vrijdag 29 oktober 2010

Een klappende hand


Vandaag heb ik, mede in het kader van de 101 dingen-lijst, een workshop Iyengar yoga gedaan. Voor deze bijzondere tak van yoga geldt een gemodificeerde versie van de Ghostbusters-wet: 'you've got the tools, so you don't need a lot of talent', want je gebruikt allerlei hulpmiddelen (banden, dekens, blokken en een stoel) om al die lastige poses mogelijk te maken. In het verleden heb ik redelijk veel yoga bedreven en ik vind het ontzettend leuk om te doen, maar het past niet in mijn op afvallen gerichte sportschema (twee keer per week sport school, drie keer per week rennen), dus ik ben er even mee gestopt. Hoewel het spirituele aspect van yoga mij heel weinig doet (ik ben ongeveer zo zen als een stokstaartje), voel ik me fysiek altijd erg goed als ik een sessie op mijn prachtige oranje matje heb doorgebracht.
De workshop duurde 2 uur en was gericht op nek- en schouderspieren. Die spieren hebben het bij mij vaak zwaar, dus lokaal een beetje aansterken kan geen kwaad, leek me. En ik vond het heerlijk; het was hard werken, maar alle houdingen lukten, deels door de eerder genoemde tools (plus de muur), deels doordat ik van nature best flexibel ben en deels doordat ik kennelijk toch door al dat trainen een stuk sterker ben geworden. De belangrijkste les die ik vandaag geleerd heb was 'the wall is your best teacher', iets wat eigenlijk op allerlei aspecten van mijn leven van toepassing is: ik ben doorgaans geneigd te ver te gaan, en kom er dus regelmatig met de knarsende smaak van baksteen in mijn mond achter dat ik weer eens tegen een muur ben aangelopen.
Om ik au fond toch echt een kind van de westerse consumptiemaatschappij ben, heb ik tijdens de yogaworkshop ook erg genoten van mijn nieuwe aanwinst: het is een officieel Team GB-shirt, door Stella McCartney ontworpen voor Adidas. Want als ik ergens van in hogere sferen raak, is het wel een geslaagde winkelsessie!



donderdag 28 oktober 2010

Verhuisd


Nu de herfstvakantie is afgelopen, is ook de eerder aangekondigde verhuizing van de ene schoollocatie naar de andere voltooid. De verhuiskaboutertjes hebben zich kennelijk het schompes gewerkt, want zo goed als alles wat we in dozen hebben gedaan is schijnbaar ongeschonden overgekomen. Als sectie Klassieke Talen hebben we dan ook maandag 'ons' lokaal ingericht met de boeken (ook de bijbels), wandplaten, landkaarten, de aftandse boekenkast en de vitrine met archeologica. Bovendien heb ik van de kamer van de rector nog twee idiote roze nepbloemenpiemels weten te confisceren, waarmee het vaklokaal de perfecte professionele uitstraling krijgt. In bijna alle lokalen zijn overigens ook digiborden geïnstalleerd - dat zijn schoolborden, maar we zijn het krijt inmiddels ver voorbij: we schrijven met speciale pennen, die ook als muis kunnen fingeren, en dan kan je weer alles opslaan en op de Electronische LeerOmgeving zetten. Ik wist niet dat ik het nodig had, maar binnen twee dagen kan ik me bijna niet meer voorstellen hoe ik het ooit anders heb gedaan.
Op dinsdag was er een speciale bijeenkomst. De leerlingen werden gefêteerd op een spektakel, waarbij docenten en schoolleiding, gekleed in Romeinse outfits, de school officieel openden. Ik kan helaas geen foto bijsluiten van mij als matrona of tempelhoer, want ik heb geweigerd aan de verkleedpartij mee te doen. Ik had hiervoor allerlei redenen, van persoonlijk (hoewel ik geen enkele moeite heb met spreken in het openbaar, voel ik me niet prettig als ik op een podium moet staan in een raar pakje), via professioneel (ik vind niet dat ik me als mezelf respecterend docent op een dergelijke manier te kijk hoef te zetten), tot voor mij standaard opstandig (als de directie zegt dat het moet, heb ik er sowieso geen zin in). De leerlingen hebben in elk geval ademloos zitten kijken, maar ik weet niet of het uit bewondering of verbijstering was. De show is ook gefilmd en op een lokale zender uitgezonden - als je goed naar het filmpje kijkt, ben ik ongeveer even lang in beeld als tijdens het hele Masterchef-avontuur.
Op het moment ervaar ik het nieuwe gebouw als een paar nieuwe schoenen: als ik spectaculaire schoenen koop vind ik ze natuurlijk prachtig, maar ze zitten zelden gelijk lekker, staan nog lang niet naar mijn voeten, ze wrijven, schuren en ik heb blaren. Mijn ervaring leert dat ik er even doorheen moet; ik vermoed dat het gebouw, ondanks het oncomfortabele en ontheemde gevoel dat ik nu heb, binnenkort gegoten zal zitten. Wat wel zou helpen is als ze het koffieapparaat in de docentenkamer zouden installeren...



zondag 24 oktober 2010

Dublin



De afgelopen vier dagen (het staartje van de herfstvakantie) hebben Michel en ik in Dublin doorgebracht, en dat in onze geheel eigen stijl: een zorgvuldig afgewogen balans van cultuur, winkelen, de stad verkennen en, last but very definitely not least, onze grote hobby eten en drinken. Zo hebben we op de eerste dag, zoals we in alle voor ons nieuwe steden doen (en met het bezoek aan Dublin heb ik weer een subvinkje in het 101 dingen-lijstje kunnen zetten bij 'Drie steden bezoeken waar ik nog nooit ben geweest'), een vreselijk toeristische open bus tour met live commentaar en zang van een echte Ier genoten. Handig, vinden wij, want dan hebben we gelijk alles even gezien en kunnen we daarna, onder het genot van een lokaal biertje, verzinnen wat we aan een nadere beschouwing willen onderwerpen. De culturele onderdelen die die status bereikt hebben waren de Book of Kells (belangrijke en prachtig versierde manuscripten van de vier evangeliën in het Latijn), Christchurch Cathedral (recht tegenover het hotel, dus dat was niet zo moeilijk), de Chester Beatty collectie (een prachtig klein museum met wederom manuscripten, en papyri, allen met een religieuze aard) en tot slot, op de snijlijn van cultuur en ontspanning, de Guinness Storehouse (een enorm gebouw dat volledig is gewijd aan het belangrijkste product dat in Dublin gemaakt wordt).
Het winkelen was niet zo'n succes: waar ik doorgaans overal wel kan slagen heb ik me in Dublin noodgedwongen erg in moeten houden. Ik vond het allemaal net niet bijzonder genoeg, of ik kon het niet vinden. De oogst is dan ook bescheiden, want ik tel vier boeken, drie panties en een Guinness-mok om met thee in de trein te zitten. Maar de winkel-kick heb ik bij thuiskomst alsnog gekregen door online de dingen te bestellen die ik in Dublin had willen kopen maar niet kon vinden.
Van het culinaire aspect van de reis heb ik echt genoten. Op de eerste dag hebben we gegeten bij Chapter One, in de kelder van het Dublin Writers' Museum. Het restaurant heeft een Michelin-ster, en wat mij betreft volledig terecht: we kozen het tasting menu van 7 gangen, met daarbij natuurlijk een wijnarrangement. De gerechten en de wijn leken op elkaar afgestemd, zo mooi paste alles bij elkaar. Het absolute hoogtepunt van het menu was de carpaccio van tonijn, met sinaasappel, bietjes en een sesam-wasabidressing. Op de tweede dag aten we bij Trocadero, een klassiek restaurant, waar veel Dubliners duidelijk een speciale avond hadden gepland. Het eten was prima, maar iets minder spannend dan wat we de avond ervoor hadden gezien. Voor ons laatste avondmaal gingen we naar Rustic Stone, gekozen op basis van een artikel in het in-flight magazine van Aer Lingus. De chef van het restaurant heeft in zijn streven zo gezond mogelijk te koken een ingewikkeld codesysteem van gekleurde bolletjes bij elk gerecht op de kaart toegepast, zodat je kan zien wat er allemaal wel of niet in je diner zit. Gelukkig kan je, als je die gezonde bolletjes negeert, gewoon erg lekker eten: een prachtige salade van kiemen en bonen, pasta met pompoen en buikspek en op een gloeiend hete steen gebakken rundvlees. Al met al een in ieder opzichte heerlijk verblijf dus!


woensdag 20 oktober 2010

Nu! Met nog meer diepgang!!!

Omdat het herfstvakantie is, heb ik tijd om dingen te doen die ik anders doordeweeks niet kan doen. Men mag dan altijd beweren dat docenten vroeg klaar zijn en elke dag de hele middag zelf kunnen inrichten, ik ervaar dat toch anders. Deze vakantie biedt mij in elk geval de gelegenheid om op woensdagmiddag naar de film te gaan, en ik heb gelijk de kans gegrepen om een vinkje op het 101 dingen-lijstje te zetten door een film in 3D te bekijken. Dat had ik namelijk (een bezoek aan de Pandadroom in de Efteling even daargelaten) nog nooit gedaan. Het leek me namelijk ook niet nodig: de essentie van film is mijns inziens dat het 2D is; als ik iets in 3D wil zien, ga ik wel naar het theater of, nog extremer, gewoon de deur uit.
De redelijk lovende recensie die Despicable Me van de Volkskrant kreeg leek me voldoende aanleiding om juist deze film te selecteren voor dit avontuur. Bovendien dacht ik dat een animatiefilm in 3D misschien meer effect zou bieden dan een film met 'echte' mensen erin. Bij aanschaf van het kaartje kregen we een brilletje dat er zo suf uitzag dat ik het alleen nog een beetje aantrekkelijk kon maken door de coolste lens op mijn Hipstamatic iPhone App te gebruiken, maar gelukkig zaten we allemaal in het donker, dus dat maakte weinig uit. Het brilletje werkte wel: ik heb genoten van de film, en de derde dimensie bood zeker toegevoegde waarde. Het verhaal van de film was niet heel bijzonder (Gru, the bad guy, wil the worst guy zijn, maar wordt door drie lieve weesmeisjes minder slecht en alles loopt goed af), maar de personages hadden allemaal iets aandoenlijks, de minions van Gru (kleine gele poppetjes) waren echt geweldig leuk en met mijn lelijke bril op heb ik de achtbaanrit ervaren alsof ik zelf in een karretje zat. En bij de aftiteling gaven de minions nog een mooie toegift door allerlei dingen te doen die vooral lieten zien hoeveel diepgang de firma Universal Pictures nu echt aan zijn films kan geven - in technische zin is dat in elk geval behoorlijk wat.


zondag 17 oktober 2010

Verhuizing



Al sinds de eerste gesprekken over de oprichting van de school waar ik nu werk, nu toch al zo'n 7 jaar geleden, was het duidelijk dat mij twee grote school-verhuizingen te wachten stonden. De eerste verliep in fases, want ik heb een tijdje gependeld tussen locatie A (waar ik vroeger werkte) en locatie B (waar de 'nieuwe' school was ingetrokken) totdat ik drie jaar geleden heel mijn hebben en houden zou inpakken en alleen nog maar op locatie B zou lesgeven. De tweede verhuizing vindt op het moment plaats: we pakken alles wat we mee hadden genomen naar locatie B weer in en nemen het, met alles wat al op locatie B aanwezig was, mee naar locatie A, dat inmiddels volledig gepimpt en onherkenbaar op ons ligt te wachten. En dan hebben we eindelijk een eigen schoolgebouw, zodat niemand nog het gevoel heeft dat hij in het gebouw van een andere school moet lesgeven.
Mijn school is namelijk een product van een fusie die van het bestuur lang geen fusie mocht heten, maar semantische discussies daargelaten is het makkelijk te constateren dat twee scholen zijn samengevoegd tot een nieuwe school, met alle bijbehorende ontslagen (sorry, 'herplaatsingen') van dien. A rose by any other name still smells of fusies, zogezegd. Hoewel niemand er aanvankelijk zin in had om in één klap een hele nieuwe werkomgeving te krijgen, vind ik het met de kennis van nu fijn om te constateren dat het merendeel van de collega's met wie ik bevriend ben van de 'andere' school komt en dat het onderwijsconcept van de nieuwe school veel meer bij mij past dan dat van de oude.
Maar wat een troep komt er vrij bij het uitruimen van al die kasten en lokalen... Bij het legen van de kasten in het economielokaal troffen we een tekstbundel van een congres over seksuele opvoeding uit 1970 en een stapel eindexamens uit 1973. In het vaklokaal Klassieke Talen vonden we een exemplaar van de Catholica, waaruit een collega en ik in koor het lemma 'Masturbatie' hebben voorgedragen, en een enorme stapel bijbels, die we van onze theoloog-classicus onder geen beding mochten weggooien, want 'het woord Gods hoort niet in de oud-papierbak'. De voltallige sectie Natuurkunde had kennelijk al maanden de kop stevig in het zand, want er was zo goed als niets ingepakt, zodat iedereen een handje mocht toesteken. En toen ik een beetje in de bakken bij Biologie aan het graven was, moest ik toch constateren dat er met de fusie niet alleen figuurlijk lijken uit de kast zijn gekomen. Na de vakantie hebben we een dag om ongeveer 1000 dozen weer uit te pakken en dan kan het Novum eindelijk niet alleen qua onderwijsconcept zijn naam eer aan doen.


zondag 10 oktober 2010

Succesvol leven


Na mijn borsten-blog van zondag wordt het weer eens tijd voor een iets meer high brow bericht, en dat kan, want ik heb inmiddels twee boeken van mijn 'to read'-plankje uitgelezen. Het eerste was Girl in Translation van Jean Kwok, over een meisje uit Hong Kong dat met haar moeder naar New York verhuist en het daar, ondanks een moeizaam begin, uiteindelijk geweldig weet te rooien. Het arme kind spreekt amper Engels, ze hebben een afschuwelijk appartement met kapotte ramen en ze worden uitgewoond door de zus van de moeder, die al zodanig ingeburgerd is in de American way of life dat ze immigranten in haar kledingfabriek voor een hongerloontje laat werken. De kleine Kim blijkt gelukkig heel erg goed te kunnen leren en zo worstelt ze zich omhoog uit de treurige omstandigheden waarin ze leeft via een full scholarship op een dure school naar de universiteit waar iedereen van droomt. Al met al een succesverhaal dus, maar ik had wel wat moeite met al die ellende die het meisje en haar moeder overkomt: het is mij net iets te veel, waardoor ik erom moet lachen. Ik had hetzelfde bij Angela's Ashes van Frank McCourt: op een gegeven moment zijn er zoveel mensen dood, en dan lekt het dak, en dan wordt er ook nog iemand ziek, en dan ben je mij kwijt. In Girl in Translation is de verwarming in het appartement stuk, ze dragen om warm te blijven kleren die de moeder gemaakt heeft van fel groen knuffeldierbont dat ze uit een container heeft gehaald, het meisje wordt op school van fraude beschuldigd en dan lees ik "we couldn't leave anything unsealed even for a moment, not even the toothpaste, or we would return to find a roach licking it". Tragisch natuurlijk, maar ik zie een kakkerlak voor me die als een kat aan de tandpasta likt en dat vind ik toch een beetje grappig.
Aan Voor een echt succesvol leven van Bas Haring heb ik ook veel plezier beleefd. Ik heb het boek twee jaar geleden cadeau gekregen, maar aan daadwerkelijk lezen was ik nog niet toegekomen. Vorig jaar heb ik Haring voor een lezing op school uitgenodigd, en ik vond hem buitengewoon sympathiek. Hij schrijft zoals hij spreekt, losjes en prettig. Hoewel succes voor het voortbestaan van de soort belangrijk is, is het voor ieder individu een keuze, schrijft hij, en je kan er dus ook voor kiezen om succes niet na te streven. Hij verzint een Mevrouw Krab, die, in tegenstelling tot alle andere krabbendames, niet valt op een vioolkrab met een hele grote schaar, maar op een mannetje met een kleinere schaar: 'Er is een verschil tussen wat goed is voor Mevrouw Krab en wat goed is in overblijven. Verstandige uitzonderingen als Mevrouw Krab sterven uit. Maar dat hoeft de uitzonderlijke uitzondering er niet van te weerhouden lekker te kiezen voor zichzelf. Dan maar niet voortbestaan. Geen succes.' Haring zelf heeft geen gezin met kinderen, maar een gezin met eenden - klinkt gezellig! We kunnen er dus met Haring voor kiezen om niet mee te doen aan het constante zoeken naar succes, naar altijd de grootste en de beste te willen zijn. Maar het succes waar hij over schrijft is wel het soort succes waarvan wij ons kunnen afvragen of we dat willen, terwijl willen ontsnappen uit een appartement waar de kakkerlakken de tandpasta uit de tube likken toch niet over onverstandig streven lijkt te gaan - kennelijk is niet kiezen voor succes ook een stuk makkelijker als het niet over overleven gaat.


TIETEN!


Iemand die echt succes wil hebben op het internet zal zich op een gegeven moment toch met de boezem bezig moeten houden - al is het alleen al om mensen die het woord 'tieten' in Google intikken naar de eigen pagina te lokken. Ik ben natuurlijk niet te beroerd om me tot dat niveau te verlagen, temeer daar mensen die mij ook maar een beetje kennen weten dat de voorgevel in zowel mijn conversatie als mijn voorkomen een belangrijke rol inneemt - en oktober, tenslotte de Internationale Borstkankermaand, lijkt me een mooi moment. Als je oplet blijkt uit van alles dat het een themamaand is. Je kan armbandjes kopen, handcrème en sportkleding, speciaal uitgebracht door bedrijven die een deel van hun winst afstaan aan het goede doel. Er is een tijdschrift, het Pink Ribbon Magazine, van kaft tot kaft gevuld met vrouwen die vol trots vertellen hoe ze zich hebben ontwikkeld sinds ze borstkanker kregen, wat ik ontzettend dapper vind, want ik denk dat ik, als het mij zou overkomen, vooral heel zielig in een hoekje zou gaan zitten huilen om de teloorgang van mijn gezondheid en mijn decolleté. En ik zie overal roze lintjes, omdat veel dames deze maand laten zien dat ze tegen borstkanker zijn.
Nou ben ik natuurlijk ook tegen borstkanker (wie is er überhaupt voor borstkanker - of enige andere vorm van kanker, for that matter?), en ik ben dat twaalf maanden per jaar. Vandaar dat ik mijn borsten met enige regelmaat (dus elke keer als ik hoor dat iemand anders iets heeft gevonden) controleer op enge dingen, maar deze maand heb ook ik een gesponsorde aanschaf gedaan: het Rink Ribbon-setje van Marlies Dekkers. Het is een extreem roze setje en door het te kopen heb ik €14,40 aan de stichting Pink Ribbon gedoneerd. En ik houd er ook wat aan over, namelijk nieuwe lingerie, reden om gelijk een van de dingen van het 101 dingen-lijstje (een week lang elke dag matching ondergoed dragen) in te zetten. De hele volgende week wordt dus mogelijk gemaakt door Marlies Dekkers, en ik hoop maar dat iedereen die constateert dat de boel bij mij weer mooi in het mandje ligt, overweegt op de een of andere manier een bijdrage te leveren aan wat de roze lintjes proberen te verwezenlijken.


vrijdag 8 oktober 2010

Secret Neurotic Behaviour


Er is een aflevering van de inmiddels wel volprezen serie Sex & The City, waarin de dames bekennen dat er bepaalde dingen zijn die ze altijd doen, als hun partner een avond niet thuis is. Aan dergelijk Secret Single Behaviour maken we ons, denk ik, allemaal wel eens schuldig: als ik een avond weg ben deelt Michel zijn eten met de kat (iets waar ik helemaal gek van word) en als Michel er niet is eet ik uit een kom en ga ik ongeveer twee uur lang in bad zitten. Maar hoewel je je, sinds het in Sex & The City is geweest, voor Secret Single Behaviour niet langer hoeft te schamen, heb ik wel iets anders waar ik me voor geneer, namelijk mijn Secret Neurotic Behaviour.
Er zijn dingen die ik dwangmatig doe zonder dat de meeste mensen het weten. Als ik de deur uitga en afsluit, loop ik na een meter of tien altijd terug om te checken; als ik dat niet doe, voel ik me heel naar. Zelfs als ik de sleutel omdraai in aanwezigheid van iemand anders die kan getuigen dat ik de deur echt goed op slot heb gedaan, wil iedere cel in mijn lichaam het toch nog even controleren. Bovendien is de locatie van mijn voordeursleutel sowieso iets waar ik graag overdreven zeker van ben: ik sta ongeveer de helft van de nachten nog even op om te bevestigen dat mijn sleutel in mijn jaszak zit.
Een andere, iets minder geheime, neurose is mijn houding ten aanzien van boeken. Ik lees geen eerder door anderen gelezen boeken. Als iemand mij een boek aanraadt, moet ik het aanschaffen om het te kunnen lezen. Ik ben ook geen lid van de bibliotheek, want die boeken zijn onrein, en als ik een boek koop en iemand anders knakt de rug van het boek, dan kan ik het net zo goed weggooien en een nieuwe kopen - ik ga dat exemplaar niet lezen. Ik lees principieel niets in vertaling (waardoor ik vermoed dat de Russische literatuur voor altijd een groot geheim voor mij zal blijven) en ik voel me buitengewoon onprettig als ik geen boek bij me heb als ik ergens heen ga (waarbij 'ergens' gedefinieerd kan worden door 'de deur uit').
En als ik dan toch bezig ben met bekennen hoe raar ik eigenlijk ben: ik heb een kastje waarin ik mijn ondergoed op een specifieke wijze die alleen voor mij inzichtelijk is sorteer, ik draag principieel tussen 1 april en 3 oktober geen maillots of panty's (tenzij ik een academische plechtigheid of een begrafenis bezoek), als ik nieuwe kleren of schoenen koop die ik echt heel mooi vind, blijven ze vaak een maand of zes ongedragen met prijskaartje in de kast hangen omdat ik geen gelegenheid bijzonder genoeg vind voor mijn mooie spullen, ik heb twee lades waarin ik mijn nagellak op merk gesorteerd heb, en als ik een beha koop moet ik daar altijd een bijpassende slip bij kopen, maar die draag ik dan niet, want dat is zonde.
Maar al dat rare gedrag levert ook wel wat op: ik heb tenslotte een heleboel mooie slips, prachtige nog ongedragen kleding, stapels boeken om te lezen, deze week voor het eerst in weken het gevoel dat mijn benen niet van mijn kont vriezen en als ik op het station ben de absolute zekerheid dat mijn huis echt goed op slot zit. En dat is ook wat waard, lijkt me.


maandag 4 oktober 2010

Masterchef (deel 2)


Voor wie de afgelopen 2 zondagen gewapend met een vergrootglas en de pauzeknop van de videorecorder cq digitale opnameapparatuur naar Masterchef heeft gekeken, ben ik nu een bekende niet-Nederlander; in totaal was ik zo'n 3.57 seconden op televisie, en alleen omdat ik achter mensen stond die door de redactie het uitzenden waard gevonden werden. Zo ben ik achter de Franse chef, die ondanks zijn kreeft maar dankzij zijn kinderen door mocht naar de volgende ronde, te zien. Als je inzoomt, zoals ik natuurlijk heb gedaan, want zo ijdel ben ik zeker, kun je zelfs in de weerspiegeling van het fornuis zien dat ik het echt ben: de schoenen zijn onmiskenbaar veel te hooggehakt voor een professionele chef. In elk geval had de kreeftenman hele sensible shoes aan, maar ja, hij had dan ook een bochel.


En gisteren, tijdens het diepte-interview met Billy Jane (geniale naam natuurlijk), kon je mij ook nog even door het scherm zien lopen. Tot mijn grote trots waren mijn geroosterde spruitjes tijdens de eerste afleveren in beeld en ik dacht gisteren mijn aardappels te zien, maar bij een tweede viewing bleken de knokkels van de handen van de schiller in kwestie zo harig, dat ik alleen maar kan hopen dat die aardappels van een ander waren.
Vooralsnog kan ik dus constateren dat ik geluk breng: is er van jou een screenshot te maken waarop ik sta tijdens Masterchef, dan ben je door naar de volgende ronde. Ik had natuurlijk liever een belangrijker rol gespeeld dan die van mascotte, maar het is niet anders. Wellicht meld ik me volgend jaar aan voor Topchef, dat iets minder over de ego's van sterrenchefs lijkt te gaan en iets meer over eten, maar misschien laat ik het er wel bij. Dit was in elk geval een mooi avontuur, en nu kan ik tenminste weer gewoon ontspannen tv kijken op zondagavond, zonder me steeds af te hoeven vragen of ik in beeld ben.




zaterdag 2 oktober 2010

Rijbewijs!


Ik heb weer een vinkje kunnen zetten op mijn 101 dingen-lijst - gisteren ben ik geslaagd voor mijn rijexamen. Het was een tamelijk lang leerproces: een blik in mijn agenda leert me dat ik op 25 november 2009 een intake-les heb gehad bij Autorijschool Ace, ik heb 3 keer theorie-examen gedaan (de eerste keer niet genoeg geleerd en net gezakt, de tweede keer veel te weinig geleerd en ruim gezakt, en de derde keer dan toch maar het advies van anderen opgevolgd, veel proefexamens gemaakt en geslaagd) en dit was het tweede praktijkexamen. Voordeel van de duur van het onderwijstraject was wel dat ik in bijna alle weersomstandigheden heb kunnen oefenen, ook toen het van de winter zo sneeuwde en zo vreselijk glad was, zodat ik daar, nu ik het zelf moet doen, niet bang voor hoef te zijn.
Vorige keer ben ik gezakt omdat ik bijna 150 punten scoorde doordat ik een bejaarde op de fiets niet zag en hem zonder de remingreep van de examinatrice zou hebben geraakt, volledig terecht, maar gisteren reed ik kennelijk zo goed dat de examinator vond dat ik er klaar voor was om voortaan zonder instructeur in een gemotoriseerd voertuig rond te rijden. Dat kwam mij goed uit, want rijlessen kosten een fortuin, ik had ook weinig zin meer om elke vrijdag een rondje door Wassenaar te rijden ('Zet hem maar in een vak bij de kinderopvang' heb ik nu echt te vaak gehoord), ik was ook echt helemaal uitgekletst met Mister Ace en in het kader van de 101 dingen-lijst heb ik, ietwat voorbarig, maar het was een eenmalige aanbieding die ik wel moest plukken, een uur rijden in een Ferrari aangeschaft. Ik ben overigens niet van plan een eigen auto aan te schaffen, ik zal het moeten hebben van een Green Wheels abonnement en de vrienden die mij voldoende vertrouwen om me in hun auto te laten rijden terwijl ze naast me zitten. Heb ik toch nog een instructeur...