 mei was ik helemaal bij, en ik had ook een volle agenda met dingen waar ik absoluut over zou kunnen schrijven, maar het kwam er even niet van. En 'even' werd een paar weken, en toen was 'even' ineens 8 weken, en nu heb ik een achterstand van 16 blogjes.

Toen ik met bloggen begon, had ik ook geen duidelijk idee over wanneer je nou eigenlijk precies een blog hebt. Ik ken nogal wat mensen die een blog met een duidelijk thema (zoals 'ik ga nu alle films uit de jaren '80 kijken die op een middelbare school spelen en daarover schrijven' of 'ik ga nu mijn volledige collectie nagellak dragen en ieder flesje apart recenseren') beginnen, daar ongeveer een week vol enthousiasme aan werken, en er dan weer mee stoppen, omdat het toch allemaal veel minder leuk was om te doen dan ze aanvankelijk dachten. Daar had ik niet zo'n last van, omdat mijn blog geen duidelijk thema heeft, tenzij 'wat doet een twijfelende dertiger die een impuls aan haar leven probeert te geven door allerlei malle en minder malle dingen te doen?' een blog-thema is, maar zelfs als dat zo is, is het in elk geval vaag genoeg om lekker voor me uit te schrijven. Het leek me wel dat een blog die je een week bijhoudt en dan laat doodgaan, geen blog is - en zo'n themablog is in theorie waarschijnlijk leuker dan in de praktijk, want ik houd erg van nagellak en nog meer van jaren '80 films die op een middelbare school spelen, maar om daar nou structureel over te gaan lezen gaat me echt te ver. Inmiddels ben ik eruit: je hebt een blog als je lezers hebt, en hoewel ik al maanden slechts 6 overigens zeergewaardeerde officiële volgers heb, blijken er nogal wat mensen te zijn die geïnteresseerd zijn in de zieleroerselen van deze twijfelende dertiger, want de afgelopen weken ben ik er meermalen uit verschillende hoeken op gewezen dat het toch echt weer eens tijd wordt om aan de slag te gaan. Gelukkig heb ik genoeg beleefd in die 8 weken waarin ik niet schreef, dus het lijkt me geen straf om dat nog even allemaal de revue te laten passeren. Watch this space derhalve!

Culinaire ambities

Voor iemand die in een restaurant met twee Michelin-sterren stage heeft gelopen, zijn mijn culinaire ambities verder eigenlijk best bescheiden. Ik heb een lijstje dingen die ik nog nooit heb gemaakt, en dat werk ik langzaam af. Terwijl ik dat doe, kom ik in mijn kookboeken natuurlijk wel weer nieuwe dingen tegen die ik ook nog nooit heb gemaakt, dus het lijstje wordt op zich niet korter, maar mijn skills ontwikkelen zich in elk geval wel. Ik vind het ook prachtig als de so-called 'jonge professionals' bij Topchef niet weten wat het verschil tussen een béarnaise en een hollandaise is - ik zit dan enorm zelfingenomen 'DRAGON, eikels' tegen de televisie te schreeuwen, en dat terwijl ik tot een aantal weken geleden geen van beide ooit zelf gemaakt had. Een deel van mijn culinaire to do-list had ik ook op het 101-dingenlijstje opgenomen: de curry heb ik eerder al gemaakt (en sindsdien kijk ik neer op potjes), en onlangs heb ik mij gericht op zelf mayonaise en ijs maken, omdat je dat als jezelf respecterende niet meer zo heel jonge semi-professional toch zeker een keer moet hebben gedaan.

De grondstoffen en materialen voor beide producten had ik in huis. Ik had aan het sponsordiner een gigantisch pak vloeibaar eigeel overgehouden (op zich smerig natuurlijk, maar nu toch wel heel handig), en ik heb een uitgebreide collectie olie en mosterd, dus voor de mayo was ik helemaal klaar. Na een kwartiertje enthousiast kloppen en druppelsgewijs olie toevoegen had ik een mooi bakje lichtgele emulsie, die net zo smaakte als wat we ooit in Frankrijk hebben gegeten, die keer dat mijn broertje om mayonaise vroeg en het tien minuten duurde voordat er een bakje op tafel stond. Ik heb me altijd afgevraagd of ze die toen zelf hebben gemaakt of even iemand naar de supermarkt hebben gestuurd, maar ik vind dat ik in elk geval mag concluderen dat mijn mayo authentiek smaakte.

Voor het ijs had ik ook eigeel nodig, en slagroom, en, in het licht van het feit dat ik aardbeienijs wilde maken, aardbeien, maar het belangrijkste was in dit geval natuurlijk de apparatuur. Ik bezit al jaren een ijsmachine, omdat ik, toen ik een keer een financiële meevaller had, zeker wist dat dat het apparaat was mijn levensgeluk volledig zou maken. Ik heb dan ook de mooiste uitgekozen, een roestvrijstalen Magimix Le Glacier 1.5, en hem keurig in de kast gezet bij alle andere apparaten die ik nooit gebruik - en daar heeft hij jarenlang gestaan, totdat ik dus besloot dat het tijd was om ijs te gaan draaien. Het ijs was heerlijk, smaakte meer naar aardbeien dan naar aardbeienijs, maar ik denk dat mon petit Glacier een beetje beledigd was omdat ik hem verwaarloosd heb, want ik had uiteindelijk de diepvries nodig om het ijs een beetje stijf te krijgen. Ik hoop maar dat we de komende maanden dichter tot elkaar kunnen komen, want ik heb grootse ijsplannen voor de zomer. En nog 140 hoorntjes...

I promise to love you

Ik heb al eerder geschreven over waarom ik zo blij ben met mijn museumjaarkaart - vrijblijvend even een museum inlopen ervaar ik als een gigantische luxe. Maar het eerstvolgende museum dat ik ambieerde te bezoeken, de Kunsthal in Rotterdam, bleek natuurlijk niet mee te doen aan de museumjaarkaart, zodat ik alsnog het gevoel had dat ik enorm veel moest betalen en me dus toch verplicht dreigde te voelen zo lang mogelijk te blijven. Dit probleem heb ik onmiddellijk ondervangen door nog meer te betalen, zodat ik nu ook de trotse bezitter van een Kunsthaljaarkaart ben en met dezelfde vrijblijvendheid van de cultuur aldaar kan genieten. En dat komt goed uit, want het aanbod van de Kunsthal is nogal divers, zodat er zomaar op hetzelfde moment een tentoonstelling over trapauto's uit de jaren '40 en '50 en een met werken uit het depot van Boijmans Van Beuningen kan zijn, en het overkomt me toch zelden dat ik op hetzelfde moment evenzeer in beide dingen geïnteresseerd ben. En vanaf nu hoeft dat dus niet meer, want ik heb een clubkaart en kan dus gemakkelijk een andere keer terugkomen.

Vrijdag wilde ik dan ook alleen maar de tentoonstelling I promise to love you bezoeken, met de uitdrukkelijke intentie de rest van het aanbod te laten voor wat het was. Het was een mooie tentoonstelling, samengesteld uit de Caldic Collectie, kennelijk een van de belangrijkste particuliere kunstverzamelingen van Nederland. Het was me niet helemaal duidelijk of Joop van Caldenborgh, de verzamelaar in kwestie, de werken had gekocht omdat hij ze mooi of belangrijk vond, of omdat hij een inschatting had gemaakt van de marktwaarde van de kunstenaars en zo een museum vol diepte-investeringen heeft weten samen te stellen, maar voor de kunstliefhebber levert zijn bestedingsbeleid hoe dan ook een prima tentoonstelling op, met een aantal hele prachtige werken. After the gathering van Hans Op de Beeck, een enorme verjaardagstaart, is zo'n ding waar ik gewoon blij van word, en Paff van Erneso Neto, een soort panty gevuld met kurkuma, vond ik fascinerend. De in iedere collectie moderne kunst standaard aanwezige Tracey Emin en Damien Hirst waren natuurlijk ook van de partij, en ik vond het in het licht van de actualiteit ook wel bijzonder om de porseleinen olievlekken van Ai Weiwei te zien - verontwaardiging over de schandalige behandeling van een kunstenaar krijgt iets meer kracht als je iets van zijn werk hebt gezien. Het allerschitterendst vond ik Sigh van Sam Taylor-Wood, misschien wel de mooiste installatie die ik ooit heb gezien, zo mooi dat ik er in totaal drie keer naar heb gekeken (twee keer achter elkaar, net zo makkelijk, en toen ik het eind van de tentoonstelling had bereikt ben ik nog even teruggelopen). Op weg naar buiten liep ik langs de Hipstamatic-tentoonstelling, die ik voor mijn volgende bezoek had willen bewaren, maar die bleek te bestaan uit een schamel wandje foto's, dus die heb ik maar gelijk meegepikt. Gelukkig zijn er op het moment nog vijf exposities in de Kunsthal, zodat ik binnenkort nog een keer met mijn jaarkaart kan wapperen. En dan ga ik, denk ik, ook nog een keertje naar Sigh kijken.

De jonge ondernemer M/V

Voor de tweede keer in de geschiedenis van de mensheid was onze school de gastheer van het project 'Ondernemen, iets voor mij?', dat we dit jaar, uit schaamteloze zelfpromotie, hebben omgedoopt in 'Novum Business Challenge'. Leerlingen uit 5V van zes scholen hebben in het kader van de vakken Economie en Management & Organisatie een product (of een dienst) ontwikkeld en daarvoor een volledig businessplan geschreven, compleet met financiële onderbouwing. Een jury van deskundigen (bestaande uit twee docenten en een bovenschools manager, onder leiding van Jeroen Smit) had uit ongeveer 30 inzendingen een selectie gemaakt van de beste tien plannen, en die mochten tijdens de finale een presentatie verzorgen. Vorig jaar was ik ook al betrokken bij de organisatie van de dag, in de eerste plaats omdat collega B de leiding had en ik nooit te beroerd ben hem een handje te helpen, maar vooral omdat ik de afwijking heb dat ik het ontzettend leuk vind om dit soort evenementen op poten te zetten; dit jaar heb ik weer geholpen met de praktische aspecten van de dag, maar doordat ik het tegenwoordig zelf zo druk heb met mijn eigen bedrijf had ik nu ook een iets meer inhoudelijke interesse in de presentaties dan vorig jaar.

De plannen die door de jury finale-waardig waren geacht waren heel verschillend en varieerden van een hamburgerhouder, via een lifestyle-invullings-service en een computerondersteuningsbedrijf voor bejaarden, tot mooie basketbalkleding voor dames - allemaal dingen die er in de vorm zoals gepresenteerd nog niet waren. Als startend ondernemer heb ik me vrolijk gemaakt om de enorme salarissen die de jonge ondernemers zichzelf al in het eerste jaar van hun bedrijf meenden te kunnen toekennen - mijn ervaring is heel anders (als je al blij bent dat de vrienden van de Belastingdienst €46 overmaken zegt dat genoeg, denk ik). Een groepje had meer computers op de begroting dan medewerkers in het bedrijf, terwijl een ander team zich misschien iets te druk had gemaakt over de afschrijving van een puntenslijper. Gelukkig hebben bijna alle groepen een goede presentatie verzorgd - en ik was ook ontzettend trots dat een van de twee teams van onze school die hun plan mochten presenteren de eerste prijs wist te pakken, en dat op spectaculaire wijze, met een Prezi, alweer een kittig programma dat ik niet beheers en dat ik overigens vooralsnog eerder kittig dan waardevol vind. De MAD-bag, een tas met een flexibel LED-scherm als voorkant, zodat iedereen zijn eigen tas kan ontwerpen en aanpassen naarmate zijn gemoedstoestand, behoefte of interesse verandert, is een product dat echt past bij onze tijd en daarmee de terechte winnaar. En dan is het bijna jammer dat geen van de leden van het winnende team daadwerkelijk zin heeft om als ondernemer aan de slag te gaan - want hoe ga ik dan nu aan zo'n spectaculaire tas komen?

Magical Mystery Tour

Ter gelegenheid van ons 12,5-jarig jubileum (dat is handig van niet trouwen, dan bereik je veel sneller officiële mijlpalen dan die mensen die na een paar jaar samen zijn in het huwelijk treden en daarmee de teller weer op 0 zetten) zijn Michel en ik drie dagen naar Liverpool geweest. We waren daar geen van beiden ooit geweest, wat in het geval van Michel raar is, want hij is een grote Beatles-fan en zijn ouders hebben hem een groot deel van Engeland wel laten zien, en in het mijne misschien nog wel raarder, want ik heb een Brits paspoort, maar zoals er Nederlanders zijn die Lelystad nog nooit hebben gezien (al is dat wellicht terecht), heb ik ook hiaten in mijn kennis van het thuisland. We hadden voor twee nachten gereserveerd in het prachtige, maar ook prijzige, Hard Day's Night Hotel, een Beatles-hotel, dat het voor elkaar kreeg om het thema op onirritante wijze vorm te geven, wat een prestatie mag heten. Het grote jubileum-diner was gepland in het enige sterrenrestaurant in de regio, maar twee weken voor de grote dag werd de chef getroffen door een niet nader te noemen ziekte, zodat we ons genoodzaakt zagen ons heil elders te zoeken - het werd het restaurant in het hotel, Blakes (en ja, dat past ook in het thema, hij heeft de hoes van Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band ontworpen), zodat we eigenlijk het hotel niet meer uit hoefden, zeker nadat ik de zeer stijlvolle cocktailbar aldaar, compleet met White Lady Madonna's en Rocky Raspberry Raccoons, had ontdekt.

Maar we zijn natuurlijk het hotel wel uit geweest. De eerste dag hebben we bijna geheel besteed aan winkelen, in het Liverpool One Shopping Center (Beatles-thematiek alom inderdaad); tot mijn eigen grote verbazing heb ik zo goed als niets gekocht, want ik kreeg de indruk dat de leading trends in Engeland op het moment zo ordinair en goedkoop mogelijk zijn, en dat past ook wel bij de dames die we hebben gezien - ik heb nog nooit zulke hoge hakken, zoveel gezichtsplamuur en dergelijk slecht aangebrachte hairextensions en nepnagels gezien als dit weekend. Zaterdag was Beatlesdag: we zijn op de Magical Mystery Tour geweest, een bustour langs zo'n beetje alle locaties in Liverpool die iets met de Beatles of hun liedjes te maken hebben. Zo zagen we het geboortehuis van Ringo Starr en George Harrison, het huis waar Paul McCartney woonde, het niet zo bescheiden stulpje waarin John Lennon is opgegroeid (Working Class Hero, mijn reet) en het knalrode hek bij Strawberry Field(s). Het mooiste vond ik Penny Lane, want de dingen die in het lied bezongen worden waren er nog: the barber shop en the shelter in the middle of the roundabout bijvoorbeeld. Na de tour zijn we nog naar de Beatles Story geweest, een interactieve tentoonstelling, met allerlei attributen die misschien van de Beatles zijn geweest, foto's, een nagebouwde Cavern (maar de 'echte' Cavern is ook nagebouwd, dus die in de Beatles Story is in zekere zin weer authentiek, of in elk geval net zo authentiek als de vermeend authentieke) en een levensgrote Yellow Submarine. Op de laatste dag bezochten we voor een stukje onvervalste high brow culture Tate Liverpool, alwaar een prachtige tentoonstelling over sculptuur te zien was. En toen moesten we alweer naar huis, maar niet dan nadat we Michel op John Lennon International Airport met het beeld van het icoon gefotografeerd hebben, want themareizen moet je natuurlijk in stijl afsluiten.

Het goede doel

Er zijn wat mij betreft weinig dingen leuker dan koken, maar misschien geldt dat wel voor koken met pubers: de soms tomeloze energie waar ik in de klas doorgaans eerder last dan plezier van heb is in de keuken een genoegen. Ik heb op school wel eens een cursus Thais koken gegeven, en het enthousiasme waarmee de kinderen voor hen onbekende ingrediënten en gerechten proeven, gecombineerd met de trots die ze overduidelijk voelen als er een maaltijd op tafel staat die zij zelf gemaakt hebben, is voor mij echt inspirerend. Op 28 april was er op school een activiteitendag, waarbij ouders workshops en een diner konden kopen ten bate van het Alpe d'HuZes-project. Het is namelijk de bedoeling dat onze leerlingen enorm veel geld binnenhalen voor het KWF door in twee teams een of meerdere keren de Alpe d'Huez met de fiets te beklimmen, maar om dat te kunnen doen is natuurlijk van tevoren ook geld nodig. En ik kan niet fietsen, althans, ik kon vroeger prima een keer per dag mezelf de berg van Maastricht naar Cadier en Keer opslepen, maar daar ligt hoe dan ook niet mijn kracht; vandaar dat het me een beter idee leek om (natuurlijk geheel vrijblijvend) de diensten van spooons at home aan te bieden, zodat ik, samen met een dreamteam van leerlingen en een collega, een diner van vier gangen voor in ongeveer 40 man heb bereid.

Op het menu stonden een salade van avocado, rode biet en chèvre, een soep van geroosterde pompoen, lamsbout met honing-tijmsaus, geserveerd met bloemkoolpuree en sperziebonen, en chocoladetaart met frambozensaus en vanille-ijs. Mijn onvermoeibare collega wiskunde, die haar hele ziel en zaligheid in het project heeft gestopt, had het samen met een tweetal dames uit de zesde klas het voor elkaar gekregen om zo goed als alle ingrediënten voor het diner helemaal gratis bij lokale winkels los te peuteren, zodat de totale opbrengst van het diner in de Alpe d'HuZes-pot konden. Ik had een keukenteam, een afwasteam en een bedieningsteam, die allemaal op een heel prettige manier met elkaar samenwerkten, en als een van de teams even leek in te zakken, wisten de andere teams wel hoe ze de energieniveaus weer konden opkrikken. Wat ik ook heel fijn vond, was dat ik het opmaken van de borden maar een keer voor hoefde te doen, en dan namen de keukenmensen het gelijk over, zodat ik me dan weer met andere dingen bezig kon houden. En na afloop bleef iedereen eigener beweging net zo lang helpen schoonmaken tot de keuken weer helemaal brandschoon was. Ik vond het echt een genoegen om zo met de leerlingen samen te werken - en dat ik door het diner een vinkje op mijn 101 dingen-lijstje kon zetten (ik wilde €100 voor het goede doel ophalen, en het diner heeft een ruime €1000 binnengebracht), was mooi meegenomen, maar nog niet eens het allerbelangrijkste.

Royal wedding

Iedereen die niet in een grot woont, en nu Osama Bin Laden in een villa bleek te wonen, is dat daadwerkelijk iedereen, weet dat er in Engeland een bruiloft op kosten van het volk is gevierd. Ik ben inmiddels zo oud dat ik zo iemand ben die zich de bruiloft van de ouders van de bruidegom kan herinneren - ik zat bij mijn opa en oma in de 'breakfast room' (dat soort kamers heb je ook alleen maar in Britse huizen, volgens mij) en heb genoten van de jurk van Lady Di, achteraf nogal ruim in de pofmouw, maar toen was het mijn droombruiloft. Ook de voltrekking van het eveneens op de klippen gelopen huwelijk van prince Andrew en Sarah Ferguson vond ik prachtig. Daarom was het ook buitengewoon onattent van de Windsors dat ze me niet even hebben gevraagd of deze trouwdatum mij convenieerde, want dat was niet het geval: ik had een verjaardag te vieren, en die datum stond al 33 jaar vast. Gelukkig is er YouTube en de Royal Wedding Memorial App die ik voor mijn iPad heb gedownload, zodat ik inmiddels het gevoel heb dat ik zelfs bij de meest intieme momenten aanwezig ben geweest, en dat op een moment dat mij schikt. Zo ben ik nu, net als zo'n beetje alle vrouwen ter wereld, verliefd op Prince Harry, en ik hoop dat hij, net als zo'n beetje alle mannen ter wereld, verliefd wordt op Pippa Middleton, de zus van de bruid, al is het alleen al omdat zij er zo mooi uitziet in een witte jurk dat ik dat nog wel een keer zou willen zien.

De Sunday Times, die ik in het kader van het 101 dingen-lijstje heb aangeschaft, bood gelukkig nog grote hoeveelheden extra informatie over het sprookjeshuwelijk, inclusief een analyse van de idiote hoed van princes Eugenie, die er uitzag als een soort vagijn. Mijn vader kocht vroeger elke zondag de Sunday Times, en toen zaten er ongeveer 15 bijlagen bij, in elk geval the Magazine, maar ook Culture, Books, Sport, dingen over geld, huizenprijzen, een hele bijlage met interessante nummerborden die je voor je auto kan kopen (William en Kate hadden bijvoorbeeld JU5T WED), maar alles wordt minder, en er is nu gewoon een International Edition, met maar 4 bijlagen. Gelukkig heb ik er toch een uur of 3 leesplezier aan gehad - ik weet nu niet alleen alles over the Royal Wedding, maar ook over het referendum over het kiesstelsel in Engeland, dat inderdaad aan herziening toe is. Zo'n krant is een mooie manier om de zondag te besteden; dat kan hier natuurlijk ook met de enorm dikke zaterdag-Volkskrant of -NRC, maar dan zit je toch oud nieuws te lezen. Eigenlijk zou ik nog een keer zo'n zondagskrant moeten kopen, op een moment dat er geen groot evenement is geweest om over te lezen, maar ik vond het nu wel heel prettig om de twee grootste manifestaties van Britishness die ik ken, de Sunday Times en het koningshuis (want het huis met de 'breakfast room' is jaren geleden verkocht), op deze manier te verenigen.

Het winnende lot

Een van de dingen op mijn 101 dingen-lijstje was het kopen van een Staatslot. Normaal doe ik doe niet mee aan loterijen; ik vergeet elk jaar een Oudejaarslot te kopen en ik weiger me te laten intimideren door de terreur die de Postcodeloterij mensen aandoet (ze proberen me bang te maken door me de mogelijkheid dat mijn buren winnen en ik niet in te wrijven, maar als dat gebeurt, zijn er volgens mij twee mogelijkheden: of zij verhuizen en er komen gezellige nieuwe sloebers in de straat wonen, of iedereen gaat zijn huis pimpen en wij wonen ineens in een luxe straat - dus ik hoef ook geen abonnement op een maandelijkse teleurstelling te kopen). Michel en ik kochten jarenlang elke zaterdag twee Krasloten, maar daar zijn we mee gestopt; een grote klapper viel bij ons eigenlijk nooit (waarbij ik groot definieer als meer dan €50), en elke keer met een stapeltje kleine winstjes naar de sigarenboer fietsen ging uiteindelijk toch vervelen.

Toen ik begreep dat de hoofdprijs in de Koninginnedagloterij was dat ik de rest van mijn leven elke maand €10000 op mijn rekening gestort zou krijgen, zag ik echter mogelijkheden. Sterker nog, ik heb dagen besteed aan het virtueel concretiseren van de mogelijkheden die ik zag: ik vroeg me af of ik zou stoppen met werken of toch iets naast het hangmatliggen zou willen doen, bracht structuur aan in mijn online en offline verlanglijstjes, besloot niet te verhuizen als ik won, maar een tweede woning in een andere stad aan te schaffen, en nam me plechtig voor toch in elk geval heel gewoon te blijven. Ik had het zo druk met plannen wat ik ging doen met de poet dat ik bijna vergat daadwerkelijk een lot aan te schaffen, maar op 29 april heb ik nog net op tijd mijn deelname aan de loterij tot een realiteit weten te maken. Ik leefde ook erg mee met al die mensen die voor niets een lot hadden gekocht, want ik wist zeker dat ik zou winnen. En ik heb ook een prijs gepakt, al kan ik daar niet alles mee doen wat ik had gehoopt - een eenmalig extra inkomen van €7,50 is niet echt iets om je toekomst op te bouwen. Maar ik weet al waar ik het aan ga uitgeven: drie krasloten. De hoofdprijs moet toch een keer vallen, tenslotte.

Een middagje naar de film

Gedurende mijn jeugd was de afspraak dat degene die jarig was mocht bepalen wat er de hele dag zou gebeuren. Dat had tot gevolg dat ik, toen ik nog een redelijk normaal kind was, jarenlang mijn verjaardag in de Efteling heb gevierd, maar later, toen ik definitieve stappen in de richting van het totale nerdendom begon te zetten, moest het hele gezin gezellig mee naar het Evoluon in Eindhoven. Althans, ik vond het gezellig, maar het was dan ook mijn dag, en daar ging het om tenslotte. Ik vind mijn eigen verjaardag nog steeds een van de absolute hoogtepunten van het jaar, en ik kijk doorgaans meer uit naar de verjaardag van anderen dan de jarige Job of Jet zelf (en dan ben ik ook nog extra gedupeerd doordat Michel helemaal niets doet met zijn verjaardag). Vriend B. heeft onlangs de Christusleeftijd bereikt en wilde graag dat heuglijke feit vieren in LantarenVenster in Rotterdam - daar kan je namelijk heel prima eten, en er draaien ook nog allerlei prachtfilms, dus dat leek me een prima invulling van een verjaardag.

De eerste film die we hebben gezien was Somewhere, geregisseerd door Sofia Coppola. Nou is iedereen altijd enorm onder de indruk van haar oeuvre, maar ik heb me nu plechtig voorgenomen om nooit meer een film van haar te zien. Lost in Translation vond ik al gigantisch overschat, van Marie Antoinette kon ik het nut niet inzien (maar ik koester wel warme herinneringen aan de gebakjes), en Somewhere bleek zo'n oerend saaie film over helemaal niets dat ik van begin (toen de hoofdpersoon kansloos rondjes reed met zijn snelle wagen) tot einde (toen hij die auto in de steek liet) tegen de slaap heb moeten vechten. Je kan je afvragen of er überhaupt iemand zit te wachten op een film waarin verveling overtuigend in beeld gebracht wordt, maar als het kennelijk nodig is, moet het toch mogelijk zijn om dat zo te doen dat de toeschouwer niet door de extreme saaiheid van het gebodene vast boodschappenlijstjes voor het weekend gaat zitten maken. Gelukkig kwam alles goed bij de tweede film, De smaak van de ziel, een documentaire over Cees Helder, de net gepensioneerde chef van Parkheuvel, Erik van Loo, zijn opvolger, en Paul van Craenenbroeck, de man die de Michelinsterren in de Benelux mag distribueren. Helder beschreef op ontroerende wijze de kookdip waarin hij terecht kwam na zijn afscheid als chef (hij heeft maandenlang alleen maar braadworst en gehaktballen bereid), we volgden Van Loo die met zijn vleesleverancier over het teleurstellende lamsvlees moest overleggen (met ondertiteld Limburgs, dat ik gewoon kon verstaan) en Van Craenenbroeck vertelde over het vak van Michelin-inspecteur. Ik heb genoten: ik kreeg zin om de Michelin-gids van kaft tot kaft te lezen, om te koken, en vooral om te eten - gelukkig was Hotel New York op loopafstand, zodat de bioscoopverjaardag feestelijk afgerond kon worden.

Nog een kijkje in de keuken

Van de stage die ik bij Beluga heb gelopen heb ik ontzettend veel geleerd, zonder dat het dingen zijn die ik in mijn dagelijkse kookpraktijk zal kunnen toepassen. Dat vind ik helemaal niet erg, overigens, en al helemaal niet zonde van de tijd. Ik zie gewoon niet op een doordeweekse dag grote bakken ganzenlever of truffels voorbij komen, dus de skills die ik op dat terrein heb geleerd zijn weliswaar fijn om achter de hand te hebben, maar voor het thuisrestaurant leek me een ander soort stage ook heel leerzaam, en wel een stage in een kleine keuken, met weinig personeel, en een aantal extreme piekmomenten. Gelukkig bood Fred Boutkan, die Michel en ik al jaren enthousiast volgen naar waar hij ook gaat werken, en die nu de chef is van Proeverij De Dames in Leiden, me de kans om twee dagen bij hem in de keuken mee te draaien. Hij waarschuwde me nog dat het heel anders zou zijn dan bij Beluga, maar dat vond ik juist een pré en gelukkig was het ook zo: we stonden met 3 à 4 man in de keuken (in tegenstelling tot de brigade van 12 tot 14 in Maastricht) en er was geen afwasser - dat zou Hans van Wolde niet overkomen. Het waren warme dagen, zodat het terras helemaal vol zat, met mensen die wilde snacken en mensen die een volledig diner wilden, en er waren meerdere groepen, die allemaal zo'n beetje tegelijkertijd van een proeverij wilde genieten.

Ik heb van begin tot eind genoten van de culinaire achtbaan waarin ik terecht was gekomen. Anders dan bij Beluga kreeg ik bij De Dames echt eigen gerechten om te maken, soms een recept dat ik alleen maar na hoefde te koken, zoals cheesecakes, maar de gamba's mocht ik geheel naar eigen inzicht bereiden. Bovendien was ik verantwoordelijk voor de amuses en de voorgerechten van het menu - het werd een keer voorgedaan, maar daarna moest ik het ook echt zelf doen. En ik telde echt mee in de keuken: de chef overlegde hier en daar dingen met me, zoals welke saus hij bij de entrecôte zou serveren, en ik was apentrots toen hij mijn voorstel overnam en daadwerkelijk een limoenhollandaise ging 'tikken'. De totale chaos die op sommige momenten onvermijdelijk was in de kleine keuken waarop veel menudruk stond vond ik eigenlijk nog het meest inspirerend en leerzaam, want ik heb nu gezien dat je, als je stug door blijft koken en je niet gek laat maken, uiteindelijk gewoon alles op tafel kan krijgen en je een heel terras, hoe overvol het ook lijkt, met tevreden klanten kan hebben. De sfeer in de keuken was erg aangenaam en er werd, net als bij Beluga, veel gelachen - dat plezier zal ongetwijfeld afstralen op wat er geserveerd wordt. Het leukste vond ik nog dat ik de volgende dag, toen ik met Michel even een glaasje wijn ging drinken op de terrasboot bij De Dames, mijn pikante gamba's voorbij zag komen. En de entrecôte met limoenhollandaise en asperges hebben we chez nous ook maar even op de kaart gezet.

The iPad has landed

Toen ik op 25 maart mijn iPad bestelde, wist ik dat ik er even op zou moeten wachten. Dat was op zich geen ramp, want dan had ik iets om me op te verheugen en ik had eigenlijk ook helemaal geen tijd om ermee te spelen: ik moest een website volschrijven en een diner organiseren. Toen ik een mail kreeg dat hij op 13 april bezorgd zou worden was ik natuurlijk heel blij, en die blijdschap werd alleen verminderd doordat ik op 13 april niet thuis was toen de TNT Express met het pakket langskwam (ik denk dat ze stonden te wachten tot er niemand thuis was, en toen aangebeld hebben), en ze op 14 april vergeten zijn de iPad conform mijn herziene bezorginstructies op school te af te leveren. Pas toen ik in een snerpend telefoontje duidelijk maakte dat ik niet vond dat een bedrijf dat er niet in slaagt iets binnen 72 uur bij de toekomstige eigenaar te krijgen het woord 'Express' in de bedrijfsnaam zou mogen voeren, beloofden ze me plechtig mijn nieuwe speeltje op 15 april in de ochtend aan mij te overhandigen. En zowaar, het geschiedde. De Smart Cover had ik al dagen in huis (en aan een hoes zonder iPad heb je precies zoveel als aan een condoom zonder seksleven), dus ik kon de hele boel in seconden assembleren en aan de slag.

Vriend B, die al een iPad had, deed gelijk zijn best om me duidelijk te maken waarom de iPad2 niet beter was dan de zijne, maar dat zat er dik in: de meeste mensen die het op gadget-gebied moeten afleggen kunnen prima beargumenteren waarom ze toch in elk geval een morele overwinning op de nieuwlichterij hebben. Maar ik heb ook geen iPad vervangen door een iPad2, ik had geen iPad, en nu heb ik een iPad2. Bij Apple noemen ze de oorspronkelijke iPad trouwens ineens 'vorige generatie', een mooi eufemisme voor 'oude spullen die we nu met korting proberen te lozen'. Ik ben erg gelukkig met mijn iPad, en heb gelijk allerlei min of meer functionele apps gedownload. Ik heb een heel blok kook-apps (mede omdat ik mezelf ervan had overtuigd dat ik juist in het kader van het thuisrestaurants een iPad nodig had): op het moment gebruik ik vooral die van Jamie Oliver, Epicurious en PepperPlate. Ik heb natuurlijk spelletjes, vanzelfsprekend Angry Birds, en Didakto (gemaakt door een vriend), Harbor Master en Train Conductor, waardoor ik nu denk dat ik bij ProRail moet gaan werken; ik kan winkelen op mijn iPad, door de Bijenkorf- en H&M-apps en ik geniet van de NRC-app. Het allermooiste is de Blijdorp-app: door middel van een livestream met 3 camera's kan ik de olifanten de hele dag volgen bij alles wat ze de hele dag doen (vooral rustig rondlopen, eten en poepen). De camera's in de iPad heb ik nog niet echt gebruikt, want ik ben niet zo van het beeldchatten, en met zo'n grote unit zwaaien om een foto of een filmpje te maken gaat misschien wat ver. De Smart Cover vind ik overigens een enorm overschat ding: Apple heeft allerlei fancy filmpjes gemaakt over wat het voor geweldige uitvinding is, maar per saldo is het gewoon een flapje dat over het scherm heen kan, en het beschermt ook alleen maar het scherm, zodat ik alsnog een echte hoes heb kunnen aanschaffen. Maar dat mag de pret niet drukken - vooralsnog is mijn iPad het speeltje van het jaar, en mijn iPhone voelt zich geenszins benadeeld, want mijn muziek staat er nog op en ik moet natuurlijk regelmatig mensen bellen om te vertellen hoe mooi mijn iPad is.

In de lift

Een van de lange lijst cursussen die ik bij de Kamer van Koophandel zou gaan volgen was de 'Marketing voor starters', en dat is iets dat ik hard nodig had: ik vind namelijk ergens dat een goed product zichzelf zou moeten verkopen, maar dat kan natuurlijk pas als de beoogde koper weet dat het product er is, en dat kan hij alleen maar weten als ik hem er op gelikte wijze op attendeer. Tijdens deze cursus, die tot mijn vreugde werd gegeven door het duo Theo Vrolijk en Margreet Niemansverdriet, moesten we oefenen op onze 'elevator pitch'. We kregen precies 1 minuut kregen om onszelf en ons bedrijf voor te stellen, zodat we, als we een potentiële klant in een lift zouden tegenkomen, voordat de schuifdeuren weer opengingen onze marketingslag zouden hebben geslagen. Het blijkt toch een lastig genre, zo'n pitch - een man hield een goedbedoeld verhaal van 3 minuten waaraan ik van begin tot einde geen touw kon vastknopen (hij doet iets met chemische spullen, denk ik) en een jongedame die zichzelf als tekstschrijfster in de markt wil zetten diskwalificeerde zich (in elk geval voor mij) volledig door zo goed als alles wat ik irritant vind in het moderne taalgebruik in een monsterlijke zin te persen: "een aantal bedrijven hebben behoefte aan transparante taal naar de klanten toe en als tekstschrijver zijnde voorzie ik in die behoefte." Mijn eigen elevator pitch was in die zin een succes dat de deelnemers aan de cursus gelijk allerlei vragen aan me hadden - en een wervend praatje dat interesse genereert lijkt me te doen waar het voor bedoeld is.

Intussen ben ik zelf erg druk bezig met pogen de interesse van potentiële klanten op te wekken. Ik heb inmiddels een kek logo, een leuke bedrijfsnaam (waarbij ik 'leuk' definieer als 'grappig, maar niet hilarisch'), prachtig briefpapier, flitsende visitekaartjes en mijn website is ook online gegaan. Hoewel ik doorgaans iemand ben die weinig moeite heeft om in korte tijd tekst te genereren, viel het schrijven van de teksten voor de site me behoorlijk zwaar, en pas toen degene die het design voor het bedrijf voor me doet voorstelde dat ik een tekstschrijver zou inhuren, kreeg ik ineens de geest (want in het licht van mijn recente traumatische ervaring met die beroepsgroep was dat nog wel het laatste wat ik zou doen) en heb ik in korte tijd mijn hele website volgeschreven, with a little help from my Internet-friends zelfs inclusief een pagina in het Engels. Ik heb ook al een klant gehad, maar mijn eigen Algemene Voorwaarden verbieden mij daarover te schrijven. Hoe ik de volgende stap in de richting van de wereldheerschappij op culinair gebied ga zetten is mij nog niet geheel duidelijk, maar spooons at home is nu in elk geval echt in business!

Mijn niet zo kleine broertje

Door de samenstelling van ons gezin, en vooral door de timing van de samenstelling van ons gezin, heb ik zowel de karaktertrekken van een enig kind als die van een oudste kind. Mijn broertje en ik schelen namelijk bijna 5 jaar, zodat ik in het begin van mijn leven heb kunnen genieten van de onverdeelde aandacht van mijn vader en moeder en me tot een verwend prinsesje heb kunnen ontwikkelen en vervolgens, toen mijn broertje geboren werd, heb kunnen leren dat samen spelen samen delen is, en dat een klein broertje (tenminste, als hij je lievelingsboek niet als bijtring gebruikt) echt een aanwinst in je leven kan zijn. Inmiddels ben ik ruim 35, en de leeftijd van mijn broertje is met een eenvoudige wiskundige procedure vast te stellen, maar ik kan er maar niet aan wennen dat hij geen kind meer is. In het geval van familieleden is een mens geloof ik al gauw geneigd om iemand definitief in een bepaalde leeftijdscategorie te plaatsen en iedere verdere ontwikkeling te negeren (mijn moeder gaat er nog steeds vanuit dat ik niet voor mezelf kan zorgen, hoewel zij, toen ze zo oud was als ik nu ben, twee kinderen had, en voor Michel was het feit dat wij 9 jaar schelen niet zo problematisch als het gegeven dat ik daarmee jonger ben dan zijn zusje, iets wat me in eerste instantie leek te diskwalificeren om serieus genomen te worden), en ik moet constateren dat ik dat in het geval van de zo olijke kleuter met de grote bruine ogen ook jarenlang gedaan heb. Ik vind het helemaal niet erg dat ik zelf ouder word, maar ik kan er moeilijk mee leven dat dat ook voor mijn kleine broertje geldt. Hij heeft een eigen woning, een baan, een auto en hij reist de hele wereld rond, maar het voelt voor mij altijd een beetje alsof hij speelt dat hij volwassen is.

Dus toen David belde dat hij in Den Haag was met zijn vriendin en een ontmoeting voorstelde, moest ik wel even slikken. Ik wist bijvoorbeeld niet eens dat er een vriendin aan de orde was, laat staan dat hij er al aan toe was haar aan de familie te introduceren (later bleek ook dat hij had bedacht dat hij bij Michel en mij ging beginnen, en haar dan aan mijn moeder en uiteindelijk aan mijn vader ging voorstellen, in het kader van gedoseerde waanzin - ik schijn van ons gezin de minst geschifte te zijn). En toen we hadden afgesproken in Leiden te gaan eten en hij sms'te dat ze met de trein kwamen zodat ze konden drinken betrapte ik mezelf erop dat ik in de veronderstelling verkeerde dat hij die avond nog met de auto terug naar Maastricht zo gaan. Dat hij bij zijn vriendin in Rotterdam zou kunnen blijven slapen was als optie niet bij me opgekomen - dus toen bleek dat hij een hotel in Den Haag had gereserveerd (en ja, inderdaad, een tweepersoonskamer) werden gelijk al mijn vastgeroeste ideeën over mijn 31-jarige broertje van 5 verpulverd. Maar vervolgens hebben we een zeer genoeglijke avond beleefd met David en zijn Edyta: ik kreeg de indruk dat ze erg blij met elkaar zijn, en dat is toch eigenlijk het enige wat je je als grote zus in dat kader mag wensen. Nou maar hopen dat ze het een beetje rustig aan doen met elkaar, want ik vrees dat ik er nog lang niet aan toe ben om tante te worden...

Een reis naar je onderbewuste

Mijn school is de afgelopen twee weken stevig in de ban geweest van de jaarlijkse toneelvoorstelling. Wij hebben een behoorlijk ambitieuze spelersgroep, die wordt geleid door een zo mogelijk nog ambitieuzer regisseuse-duo, zodat iedere voorstelling, ook als die bescheiden begint, al gauw explodeert tot een monsterproductie waardoor al onze kleine acteurtjes, alle mededelingen aan de docenten dat het schoolwerk van de kinderen er absoluut niet onder zal lijden ten spijt, al gauw aan niets anders meer kunnen denken dan aan het toneelweekend, hun teksten, de lootjes die ze hebben getrokken en de première. Nou ben ik zo'n docent die het helemaal geen ramp vindt als een kind weleens een les mist (zo belangrijk is wat ik te zeggen heb nou ook al weer niet), en als het eindproduct de moeite waard is, ben ik al gauw enthousiast. En dat is het voordeel van het amibitieniveau van alle betrokkenen bij ons schooltoneel: je hebt nooit het gevoel dat je naar een goedbedoeld amateurstuk tussen de schuifdeuren zit te kijken.

Dit jaar heette de voorstelling Droomedaris, met als omineuze subtitel Een reis naar je onderbewuste. Vooral dat onderbewuste boezemde mij lichtelijk angst in, want van sommige leerlingen ligt het id nogal aan de oppervlakte, en ik voel op grond van wat ik in het dagelijks leven zie en hoor weinig behoefte om nog verder in de krochten van hun geesten te kijken. Gelukkig bleef wat in de voorstelling terechtgekomen was beperkt tot de reguliere archetypische zaken: jongens dromen over voetbal, meisjes over jurken, zowel jongens als meisjes willen graag zoenen, en iedereen heeft angsten die in hun dromen terecht komen. Een meisje zei met veel overtuiging 'niet alles wat ik droom is te herleiden tot piemels', terwijl een van de jongens ineens wakker werd met een natte broek. Maar ja, dat is geloof ik ook de essentie van het onderbewuste, dat het zich volgens vaste patronen voltrekt, dus dan kan ik het misschien nog het beste als bevestiging van mijn relatieve normaliteit zien dat ik deze aspecten van de donkerste gedachten van de mens allemaal al kende. Ik was in elk geval zeer bewust verschrikkelijk trots op de leerlingen, in de eerste plaats omdat ze een prachtige zelfgeschreven montagevoorstelling hebben neergezet, ondersteund met dans, muziek en zang, maar vooral omdat ik van begin tot einde kon zien dat ze allemaal ontzettend veel plezier hebben beleefd aan hun bijdrage aan de productie. Iets zegt me dat wat deze kinderen van Droomedaris geleerd hebben veel verder gaat dan een beetje snuffelen aan de theorieën van Freud en dat vind ik absoluut een beetje lesuitval waard!

Instant Karma

Met al die drukte rond het starten van het thuisrestaurant en het reïntegratietraject op school is het andere grote project in mijn leven, het 101 dingen-lijstje, een beetje in de versukkeling geraakt. Gelukkig heb ik deze week weer eens ouderwets een vinkje kunnen zetten, want ik heb bloemen voor iemand gekocht. Dat klinkt misschien tamelijk eenvoudig, het enige wat je hoeft te doen om bloemen voor iemand te kopen is tenslotte je karkas naar de bloemist slepen, een leuk tuiltje samenstellen en de pinpas trekken, maar het is niet iets dat ik heel vaak doe. Dat komt deels doordat ik zelf behoorlijk slecht ben in bloemen en planten (ik houd niet zo van boeketten en ik kan zelfs een vetplant binnen vier weken om zeep helpen) en deels doordat ik het geven van bloemen iets bijzonders vind, zodat ik het alleen overweeg als er echt een bijzondere gelegenheid aan de orde is. Maar een dergelijke situatie deed zich deze week voor, omdat een goede vriend een belangrijke knoop heeft doorgehakt - echt iets om te markeren met een vrolijke bos tulpen, leek me. De bloemist vond mijn ADHD-achtige kleurenselectie niet heel masculien, maar ik heb hem gezegd dat een doorgewinterde retro-man heus niet gelijk al zijn testosteron verliest als er hier en daar een paars bloemetje te zien is, en toen was die discussie naar ons beider tevredenheid afgerond, behalve dan dat hij, kennelijk in het kader van het hetero-behoud, verder geen lintjes meer aan het plastic heeft geniet.

Zelf krijg ik overigens uiterst zelden bloemen. Mijn schoonouders nemen weleens een bos witte lelies voor me mee (als gothic-light vind ik dat de mooiste bloemen) en soms behaagt het de schoolleiding vele uren onbetaald overwerk te honoreren met een boeket op tankstation-niveau, maar verder hoef ik bijna nooit mijn overdreven uitgebreiden collectie vazen aan te spreken en dat vind ik op zich helemaal niet zo erg. Ik vond het wel een mooie demonstratie van het 'what goes around, comes around'-principe toen ik op de dag dat ik de tulpen gegeven had thuiskwam en een onduidelijk pakket op de mat trof: het bleek een speciale bloemenverzenddoos van de TNT. Een week of zes geleden hadden ze me een schitterende demonstratie van professionele incompetentie gegeven, en vooral uit gêne over het feit dat ze mijn formele klacht onbeantwoord hadden gelaten stuurden ze me nu ter compensatie een doosje met rozen. Op het briefje dat erbij zat stond in comic sans (het lettertype waarin ik het minst graag post ontvang, maar dat kan Tante Pos niet weten) 'We zijn er helaas niet in geslaagd om de service te verlenen die u van ons had mogen verwachten'. Ik was inmiddels de teleurstelling over hun falen al lang te boven, dus het was eigenlijk vooral een leuke verrassing, die rozenpost. Misschien moet ik toch maar vaker een bloemetje in huis halen.