Piranha's!

Ik ben een groot vleeseter. En een groot viseter trouwens ook. Ik leef erg mee met de vegetariër, en zelfs met de veganist, maar het zit er bij mij niet in, vrees ik. Ik vind het gewoon veel te lekker. Mijn biefstuk eet ik zo rood dat mijn moeder niet tegenover me wil zitten in een restaurant en als ik lammetjes in het weiland zie rennen kan ik eigenlijk alleen maar aan shoarma denken. Maar ik heb er iets op gevonden: voor een keer heb ik mezelf iets lager in de voedselketen geplaatst dan al die arme beestjes. Als een van de 101 dingen heb ik namelijk in Den Haag bij de Beyond Bliss Spa een behandeling met Garra Rufa visjes gehad. Dat zijn Turkse visjes, die niets lekkerder vinden dan dode huid opeten. Ik heb 45 minuten op een bankje gezeten met mijn voeten in een bak blauw verlicht water en ongeveer 1000 visjes gingen helemaal los op mijn voeten. Daar is overigens nogal wat dode huid te halen - ik ben geobsedeerd door schoenen, koop gemiddeld een paar per maand, maar vooral om te verhullen hoe lelijk mijn voeten eigenlijk zijn. Na afloop van de behandeling smeerde de uiterst vriendelijke gastvrouwe mijn voeten in met een heerlijke crème en kon ik mijn veel te hoge hakken weer aantrekken. De visjes hadden niet zoveel van mijn voeten afgegeten dat mijn schoenen te groot waren, maar ik voelde wel resultaat. Ik vond het bovendien erg lekker om 45 minuten stil te zitten en naar de visjes te kijken; dat kietelige gevoel van die beesten was maar een paar minuten raar. En ik heb zelfs nog iets veganistisch gedaan: de cappuccino die ik dronk was met soya-melk!

De kop is eraf...

Het schooljaar is nu alweer 3 dagen bezig. We begonnen maandag met een gigantisch lange dag, met - echt waar - alleen maar vergaderingen. Eerst een ALV, of een APV of een ADV, weet ik veel of de schoolleiding ons dit jaar ziet als docenten, personeel of leraren, daarna een tutorenvergadering, daarna een lunch, waarbij er een uitgebreide keuze was aan dingen die ik niet eet of drink (enorm vet, zuivel en een 'warm broodje'. Zoiets roept bij mij toch vragen op. Hoe hebben ze dat broodje warm gekregen? Erop zitten?), en daarna een lange vergadering met mijn sectie.

Dinsdag was dan eindelijk het moment aangebroken waarop ik leerlingen te zien kreeg. Dat waren er dan ook gelijk meer dan 130, die ik in twee etappes wervend mocht toespreken in de aula, hun roosters mocht geven en al hun bezwaren aanhoren. We hebben een nieuwe leerling in de 4de klas, die mij kwam vertellen dat ze er erg veel zin in had; ze was zo gemotiveerd dat ik er ook gelijk een energy boost van kreeg.

Omdat ik nu nog een maand de macht heb in klas 4 en 5, heb ik een deel van de dag zo ingevuld dat ik tijdens het werken ook iets van mijn 101 dingen-lijst kon doen. We hebben namelijk gisteren met 5V de film La tête en friche bezocht, een heel fraaie film over een lieve, maar ietwat onderontwikkelde man, die niet zo goed kan lezen of leren. Zijn hoofd was dan ook een soort braakliggend terrein (dat is namelijk 'en friche', dat wist ik ook niet). Een heel aardige oude dame helpt hem met lezen, en hij werd een heel ander mens. Ik was een beetje huiverig over met een grote groep 16-jarigen naar een Franse film gaan, maar ze hebben zich keurig gedragen. Ik was weer trots op ze - en ook op de 4V-ers, die voor hun tutoren een heerlijke buffetmaaltijd hadden opgericht. Zo is het helemaal niet moeilijk opstarten, sterker nog: ik kan niet wachten tot ik morgen weer 'echt' les mag geven!

The morning after

Gisteren gaven we een feestje. Dat doen we elk jaar in het laatste weekend van de zomervakantie, om te vieren dat we weer terug naar school mogen. Ik vind het altijd geweldig, vooral omdat op het nazomerfeestje allerlei soorten vrienden bij elkaar komen die het dan verrassend goed met elkaar kunnen vinden. De dag na het feestje vind ik vanwege het nagenieten doorgaans ongeveer net zo leuk, zeker als ik, zoals vandaag, net brak genoeg wakker word en dan op een iets lager tempo dan anders kan opruimen, de zeer genereuze geschenken van al die vrienden kan bekijken en kan toekijken hoe mijn vriend alle glazen afwast. De wollige post-party sfeer werd nu bruut verstoord door een sms-je van Jan, die op de terugweg naar huis was gevallen met de fiets, zijn gezicht had moeten laten hechten en scheurtjes in zijn oogkas en bovenkaak had. Na een vredige middag in een speeltuin, waar Huub, de zoon van andere vrienden, zijn tweede verjaardag vierde, hebben we Jan maar even bloemen gebracht. De foto's van Huub en de bloemen heb ik gemaakt met de Hipstamatic app op mijn iPhone - leuke retrokleuren!

Omdat Michel de hele avond naar het Liberaal Bacchanaal is, kan ik mooi werken aan mijn 101 dingen: ik ben gaan hardlopen en daarna simultaan begonnen aan de 26 films (die allen met een andere letter van het alfabet beginnen) en aan het kijken van de DVDs die ik heb. Vanavond heb ik The Black Dahlia gekeken. Ik weet niet of hij me de rest van mijn leven zal bijblijven (een mooie combinatie van een overambitieus plot met een sterrencast die integraal de individuele reputaties niet waar weet te maken), maar hij past precies binnen de wollige sfeer waarin ik me vandaag wentel.

Couch to 5K

Een van de dingen op de 101 dingen-lijst is 5 km hardlopen. Het lijkt me zo makkelijk om als ik thuiskom gewoon een stukje te gaan rennen, in plaats van op de fiets te stappen, naar de sportschool te fietsen, me daar het schompes te sporten en dan weer terug te fietsen. Dus gisteren ben ik begonnen. Of eigenlijk ben ik eergisteren begonnen, want zoals altijd begint alles bij mij met winkelen. Runnersworld in Leiden (volgens mij hebben ze er 1 woord van gemaakt zodat er geen gezeur over apostrof-fouten kon komen) heeft mij meermalen gefilmd terwijl ik aan het rennen was en me daarna een paar zeer professioneel uitziende hardloopschoenen aangemeten. Gelukkig had ik wel de keuze uit twee verschillende paren, zodat ik ook een beetje esthetiek in de overwegingen kon meenemen. Dus op grond van alle tests en wat het beste is voor mijn lichaam en stand van mijn voeten en enkels heb ik de paarse gekozen. Omdat ik een 'Couch to 5K'-app voor mijn iPhone heb gedownload, moest ik natuurlijk ook een kittige hardloopband hebben om mijn lifeline aan mijn bovenarm te bevestigen. En mocht je denken dat ik gelijk alles koop wat ik wil: nee, ik heb ook een hardlooprokje gezien, ideaal voor mij, want dat ik geen broeken draag is inmiddels bekend, en dat heb ik niet gekocht. Nog niet.

Gisteravond was het dan daadwerkelijk zover, de zon scheen, ik had een pesthumeur, dus niets belette mij om overbodige energie om te zetten in snelheid. Ik stond derhalve op van de Couch en ging op weg. Volgens de aardige mevrouw van de app ('You're halfway now') moest ik 5 minuten in- en uitwandelen en dan steeds 1 minuut rennen en 1,5 minuut wandelen, en dan in totaal 8 minuten rennen. Ik heb Rijn- en Schiekade 258 bereikt, wat betekent dat ik 3,2 km heb afgelegd. Het merendeel daarvan heb ik natuurlijk gewandeld, maar de 5 km voelt niet geheel onredelijk. Ik heb tenslotte nog bijna 1000 dagen...

Week 0

Hoewel het jaar 0 niet bestaat, is er in onderwijsland, althans in het onderwijsland dat ik bewoon, een bijzonder fenomeen: de week voordat de leerlingen komen lopen sommige docenten en de meeste leden van directie en middenmanagement een beetje verweesd rond in het schoolgebouw. Omdat het schooljaar pas het schooljaar is als er leerlingen zijn, dus de eerste echte week is week 1, staat deze week bekend als week 0. En dat is een week die vooral besteed wordt aan dingen die je in die laatste weken voor de vakantie had moeten doen, maar niet op kon brengen, of dingen die je wilde doen, maar waar je niet aan toegekomen bent. Want het is leuk hoor, onderwijs, maar soms interfereren al die leerlingen wel een beetje met ons werk. Natuurlijk komt bij de week 0-activiteiten nog de nationale docentenhobby: vergaderen. Ik heb net een vergadering gehad met de Grote Staf (mensen die mij een beetje kennen weten hoe moeilijk het voor me is om geen obscene opmerking te maken naar aanleiding van de naam van dit gremium), waarin een van de belangrijkste agendapunten was hoe vaak en waarover we in het komende jaar gaan vergaderen. Vergaderen op metaniveau - maak me gek!

Wat mij erg verbaasde toen ik hier binnenkwam was dat mijn bureau veel minder opgeruimd was dan ik dacht dat ik het had achtergelaten. Dat interpreteer ik maar als een goed teken: aan het eind van het schooljaar dacht ik kennelijk dat ik de boel goed in beeld had, maar nu ik iets ontspannener uit de vakantie kom, blijk ik toch een andere norm voor opgeruimd te hebben. Ik zal de praktijk van de 'clean desk' nieuw leven moeten inblazen, denk ik.

Paaldansen

De kop is er officieel helemaal vanaf - gisteren heb ik het eerste van de 101 dingen definitief afgerond. Samen met een lieve collega (zie de foto boven, de moleculair bioloog met de lange benen op rechts) heb ik in Rotterdam bij de Paaldansacademy een paaldansles gevolgd! Door de stromende regen togen we erheen, langs afwisselend sexshops en kinderdagverblijven, om verwelkomd te worden door een aardige meneer die ons binnenliet en onze proeflesvouchers in ontvangst nam. Er was een redelijk grote groep dames, van wie sommigen de dresscode (een korte broek) ietwat minimaal hadden geïnterpreteerd. Maar iedereen was enthousiast en slingerde zichzelf binnen een mum van tijd in en/of rond de paal. De les duurde twee uur en was ontzettend leuk, maar ik heb niet de indruk gekregen dat ik me zou moeten laten omscholen of een al dan niet draaibare paal ergens in huis zou moeten laten installeren. Ik heb wel een fascinerende blauwe plek aan de binnenkant van mijn bovenbeen - leg dat maar eens uit... Hieronder een actiefoto. Ik ga gauw een vinkje zetten op mijn lijst.

Al eenderde van een ding af!

Gisteren heb ik het eerste deel-onderdeel van de 101-dingenlijst kunnen afstrepen, omdat ik de laatste 2 afleveringen van het eerste deel van de serie Mad Men heb gekeken. Wat een prachtige serie is dat toch. Meestal ben ik heel vroeg met series kijken, omdat ik stiekem online kijk of de DVDs vast bestel, maar in dit geval heb ik de trendboot in eerste instantie volledig gemist. Dus toen ik er eindelijk aan toe was om een serie over de wederwaardigheden van een reclamebureau in de jaren '60 en de belevenissen van de medewerkers van dat bureau en hun families te volgen, kon ik er met niemand over praten. Maar ik vond het schitterend: prachtig geacteerd, ontzettend grappig en goed geschreven. Iedereen loopt rond in fantastische kleding en ze roken echt de hele tijd (zelfs een zwangere vrouw, gewoon, bij een glaasje whisky). Het allermooist in de serie is Joan Holloway, gespeeld door Christina Hendricks (aan de nerderigsten van ons reeds bekend als de vrouw van Malcolm in Firefly); eindelijk een volle vrouw op tv, die juist om die volheid bewonderd wordt ("I am so glad I got to roam those hillsides"). Ik ben blij dat ik nog 2 hele series te gaan heb!

Nou, daar gaat hij dan...

... want de wereld had tenslotte behoefte aan nog een nieuwe blog...

En ik kan geeneens garanderen dat deze anders wordt dan andere, want ook ik zal deze blog vooral gebruiken als een soort brain dump en vertellen over wat mij zoal bezighoudt. Ik kan nu wel een indicatie geven van wat dat op het moment allemaal is, maar wie mij kent weet dat er binnen nu en pak hem beet de Kerstvakantie van alles kan wijzigen in die lijst. Maar wie mij kent weet ook dat er gerede kans is dat ik al voor de Herfstvakantie ben afgehaakt als blogschrijver, en dan maakt het ook allemaal niet meer uit. We zullen zien.

Lopende projecten op het moment zijn:

1. Het dayzeroproject (www.dayzeroproject.com). Ik heb een lijst gemaakt van 101 dingen die ik in 1001 dagen zal gaan doen. Als je de hele lijst wil zien (in het Engels) kan dat, er staat een link aan de rechterkant van deze pagina. De eerste dag is vandaag, 16 augustus 2010, en ik heb al een activiteit van de lijst gepland voor morgen. Er zit van alles bij, boeken, film, cultuur, culinair, reizen en ook een aantal gekke dingen. Ik wil van alles wat ik doe in het kader van de lijst verslag uitbrengen, en dat doe ik hier.

2. Onderwijs. Ik heb onlangs een functie als leerjaarcoördinator neergelegd omdat ik me weer volledig wil storten op onderwijs. Ik heb dat altijd geweldig gevonden en heb de afgelopen twee jaar het contact met de leerlingen en het overdragen van mijn vak erg gemist. Vanaf 1 oktober ben ik daar weer helemaal vrij voor, en ik heb er zin in. Bovendien heb ik ook allerlei meningen over onderwijs in het algemeen, die ik (net als verhalen uit de klas) graag met anderen deel.

3. Koken. Koken is mijn grootste hobby; mijn liefde voor koken is ontstaan vanuit een liefde voor eten (zie ook punt 4) en ik zou er graag iets meer mee doen dan alleen maar aan het eind van de dag lekker koken. Ik probeer al jaren een cateringbedrijf van de grond te krijgen, waarbij ik bij mensen thuis kook, zodat ze vrienden, familie of zakencontacten kunnen fêteren zonder naar een restaurant te hoeven. Ik heb me ook aangemeld voor Masterchef NL, wie weet word ik geselecteerd. In elk geval zal ik ook hier het een en ander laten zien.

4. Sporten en afvallen. Het grote nadeel van van eten houden is dat je het er vervolgens weer af moet zien te krijgen. Ik ben al sinds mijn 18de zo'n beetje permanent op dieet en heb sinds kort een personal trainer. Drie keer per week sporten, nooit gedacht dat het wat voor mij zou zijn... En omdat het mij bezig houdt, staat het hier.

Ik heb nog nooit geblogd, ik ben erg benieuwd hoe het bevalt. Ik ben ook benieuwd of iemand dit überhaupt zal lezen!