Empty desk syndrome

Vandaag is het 30 september, officieel de laatste dag van mijn leerjaarcoördinaat. In september 2008 begon ik vol enthousiasme aan die functie, omdat ik op zoek was naar een nieuwe uitdaging naast het lesgeven. Een belangrijk aspect van het leerjaarcoördinaat van 4V en 5V was namelijk het ontwikkelen en opbouwen van de Tweede Fase op mijn school, een school in opbouw. Een buitenkansje, want je wordt als docent niet vaak in de gelegenheid gesteld om je hele onderwijs opnieuw vorm te geven. En we zijn zeker vernieuwend bezig geweest; we hebben verschillende dingen ontwikkeld waar we als school enorm trots op mogen zijn, en ik als leerjaarcoördinator ook wel een beetje. Ik heb genoten van ontzettend goed contact met leerlingen, ouders en collega's en ik heb veel geleerd, vooral praktische zaken als geduld, time management, geduld, archiveren, geduld, en hoe ik Excel moet gebruiken.

Dat laatste is ook een van de redenen dat ik de functie heb neergelegd. Ik ben geen Excel-meisje, ik ben een Word-meisje. Toen ik een keer aan het eind van de dag besefte dat ik Word helemaal niet had open gehad maar wel de hele dag met Excel bezig was geweest, kreeg ik het vermoeden dat mijn functie zich in een richting aan het ontwikkelen was die niet de mijne is. Bovendien was er nogal wat overleg: een snelle telling meldt mij dat ik in 2 schooljaren alleen al in 5 verschillende commissies die over de Tweede Fase gingen heb gezeten, om maar te zwijgen van het wekelijks overleg met de plaatsvervangende afdelingsmanager Bovenbouw (2 uur per week die werden besteed aan het samenstellen van mijn to do-list). De toenemende bureaucratie en de vergaderingen gingen ook interfereren met datgene waarvoor ik destijds voor het onderwijs had gekozen, namelijk het onderwijs. Het leerjaarcoördinaat was niet een uitdaging naast het lesgeven, het was een uitdaging om naast het leerjaarcoördinaat het lesgeven nog recht te doen. En toen dat en de andere dingen die ik belangrijk vind, zowel binnen school als daarbuiten, in de verdrukking leken te raken, was de beslissing snel genomen. Ik ga weer lekker voor de klas. Vandaag heb ik mijn bureau leeg geruimd, het is nog nooit zo netjes geweest, en met ingang van maandag ben ik weer juf. Ik heb er zin in!

Het 'to read'-plankje

Ik ben een enorme lijstjes-maker. Dat blijkt natuurlijk al uit het feit dat ik een lijst heb gemaakt van 101 dingen die ik wil doen, maar het blijkt nog veel sterker uit het feit dat er op die 101 dingen-lijst in potentie nog 15 sublijstjes aanwezig zijn. En dan heb ik ook nog notitieboekjes met lijstjes, op mijn iPhone staan lijstjes in ik geloof wel 3 verschillende apps en mijn laptop bevat er ook nog wel een paar. Er zijn mensen die vinden dat je geen to-do lists moet maken, omdat je daarmee alleen het gevoel van eigen falen versterkt, maar ik ben het er niet mee eens: als ik faal, dan wil ik wel graag weten op het hoeveelste punt van mijn to-do list ik ten onder ben gegaan.

Een van de sublijstjes op de 101 dingen-lijst is het samenstellen van een plank met 30 boeken en die boeken dan daadwerkelijk te lezen. De selectie van de boeken heb ik vorig weekend al afgerond, alleen het op een plankje zetten en fotograferen was er nog niet van gekomen (stond waarschijnlijk niet hoog genoeg op mijn to-do list). Maar vandaag kan ik, ondersteund door foto's, een korte indicatie geven van de boeken die ik de komende 960 dagen, want zo lang heb ik nog voor het project, zal gaan lezen. Het is namelijk een tamelijk diverse collectie boeken. Zo zijn er boeken bij die ik heb gekregen (zoals The Accidental van Ali Smith, voor mijn 30ste verjaardag, tot mijn gêne inmiddels 5 jaar geleden, en The Thousand Autumns of Jacob de Zoet van David Mitchell, op 11 september jongstleden van het bestuur van de Vereniging Classici Nederland), non-fictie (Watching the English van Kate Fox, een antropologische studie van de aard van de Engelsen, en The God Delusion en The Greatest Show on Earth van Richard Dawkins), romans van mensen die ik persoonlijk ken (Clara en Margaretha van Jan Siebelink en Het Grote Baggerboek van Ilja Leonard Pfeijffer), boeken die ik heb gekocht omdat ik de film wil zien of heb gezien (A Single Man van Christopher Isherwood is een voorbeeld van de laatste categorie, No Country for Old Men van Cormac McCarthy van de eerste), boeken die ik heb gekocht omdat ik nooit te beroerd ben om in een hype te trappen, maar het boek dan vervolgens niet lees (The Hours van Michael Cunningham is daar een mooi voorbeeld van) en tot slot boeken die anderen mij hebben aangeraden. Het tweede boek van het 'to read'-plankje dat ik daadwerkelijk zal gaan lezen is Girl in Translation van Jean Kwok, vanwege een mooie recensie in NRC Handelsblad aan mij geadviseerd door een goede vriend. In 2007, 2008 en 2009 heb ik 52 boeken gelezen, omdat ik er gemiddeld 1 per week op mijn lijstje wilde zetten; dat zal me in 2010 niet lukken, maar gelukkig heb ik lijstjes, sublijstjes en nu een 'to read'-plankje om me bezig te houden.

If you've got the tools

Het wordt weer eens tijd voor een 101-dingen update. Ik heb de laatste tijd geen vinkjes kunnen zetten, maar van stagnatie is geen sprake, ik vorder gestaag. Zo heb ik twee films gezien (Inception en Angels and Demons, de een het onechte kind van The Matrix en The Sixth Sense en de andere vooral spannend met beelden van Rome en Tom Hanks die ouderwets stijf zijn zinnetjes opdreunde), dus ik kan de A en de I van mijn film-alfabetlijstje verwijderen. Bovendien heb ik 30 boeken geselecteerd voor het 'to read' plankje en heb ik 1 van de geambieerde 30 kledingstukken weggegeven. En, en dat is het meest spectaculaire, ik ben gestart met een beeldhouwcursus.

Natuurlijk begon mijn deelname aan de cursus met een winkelexpeditie, naar Scheveningen, want daar is een winkel waar je blokken albast kan kopen. Bovendien verkopen ze daar hamers en beitels en gutsen, en zoals de Ghostbusters in de jaren '80 al wisten: 'If you've got the tools, you've got the talent.' Een kleine €100 lichter en een kleine 20 kilo steen zwaarder kon ik gisteravond volledig geoutilleerd aan de cursus beginnen. De natuur is miljoenen jaar bezig geweest met het vormen van deze steen, maar geconfronteerd met mijn beitelset en de hamer, die extra slagkracht meekreeg vanwege 2 jaar frustratie op de zaak, had het arme ding natuurlijk geen schijn van kans. De andere deelnemers van de cursus zijn allemaal bezig met concrete ontwerpen; ze nemen een beeldje mee naar de cursus en maken dat na (wat ik overigens niet begrijp, want dat beeldje heb je toch al?). Ik opteer voor een ietwat abstracter concept, omdat ik graag iets wil maken dat deels mooi gepolijst is en deels heel ruw. Voordeel hiervan is ook dat ik voorlopig even lekker in het wilde weg kan hakken. Nadeel is dan weer dat ik me gelijk ga identificeren met allerlei belangrijke miskende kunstenaars, want alle andere cursisten hebben me gisteren op enig moment gevraagd wat mijn beeld moest voorstellen en dat weet ik dus nog niet, maar het leek me dat het aanschaffen van een aantal tools me nog niet gerechtigde om uitspraken te doen als 'ik kies er voor om niet-figuratief te werken' of 'ik wil even afwachten waarheen mijn steen mij leidt'. Daarvoor zal ik nog even iets meer talent aan de dag moeten leggen, lijkt me.

The incredible shrinking woman

Ik kan me geen moment sinds mijn zestiende herinneren dat ik niet op de een of andere manier aan de lijn was en ik geloof dat ik zo'n beetje alle diëten geprobeerd heb. En het goede nieuws is: ze werken allemaal. Want als je minder eet dan anders, val je af - je hoeft echt geen Sonja Bakker of dr. Frank te heten om dat te kunnen verzinnen. Het jammere in mijn geval is alleen dat ik, zodra ik stop, weer even hard aankom. Ik ben dus een enorme jojo-er, alleen neemt mijn jojo elke keer weer een ander traject naar boven (of naar beneden, mijn beeldspraak loopt in dezen harder dan ik). Ik heb enorme reeksen foto's die mij op ieder gewenst moment motiveren om weer af te vallen. De meest succesvolle is de zogeheten 'Barbapapa-foto' uit november 2007, die hierboven te zien is. Ik was toen op mijn allerzwaarst ooit en ben toen hard aan de Weight Watchers gegaan met als resultaat dat ik 16 kilo afviel.

Omdat ik al mijn emoties kanaliseer door te eten ben ik vorig schooljaar van die 16 kilo weer 10 kilo aangekomen, en die moeten er natuurlijk weer allemaal af. Ik ben daarom nu ongeveer twee maanden met mijn huidige regime bezig. Geen koolhydraten eten (of in elk geval heel weinig), waardoor ik energie lijk te hebben om te sporten als een bezetene, want My Own Personal Trainer zit me stevig achter de broek. Ik ga inmiddels 2 keer per week naar de sportschool en 3 keer per week hardlopen (nu al week 4 van het Couch 2 5K programma, in totaal 16 minuten rennen per keer). En het werkt: mijn eigen weegschaal geeft sinds 15 juli (toen ik voor mezelf begon) een verlies van 7,5 kilo aan. De zeer geavanceerde weegschaal op de sportschool, die de samenstelling van mijn lichaam precies kan inschatten, gaf op 27 juli bij de eerste meting aan dat ik volledig voldoe aan het cliché over dikke mensen, dat er in ieder dik mens een dun mens zit, want alle metingen zijn bij mij volledig normaal, behalve dan dat er gewoon teveel vet aanwezig is. Deze week heb ik nog een meting gehad en ik ben 5,25 kilo vet afgevallen, dus dat gaat de goede kant op! Om de voortgang voor mijzelf aanschouwelijk te maken heb ik gisteren in de supermarkt een foto gemaakt van 21 pakjes roomboter - precies 5,25 kilo vet. En die wil ik graag nooit meer terug.

Literaire avonturen

Door een lichtelijk vreemde samenloop van omstandigheden heb ik de schrijver Jan Siebelink het afgelopen jaar een aantal maal ontmoet. Ik heb hem twee keer mogen interviewen, een keer in schoolverband en een keer op verzoek van een bibliotheek in Den Haag, maar de mooiste ontmoeting was toch die in Leiden. Siebelink was erg geïnteresseerd in het Van der Werff-park, omdat hij had bedacht dat een belangrijke scène in zijn nieuwe boek daar moest plaatsvinden. Wij spraken af op het station en liepen naar het park, en eenmaal daar aangekomen kreeg ik een mooi inkijkje in het creatieve proces - Siebelink leek het in een keer helemaal voor zich te zien: hij liep enthousiast door het park en zei dingen als 'Oh, dus dan ligt ze daar, en dan ziet ze dat, en dan komen die mensen daarvandaan'. Prozaïsch als ik ben zag ik niets voor me, maar ik vond het wel fascinerend om mee te maken.

Het boek is inmiddels af, het heet Het lichaam van Clara, en gisteren was de officiële uitreiking van het eerste exemplaar. Ik was uitgenodigd, dus toog na een zeer vermoeiende dag voor de klas naar Amsterdam. Onderweg heb ik nog het onmogelijke mogelijk gemaakt: ik ben verdwaald hoewel ik de hele weg de GPS op mijn iPhone aan had staan. De vernissage had een uitgebreid programma: Derek de Lint las voor (prachtige voorleesstem heeft die man, ik hoop op een audioboek), Paul Scheffer sprak beschouwend en Rob de Nijs zong een lied. Siebelink zelf vertelde een prachtig verhaal over de grote perzikenroof van 1948 en wij kregen allen een gesigneerd exemplaar van het nieuwe boek. Ik ben er gelijk in begonnen, en heb zelfs, iets wat ik anders nooit doe, even naar voren gebladerd, naar de 'Leidse scènes', want het is toch prachtig om te zien hoe iets waar ik bij aanwezig geweest ben in een echt boek is terechtgekomen? In de eerste 60 pagina's van het boek heb ik al mogen lezen over dwangneuroses, zelfbevrediging en automutilatie, dus ik ben benieuwd naar de rest van het boek...

Het gevaar van een zondagmiddag thuis

Heel soms heb ik eigenlijk niet zo heel veel te doen op zondag. In een vlaag van goede voornemens voor het begin van het schooljaar heb ik twee weken geleden ijzeren planners gemaakt voor mijn bovenbouwklassen, de lessen in de onderbouw heb ik al 27 keer gegeven, er zijn nog geen toetsen om na te kijken, ik ben bij met mijn financiën, ik hoef geen was te doen en ik kom niet uit een familie die erg hecht aan zondagmiddag bij elkaar op de bank zitten. Ik ben al bij de schoonheidsspecialiste geweest vandaag, dus ik kan mijn wenkbrauwen ook niet verklussen, het half uur rennen (of eigenlijk de 9 minuten rennen en de wandelpartijen eromheen) is alweer achter de rug en verder hoeven we alleen nog maar boodschappen te doen.

Gelukkig weet ik op dit soort lege zen-middagen altijd wel een niet zo heel Boeddhistische missie voor mijzelf te verzinnen: ik ga het internet op, pas het standaardprincipe 'als het te koop is, dan weet Susannah het te vinden' toe, laat de creditcard stevig wapperen en aan het eind van de dag heb ik echt het gevoel dat ik iets bereikt heb. Vandaag heb ik me op twee categorieën gericht: nagellak en wintersportkleding. Nou heb ik geen nagellak nodig (niemand heeft nagellak nodig), maar de nieuwe herfstcollectie van Essie is uit en het zou toch jammer zijn om daar niets mee te doen. En tja, verzendkosten betalen voor 1 flesje is niet economisch verantwoord, lijkt me. Van wintersportkleding weet ik niets. Dat komt doordat ik niet van kou hou en niet van sport, dus ik heb me altijd verre van de piste weten te houden, maar deze winter ga ik met lieve vrienden en collega's een chalet in de bergen huren, alwaar ik vooral boeken zal lezen en voor iedereen zal koken (activiteiten waar ik juist heel erg van hou), maar ik heb ook het plan om elke dag een sneeuwpop te maken. En dan zal ik het toch wel een beetje warm moeten hebben. Gelukkig heeft de firma Moonboots sinds de jaren '80 geen enkele ontwikkeling doorgemaakt, waardoor ik nu in elk geval al in beeld heb hoe ik mijn voeten warm wil houden: als een figurant in de clip van Last Christmas.

Foto's

Van alles op de 101 dingen-lijst is er een aantal activiteiten waar ik minder naar uitkijk. De Brazilian wax is daar een van, inmiddels ook het kijken van alle films die ik op dvd heb (ik heb ze namelijk geïnventariseerd, en Saló van Pasolini zit erbij, en ik kan me niet voorstellen dat ik daarvoor de komende 980 dagen in de stemming raak), maar ik zag ook met angst en beven huizenhoog op tegen de klus van het sorteren van alle foto's in iPhoto. Na de Grote Computer Crash van 2009 bezit ik namelijk een prachtige MacBook Pro met daarop een iPhoto-bibliotheek die volledig bestaat uit bergen ongedifferentieerde foto's, sommige in gebeurtenissen gerangschikt, andere in totale chaos, allemaal gelukkig gered van de overleden iBook.

Maar ik heb het gedaan - alle foto's zijn in gebeurtenissen ingedeeld en aan alle gezichten zijn labels gehangen. Bovendien heb ik de foto's van mijn iPhone geïmporteerd en gesorteerd. En wat levert het op? Ik heb 4192 foto's bekeken van de afgelopen 5 jaar en aan de hand daarvan een aantal observaties kunnen doen:

1. ik ben veel dikker geweest dan ik nu ben

2. ik ben veel dunner geweest dan ik nu ben

3. voor iemand die niet zo'n reizer is ben ik op veel plaatsen geweest

4. ik heb echt heel veel kleren en schoenen - misschien wel genoeg

5. we hebben een aantal hele mooie feestjes gegeven, voor een deel met wisselende en voor een deel met zeer gewaardeerde niet wisselende vrienden

6. ik heb ongeveer 160 foto's van Michel met een biertje

7. onze verschrikkelijke rode kater Hamish was vroeger echt heel lief

8. we hebben hele leuke leerlingen en daar hebben we een aantal mooie activiteiten mee ondernomen

9. we hebben vier omvangrijke verbouwingen aan het huis gepleegd en het huis is er echt op vooruit gegaan

10. mijn Kerstboom ziet er elk jaar precies hetzelfde uit

Ik denk niet dat mijn foto's enige artistieke waarde hebben, maar ik ben eerlijk gezegd op alle 4192 foto's erg gesteld: ze vormen toch een mooi digitaal verslag van alles wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Het is wel moeilijk om er dan twee te kiezen om dit bericht te omlijsten, maar ik opteer voor twee foto's die allebei in de Pieterskerk in Leiden zijn genomen (een door mij, een door iemand anders): een recente van Salman Rushdie en een hele oude van mijn Michel met Hans van Mierlo. Want ik voeg nog toe observatie 11: ik heb in 5 jaar veel interessante mensen gezien en gesproken.

Wie een taart bakt voor een ander...

Om te compenseren voor het ietwat lange bericht over de Masterchef-deelname, nu een hele korte 101-dingen update. Een van de dingen op de lijst was een taart bakken voor iemand en ik heb vrijdag een taart gebakken voor de medewerkers van de Tuckerbox, een winkel in Leiden die allerlei Engelse en Australische producten verkoopt. Ze hebben zich namelijk meer dan noodzakelijk ingezet voor het welslagen van het Masterchef-avontuur, want bestellingen voor me meegenomen uit Engeland, maar toen er geen haggis bleek te zijn hebben ze het snel nog even in Den Haag voor me gehaald. En daarom leek me een taart wel op zijn plek - het is de Guinness-chocoladetaart van Gizzi Erskine, mijn nieuwe stijl- en kookikoon.

Masterchef

De afgelopen weken stonden hier chez Susannah nogal in het teken van mijn deelname aan Masterchef. Vorige week hoorde ik dat ik de papieren ronde (volgens een van mijn leerlingen 'de kneuzenronde') had overleefd, waarmee ik in elk geval tot de beste 150 amateurkoks van Nederland behoorde, en dat ik op donderdag een van tevoren bereid gerecht mocht komen presenteren aan de culinair recensent van het programma. Gelijk begonnen allerlei oefensessies, tamelijk intensieve boodschappenprogramma's, het gerecht werd aangepast en ge-finetuned, en uiteindelijk heb ik donderdag kipfilet gevuld met haggis, op een koekje van aardappel en pastinaak met wilde spinazie met een romige saus van Laphroaig gepresenteerd.

Ik had eerst een gesprek met een medewerkster van PalmPlus, het bedrijf dat het programma maakt, en daarna mocht ik dus met de culinair recensente in de weer. Ze proefde maar een klein beetje van mijn gerecht, maar dat kon ik me voorstellen, want ze moest die dag 60 gerechten proeven, was wel enthousiast, maar het mooiste wat ze tegen me zei was 'het is leuk om te zien dat je zo passioneel bent'. Dat ben ik namelijk ook, dus als ik dat heb kunnen overdragen is sowieso geslaagd.

Op vrijdag zou ik voor 13.00 horen of ik voor de volgende ronde zou zijn uitgenodigd. Die ronde was zaterdag of zondag, en dan zou ik mogen koken in de Kookfabriek voor de jury, die onder anderen bestond uit Hans van Wolde van Beluga. Dit had wel een zekere harmonie in zich, want eigenlijk zouden we dit zelfde weekend bij Beluga gaan eten, maar dat hebben we afgezegd voor het geval ik door zou zijn. Om 13.15 kreeg ik het verlossende telefoontje: ik mocht zaterdagochtend in 45 minuten mijn signature dish komen koken, waarmee ik ongeveer tot de beste 100 amateurkoks van Nederland behoorde.

Zaterdag om 9.30 meldden Michel, Dennis en ik ons met tassen vol pannen en spullen bij de Kookfabriek. Toen begon het lange wachten. We moesten allemaal naar buiten om in een rij te staan en spontaan 'Masterchef!' te roepen. Daarna weer naar binnen voor instructie en dan een voor een koken. Ik was als een van de laatsten aan de beurt, en toen had de jury inmiddels zo'n achterstand opgelopen dat er een schaduwjury was ingezet en dat ik ongeveer 30 minuten heb moeten wachten voordat ik mijn gerecht mocht opdienen. Ik heb geen foto van het uiteindelijke bord, want dat heb ik ter plekke voor de jury opgemaakt, maar mijn kar zag er zo uit:

Het was een stuk rundvlees (puntstaartstuk) met een saus van Stilton en Fuller's London Porter, met roast potatoes, spruiten en doperwtjes. Ik was erg tevreden over de bereiding, het was allemaal in de tijd gelukt, ondanks dat ik gefilmd werd en dingen moest vertellen over mijzelf, het vlees 2 keer in en uit het zakje moest doen en het niet mijn eigen oven was. Ook de schaduwjury was enthousiast, ze vonden het lekker, de aardappels waren goed, de spruiten vonden ze heerlijk en de saus was ook geslaagd. Ze vonden me een getalenteerde kok en ik moest ook zeker doorgaan, maar ik had helaas niet het hele hoge niveau van verfijning dat de andere kandidaten van Masterchef wel hadden. En als ik heel eerlijk ben, als ik om me heen keek in de Kookfabriek en zag wat sommige anderen maakten, dan zou dat ook nog wel eens kunnen kloppen; ik heb inderdaad geen loempia's van zelfgemoorde kreeft en foie gras bereid. Maar ik ben dan ook geen professionele chef, en ik had wel de indruk (op grond van hun materiaal, ingrediënten en wat ik van de interviews opving) dat een groot deel van de mensen die doorgingen geen amateurs waren. Een professioneel getrainde chef zonder baan is iets anders dan een amateurkok, lijkt me. Ik vind het ook jammer dat ik niet mijn gerecht aan de echte jury heb kunnen presenteren en dat ik de beste 50 niet-echt-amateurkoks van Nederland niet gehaald heb. Maar goed, nu kan ik op zondagavond gewoon lekker Masterchef op tv kijken!

Soms zit het mee

Toen ik het 101-dingenlijstje opstelde, heb ik er bewust voor gezorgd dat ik het welslagen van bijna alle dingen die erop staan zelf in de hand heb. In bepaalde restaurants eten lijkt me een kwestie van bijtijds reserveren, voor 5 km hardlopen of om een BMI van 25 te bereiken moet ik gewoon heel hard sporten (voor de BMI zou 40 cm groeien ook helpen, maar dat zie ik niet lukken) en om de Eiffeltoren te beklimmen moet ik gewoon naar Parijs gaan. Een van de weinige dingen waar ik van anderen afhankelijk ben is het geplaatst krijgen van een ingezonden brief in de krant - de redactie van De Volkskrant moet het maar net met me eens zijn dat mijn mening het publiceren waard is. Ik had een strategie ontwikkeld om dit te bereiken, namelijk om de zes weken schrijven tot ik raak had. Maar het zat me mee: mijn ingezonden brief over de oproer van psychoanalytici met betrekking tot de televisie-serie In Therapie, de eerste brief die ik schreef, is zaterdag geplaatst. Als de krant van centrum-links Nederland al meewerkt, dan moet er toch wel een zegen rusten op dit project!

Een ander ding dat ik van mijn lijstje heb kunnen afstrepen, is een week geen Cola of Pepsi (of andere frisdranken) drinken. Ik vind dit niet zo'n prestatie, want het is min of meer vanzelf gegaan; ik besefte ineens dat ik al zes dagen niet meer mijn dagelijkse halve liter Cola Zero naar binnen had gegoten, en dan is een dag eraan toevoegen voor een vinkje natuurlijk niet al te veel moeite. Als die aspartaam die ik binnenkrijg schijnt toch niet al te goed voor het lijf te zijn (ik dacht dat de risico's vooral voor mannelijke ratten waren, en ik ben er geen, maar chicks van 35 schijnen toch ook gevaar te lopen met die troep) dus stoppen is misschien wel verstandig. Bovendien was ik al weinig koolhydraten aan het eten en Cola Zero, hoewel suikervrij, hield wel mijn behoefte aan zoet in stand. Cold turkey dus - ik sta inmiddels al bijna twee weken droog. Enige probleem is nu die enorme voorraad Cola Zero die we hebben staan...