Kraamvisite

Er wordt in mijn omgeving nogal wat gebaard. Dat komt natuurlijk doordat het meerendeel van mijn vriendinnen ongeveer mijn leeftijd heeft, en als je in de afronding al 40 bent, of in elk geval boven de 30, en je hebt nog niet bijgedragen aan de bevolkingsgroei-statistieken, dan begint de tijd toch een beetje te dringen. Als het de tijd niet is die druk op je legt, dan is het wel je biologische klok of je familie. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je gewoon graag kinderen wilt, maar er is kennelijk iets in mij misgegaan, waardoor ik met die mogelijkheid (eerlijk gezegd toch de beste reden om zwanger te worden) altijd vergeet rekening te houden. Mijn biologische klok is defect of tikt in elk geval te zachtjes, ik heb onlangs de kleinkinderwens van mijn moeder definitief op mijn broertje en zijn vriendin af weten te wentelen, en ik ben nu al zo oud dat men me bijna niet meer vraagt of er nog baby's komen, maar me eerder meewarig aankijkt, kennelijk in de veronderstelling dat het me gewoon niet gelukt is. Ik heb niets tegen kinderen, maar ik vind ze eigenlijk pas interessant als ze in de puberteit zitten, en om daar nou jaren voor tussen de poepluiers en Teletubbies te gaan zitten gaat me wat ver. Het fijne van werken in het middelbaar onderwijs is dan ook dat ik lekker de hele dag met pubers kan werken en dat ze aan het eind van de dag keurig teruggaan naar hun eigen ouders, zodat ik een heerlijk rustige avond heb -

prima geregeld dus.

Maar als andere mensen een baby hebben, vind ik het altijd wel leuk om even te gaan kijken. Baby's zijn klein, en lief, en stinken een beetje naar melk en poep, en van het geheel kan ik best kortstondig genieten. Dus toen collega K zwanger werd, heb ik gelijk een mutsje gebreid, en ik heb in de laatste maand vol spanning elke dag haar Facebook gecheckt om te kijken of de baby er al was. En toen hij (want het is een hij, hij heet Jan - precies conform de stilzwijgende naamgevingsafspraken in mijn omgeving: alle jongens hebben Hollandse namen van 1 lettergreep en alle meisjes heten Julia) zich aandiende, ging ik natuurlijk langs. Het was een babybezoek volgens het boekje: er was een houten ooievaar, beschuit met muisjes en een droge, blije baby die ik zelfs even mocht vasthouden. En omdat ik mezelf niet kan onderdrukken had ik een lichtelijk fout cadeau meegenomen: een boekje getiteld 'Sambo, het kleine zwarte jongetje'. Maar het allerleukste aan de kraamvisite vond ik de enorme blijdschap en liefde waarmee K de kleine Jan benaderde; dat gaat een heel gelukkig kind worden, denk ik. Het is maar goed dat sommige mensen wel een kinderwens hebben.

Bloggen en de kunst van het antedateren

Het is zomervakantie. Ondanks het feit dat deze blog gedateerd is op 24 mei, moet ik bekennen dat het in werkelijkheid 9 juli is en dat de zomervakantie al een week bezig is. En zo'n vakantie is natuurlijk bij uitstek de gelegenheid om allerlei achterstallige klussen op te pakken, zoals het opruimen van diverse nestjes troep die ik heb aangericht in huis, sorteren van papieren en het bijwerken van mijn blog. En dat is hard nodig: toen ik in het 101 dingen-lijstje opnam dat ik een blog wilde beginnen, had ik voor mezelf eigenlijk maar een regel geformuleerd, en hoewel ik me er voor de duur van die regels (6 maanden) wel aan gehouden heb, is er daarna hard de klad in gekomen. Het enige wat ik moest doen was elke week 2 keer een bijdrage schrijven, en in het licht van het feit dat ik nogal wat meemaak, of in elk geval, genoeg meemaak om tot blog-waardige proporties op te blazen, leek me dat prima haalbaar. En dat was het dus ook, want de eerste 8 maanden lukte het me moeiteloos. Maar toen ging het mis: ik had in eerste instantie even wat minder tijd, iets wat ik kon opvangen door later te schrijven en dan gewoon te antedateren. Minder trouwe volgers zouden dan denken dat ik me wel aan mijn targets hield, leek me. Op 22 mei was ik helemaal bij, en ik had ook een volle agenda met dingen waar ik absoluut over zou kunnen schrijven, maar het kwam er even niet van. En 'even' werd een paar weken, en toen was 'even' ineens 8 weken, en nu heb ik een achterstand van 16 blogjes.

Toen ik met bloggen begon, had ik ook geen duidelijk idee over wanneer je nou eigenlijk precies een blog hebt. Ik ken nogal wat mensen die een blog met een duidelijk thema (zoals 'ik ga nu alle films uit de jaren '80 kijken die op een middelbare school spelen en daarover schrijven' of 'ik ga nu mijn volledige collectie nagellak dragen en ieder flesje apart recenseren') beginnen, daar ongeveer een week vol enthousiasme aan werken, en er dan weer mee stoppen, omdat het toch allemaal veel minder leuk was om te doen dan ze aanvankelijk dachten. Daar had ik niet zo'n last van, omdat mijn blog geen duidelijk thema heeft, tenzij 'wat doet een twijfelende dertiger die een impuls aan haar leven probeert te geven door allerlei malle en minder malle dingen te doen?' een blog-thema is, maar zelfs als dat zo is, is het in elk geval vaag genoeg om lekker voor me uit te schrijven. Het leek me wel dat een blog die je een week bijhoudt en dan laat doodgaan, geen blog is - en zo'n themablog is in theorie waarschijnlijk leuker dan in de praktijk, want ik houd erg van nagellak en nog meer van jaren '80 films die op een middelbare school spelen, maar om daar nou structureel over te gaan lezen gaat me echt te ver. Inmiddels ben ik eruit: je hebt een blog als je lezers hebt, en hoewel ik al maanden slechts 6 overigens zeergewaardeerde officiële volgers heb, blijken er nogal wat mensen te zijn die geïnteresseerd zijn in de zieleroerselen van deze twijfelende dertiger, want de afgelopen weken ben ik er meermalen uit verschillende hoeken op gewezen dat het toch echt weer eens tijd wordt om aan de slag te gaan. Gelukkig heb ik genoeg beleefd in die 8 weken waarin ik niet schreef, dus het lijkt me geen straf om dat nog even allemaal de revue te laten passeren. Watch this space derhalve!

Culinaire ambities

Voor iemand die in een restaurant met twee Michelin-sterren stage heeft gelopen, zijn mijn culinaire ambities verder eigenlijk best bescheiden. Ik heb een lijstje dingen die ik nog nooit heb gemaakt, en dat werk ik langzaam af. Terwijl ik dat doe, kom ik in mijn kookboeken natuurlijk wel weer nieuwe dingen tegen die ik ook nog nooit heb gemaakt, dus het lijstje wordt op zich niet korter, maar mijn skills ontwikkelen zich in elk geval wel. Ik vind het ook prachtig als de so-called 'jonge professionals' bij Topchef niet weten wat het verschil tussen een béarnaise en een hollandaise is - ik zit dan enorm zelfingenomen 'DRAGON, eikels' tegen de televisie te schreeuwen, en dat terwijl ik tot een aantal weken geleden geen van beide ooit zelf gemaakt had. Een deel van mijn culinaire to do-list had ik ook op het 101-dingenlijstje opgenomen: de curry heb ik eerder al gemaakt (en sindsdien kijk ik neer op potjes), en onlangs heb ik mij gericht op zelf mayonaise en ijs maken, omdat je dat als jezelf respecterende niet meer zo heel jonge semi-professional toch zeker een keer moet hebben gedaan.

De grondstoffen en materialen voor beide producten had ik in huis. Ik had aan het sponsordiner een gigantisch pak vloeibaar eigeel overgehouden (op zich smerig natuurlijk, maar nu toch wel heel handig), en ik heb een uitgebreide collectie olie en mosterd, dus voor de mayo was ik helemaal klaar. Na een kwartiertje enthousiast kloppen en druppelsgewijs olie toevoegen had ik een mooi bakje lichtgele emulsie, die net zo smaakte als wat we ooit in Frankrijk hebben gegeten, die keer dat mijn broertje om mayonaise vroeg en het tien minuten duurde voordat er een bakje op tafel stond. Ik heb me altijd afgevraagd of ze die toen zelf hebben gemaakt of even iemand naar de supermarkt hebben gestuurd, maar ik vind dat ik in elk geval mag concluderen dat mijn mayo authentiek smaakte.

Voor het ijs had ik ook eigeel nodig, en slagroom, en, in het licht van het feit dat ik aardbeienijs wilde maken, aardbeien, maar het belangrijkste was in dit geval natuurlijk de apparatuur. Ik bezit al jaren een ijsmachine, omdat ik, toen ik een keer een financiële meevaller had, zeker wist dat dat het apparaat was mijn levensgeluk volledig zou maken. Ik heb dan ook de mooiste uitgekozen, een roestvrijstalen Magimix Le Glacier 1.5, en hem keurig in de kast gezet bij alle andere apparaten die ik nooit gebruik - en daar heeft hij jarenlang gestaan, totdat ik dus besloot dat het tijd was om ijs te gaan draaien. Het ijs was heerlijk, smaakte meer naar aardbeien dan naar aardbeienijs, maar ik denk dat mon petit Glacier een beetje beledigd was omdat ik hem verwaarloosd heb, want ik had uiteindelijk de diepvries nodig om het ijs een beetje stijf te krijgen. Ik hoop maar dat we de komende maanden dichter tot elkaar kunnen komen, want ik heb grootse ijsplannen voor de zomer. En nog 140 hoorntjes...

I promise to love you

Ik heb al eerder geschreven over waarom ik zo blij ben met mijn museumjaarkaart - vrijblijvend even een museum inlopen ervaar ik als een gigantische luxe. Maar het eerstvolgende museum dat ik ambieerde te bezoeken, de Kunsthal in Rotterdam, bleek natuurlijk niet mee te doen aan de museumjaarkaart, zodat ik alsnog het gevoel had dat ik enorm veel moest betalen en me dus toch verplicht dreigde te voelen zo lang mogelijk te blijven. Dit probleem heb ik onmiddellijk ondervangen door nog meer te betalen, zodat ik nu ook de trotse bezitter van een Kunsthaljaarkaart ben en met dezelfde vrijblijvendheid van de cultuur aldaar kan genieten. En dat komt goed uit, want het aanbod van de Kunsthal is nogal divers, zodat er zomaar op hetzelfde moment een tentoonstelling over trapauto's uit de jaren '40 en '50 en een met werken uit het depot van Boijmans Van Beuningen kan zijn, en het overkomt me toch zelden dat ik op hetzelfde moment evenzeer in beide dingen geïnteresseerd ben. En vanaf nu hoeft dat dus niet meer, want ik heb een clubkaart en kan dus gemakkelijk een andere keer terugkomen.

Vrijdag wilde ik dan ook alleen maar de tentoonstelling I promise to love you bezoeken, met de uitdrukkelijke intentie de rest van het aanbod te laten voor wat het was. Het was een mooie tentoonstelling, samengesteld uit de Caldic Collectie, kennelijk een van de belangrijkste particuliere kunstverzamelingen van Nederland. Het was me niet helemaal duidelijk of Joop van Caldenborgh, de verzamelaar in kwestie, de werken had gekocht omdat hij ze mooi of belangrijk vond, of omdat hij een inschatting had gemaakt van de marktwaarde van de kunstenaars en zo een museum vol diepte-investeringen heeft weten samen te stellen, maar voor de kunstliefhebber levert zijn bestedingsbeleid hoe dan ook een prima tentoonstelling op, met een aantal hele prachtige werken. After the gathering van Hans Op de Beeck, een enorme verjaardagstaart, is zo'n ding waar ik gewoon blij van word, en Paff van Erneso Neto, een soort panty gevuld met kurkuma, vond ik fascinerend. De in iedere collectie moderne kunst standaard aanwezige Tracey Emin en Damien Hirst waren natuurlijk ook van de partij, en ik vond het in het licht van de actualiteit ook wel bijzonder om de porseleinen olievlekken van Ai Weiwei te zien - verontwaardiging over de schandalige behandeling van een kunstenaar krijgt iets meer kracht als je iets van zijn werk hebt gezien. Het allerschitterendst vond ik Sigh van Sam Taylor-Wood, misschien wel de mooiste installatie die ik ooit heb gezien, zo mooi dat ik er in totaal drie keer naar heb gekeken (twee keer achter elkaar, net zo makkelijk, en toen ik het eind van de tentoonstelling had bereikt ben ik nog even teruggelopen). Op weg naar buiten liep ik langs de Hipstamatic-tentoonstelling, die ik voor mijn volgende bezoek had willen bewaren, maar die bleek te bestaan uit een schamel wandje foto's, dus die heb ik maar gelijk meegepikt. Gelukkig zijn er op het moment nog vijf exposities in de Kunsthal, zodat ik binnenkort nog een keer met mijn jaarkaart kan wapperen. En dan ga ik, denk ik, ook nog een keertje naar Sigh kijken.

De jonge ondernemer M/V

Voor de tweede keer in de geschiedenis van de mensheid was onze school de gastheer van het project 'Ondernemen, iets voor mij?', dat we dit jaar, uit schaamteloze zelfpromotie, hebben omgedoopt in 'Novum Business Challenge'. Leerlingen uit 5V van zes scholen hebben in het kader van de vakken Economie en Management & Organisatie een product (of een dienst) ontwikkeld en daarvoor een volledig businessplan geschreven, compleet met financiële onderbouwing. Een jury van deskundigen (bestaande uit twee docenten en een bovenschools manager, onder leiding van Jeroen Smit) had uit ongeveer 30 inzendingen een selectie gemaakt van de beste tien plannen, en die mochten tijdens de finale een presentatie verzorgen. Vorig jaar was ik ook al betrokken bij de organisatie van de dag, in de eerste plaats omdat collega B de leiding had en ik nooit te beroerd ben hem een handje te helpen, maar vooral omdat ik de afwijking heb dat ik het ontzettend leuk vind om dit soort evenementen op poten te zetten; dit jaar heb ik weer geholpen met de praktische aspecten van de dag, maar doordat ik het tegenwoordig zelf zo druk heb met mijn eigen bedrijf had ik nu ook een iets meer inhoudelijke interesse in de presentaties dan vorig jaar.

De plannen die door de jury finale-waardig waren geacht waren heel verschillend en varieerden van een hamburgerhouder, via een lifestyle-invullings-service en een computerondersteuningsbedrijf voor bejaarden, tot mooie basketbalkleding voor dames - allemaal dingen die er in de vorm zoals gepresenteerd nog niet waren. Als startend ondernemer heb ik me vrolijk gemaakt om de enorme salarissen die de jonge ondernemers zichzelf al in het eerste jaar van hun bedrijf meenden te kunnen toekennen - mijn ervaring is heel anders (als je al blij bent dat de vrienden van de Belastingdienst €46 overmaken zegt dat genoeg, denk ik). Een groepje had meer computers op de begroting dan medewerkers in het bedrijf, terwijl een ander team zich misschien iets te druk had gemaakt over de afschrijving van een puntenslijper. Gelukkig hebben bijna alle groepen een goede presentatie verzorgd - en ik was ook ontzettend trots dat een van de twee teams van onze school die hun plan mochten presenteren de eerste prijs wist te pakken, en dat op spectaculaire wijze, met een Prezi, alweer een kittig programma dat ik niet beheers en dat ik overigens vooralsnog eerder kittig dan waardevol vind. De MAD-bag, een tas met een flexibel LED-scherm als voorkant, zodat iedereen zijn eigen tas kan ontwerpen en aanpassen naarmate zijn gemoedstoestand, behoefte of interesse verandert, is een product dat echt past bij onze tijd en daarmee de terechte winnaar. En dan is het bijna jammer dat geen van de leden van het winnende team daadwerkelijk zin heeft om als ondernemer aan de slag te gaan - want hoe ga ik dan nu aan zo'n spectaculaire tas komen?

Magical Mystery Tour

Ter gelegenheid van ons 12,5-jarig jubileum (dat is handig van niet trouwen, dan bereik je veel sneller officiële mijlpalen dan die mensen die na een paar jaar samen zijn in het huwelijk treden en daarmee de teller weer op 0 zetten) zijn Michel en ik drie dagen naar Liverpool geweest. We waren daar geen van beiden ooit geweest, wat in het geval van Michel raar is, want hij is een grote Beatles-fan en zijn ouders hebben hem een groot deel van Engeland wel laten zien, en in het mijne misschien nog wel raarder, want ik heb een Brits paspoort, maar zoals er Nederlanders zijn die Lelystad nog nooit hebben gezien (al is dat wellicht terecht), heb ik ook hiaten in mijn kennis van het thuisland. We hadden voor twee nachten gereserveerd in het prachtige, maar ook prijzige, Hard Day's Night Hotel, een Beatles-hotel, dat het voor elkaar kreeg om het thema op onirritante wijze vorm te geven, wat een prestatie mag heten. Het grote jubileum-diner was gepland in het enige sterrenrestaurant in de regio, maar twee weken voor de grote dag werd de chef getroffen door een niet nader te noemen ziekte, zodat we ons genoodzaakt zagen ons heil elders te zoeken - het werd het restaurant in het hotel, Blakes (en ja, dat past ook in het thema, hij heeft de hoes van Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band ontworpen), zodat we eigenlijk het hotel niet meer uit hoefden, zeker nadat ik de zeer stijlvolle cocktailbar aldaar, compleet met White Lady Madonna's en Rocky Raspberry Raccoons, had ontdekt.

Maar we zijn natuurlijk het hotel wel uit geweest. De eerste dag hebben we bijna geheel besteed aan winkelen, in het Liverpool One Shopping Center (Beatles-thematiek alom inderdaad); tot mijn eigen grote verbazing heb ik zo goed als niets gekocht, want ik kreeg de indruk dat de leading trends in Engeland op het moment zo ordinair en goedkoop mogelijk zijn, en dat past ook wel bij de dames die we hebben gezien - ik heb nog nooit zulke hoge hakken, zoveel gezichtsplamuur en dergelijk slecht aangebrachte hairextensions en nepnagels gezien als dit weekend. Zaterdag was Beatlesdag: we zijn op de Magical Mystery Tour geweest, een bustour langs zo'n beetje alle locaties in Liverpool die iets met de Beatles of hun liedjes te maken hebben. Zo zagen we het geboortehuis van Ringo Starr en George Harrison, het huis waar Paul McCartney woonde, het niet zo bescheiden stulpje waarin John Lennon is opgegroeid (Working Class Hero, mijn reet) en het knalrode hek bij Strawberry Field(s). Het mooiste vond ik Penny Lane, want de dingen die in het lied bezongen worden waren er nog: the barber shop en the shelter in the middle of the roundabout bijvoorbeeld. Na de tour zijn we nog naar de Beatles Story geweest, een interactieve tentoonstelling, met allerlei attributen die misschien van de Beatles zijn geweest, foto's, een nagebouwde Cavern (maar de 'echte' Cavern is ook nagebouwd, dus die in de Beatles Story is in zekere zin weer authentiek, of in elk geval net zo authentiek als de vermeend authentieke) en een levensgrote Yellow Submarine. Op de laatste dag bezochten we voor een stukje onvervalste high brow culture Tate Liverpool, alwaar een prachtige tentoonstelling over sculptuur te zien was. En toen moesten we alweer naar huis, maar niet dan nadat we Michel op John Lennon International Airport met het beeld van het icoon gefotografeerd hebben, want themareizen moet je natuurlijk in stijl afsluiten.

Het goede doel

Er zijn wat mij betreft weinig dingen leuker dan koken, maar misschien geldt dat wel voor koken met pubers: de soms tomeloze energie waar ik in de klas doorgaans eerder last dan plezier van heb is in de keuken een genoegen. Ik heb op school wel eens een cursus Thais koken gegeven, en het enthousiasme waarmee de kinderen voor hen onbekende ingrediënten en gerechten proeven, gecombineerd met de trots die ze overduidelijk voelen als er een maaltijd op tafel staat die zij zelf gemaakt hebben, is voor mij echt inspirerend. Op 28 april was er op school een activiteitendag, waarbij ouders workshops en een diner konden kopen ten bate van het Alpe d'HuZes-project. Het is namelijk de bedoeling dat onze leerlingen enorm veel geld binnenhalen voor het KWF door in twee teams een of meerdere keren de Alpe d'Huez met de fiets te beklimmen, maar om dat te kunnen doen is natuurlijk van tevoren ook geld nodig. En ik kan niet fietsen, althans, ik kon vroeger prima een keer per dag mezelf de berg van Maastricht naar Cadier en Keer opslepen, maar daar ligt hoe dan ook niet mijn kracht; vandaar dat het me een beter idee leek om (natuurlijk geheel vrijblijvend) de diensten van spooons at home aan te bieden, zodat ik, samen met een dreamteam van leerlingen en een collega, een diner van vier gangen voor in ongeveer 40 man heb bereid.

Op het menu stonden een salade van avocado, rode biet en chèvre, een soep van geroosterde pompoen, lamsbout met honing-tijmsaus, geserveerd met bloemkoolpuree en sperziebonen, en chocoladetaart met frambozensaus en vanille-ijs. Mijn onvermoeibare collega wiskunde, die haar hele ziel en zaligheid in het project heeft gestopt, had het samen met een tweetal dames uit de zesde klas het voor elkaar gekregen om zo goed als alle ingrediënten voor het diner helemaal gratis bij lokale winkels los te peuteren, zodat de totale opbrengst van het diner in de Alpe d'HuZes-pot konden. Ik had een keukenteam, een afwasteam en een bedieningsteam, die allemaal op een heel prettige manier met elkaar samenwerkten, en als een van de teams even leek in te zakken, wisten de andere teams wel hoe ze de energieniveaus weer konden opkrikken. Wat ik ook heel fijn vond, was dat ik het opmaken van de borden maar een keer voor hoefde te doen, en dan namen de keukenmensen het gelijk over, zodat ik me dan weer met andere dingen bezig kon houden. En na afloop bleef iedereen eigener beweging net zo lang helpen schoonmaken tot de keuken weer helemaal brandschoon was. Ik vond het echt een genoegen om zo met de leerlingen samen te werken - en dat ik door het diner een vinkje op mijn 101 dingen-lijstje kon zetten (ik wilde €100 voor het goede doel ophalen, en het diner heeft een ruime €1000 binnengebracht), was mooi meegenomen, maar nog niet eens het allerbelangrijkste.

Royal wedding

Iedereen die niet in een grot woont, en nu Osama Bin Laden in een villa bleek te wonen, is dat daadwerkelijk iedereen, weet dat er in Engeland een bruiloft op kosten van het volk is gevierd. Ik ben inmiddels zo oud dat ik zo iemand ben die zich de bruiloft van de ouders van de bruidegom kan herinneren - ik zat bij mijn opa en oma in de 'breakfast room' (dat soort kamers heb je ook alleen maar in Britse huizen, volgens mij) en heb genoten van de jurk van Lady Di, achteraf nogal ruim in de pofmouw, maar toen was het mijn droombruiloft. Ook de voltrekking van het eveneens op de klippen gelopen huwelijk van prince Andrew en Sarah Ferguson vond ik prachtig. Daarom was het ook buitengewoon onattent van de Windsors dat ze me niet even hebben gevraagd of deze trouwdatum mij convenieerde, want dat was niet het geval: ik had een verjaardag te vieren, en die datum stond al 33 jaar vast. Gelukkig is er YouTube en de Royal Wedding Memorial App die ik voor mijn iPad heb gedownload, zodat ik inmiddels het gevoel heb dat ik zelfs bij de meest intieme momenten aanwezig ben geweest, en dat op een moment dat mij schikt. Zo ben ik nu, net als zo'n beetje alle vrouwen ter wereld, verliefd op Prince Harry, en ik hoop dat hij, net als zo'n beetje alle mannen ter wereld, verliefd wordt op Pippa Middleton, de zus van de bruid, al is het alleen al omdat zij er zo mooi uitziet in een witte jurk dat ik dat nog wel een keer zou willen zien.

De Sunday Times, die ik in het kader van het 101 dingen-lijstje heb aangeschaft, bood gelukkig nog grote hoeveelheden extra informatie over het sprookjeshuwelijk, inclusief een analyse van de idiote hoed van princes Eugenie, die er uitzag als een soort vagijn. Mijn vader kocht vroeger elke zondag de Sunday Times, en toen zaten er ongeveer 15 bijlagen bij, in elk geval the Magazine, maar ook Culture, Books, Sport, dingen over geld, huizenprijzen, een hele bijlage met interessante nummerborden die je voor je auto kan kopen (William en Kate hadden bijvoorbeeld JU5T WED), maar alles wordt minder, en er is nu gewoon een International Edition, met maar 4 bijlagen. Gelukkig heb ik er toch een uur of 3 leesplezier aan gehad - ik weet nu niet alleen alles over the Royal Wedding, maar ook over het referendum over het kiesstelsel in Engeland, dat inderdaad aan herziening toe is. Zo'n krant is een mooie manier om de zondag te besteden; dat kan hier natuurlijk ook met de enorm dikke zaterdag-Volkskrant of -NRC, maar dan zit je toch oud nieuws te lezen. Eigenlijk zou ik nog een keer zo'n zondagskrant moeten kopen, op een moment dat er geen groot evenement is geweest om over te lezen, maar ik vond het nu wel heel prettig om de twee grootste manifestaties van Britishness die ik ken, de Sunday Times en het koningshuis (want het huis met de 'breakfast room' is jaren geleden verkocht), op deze manier te verenigen.

Het winnende lot

Een van de dingen op mijn 101 dingen-lijstje was het kopen van een Staatslot. Normaal doe ik doe niet mee aan loterijen; ik vergeet elk jaar een Oudejaarslot te kopen en ik weiger me te laten intimideren door de terreur die de Postcodeloterij mensen aandoet (ze proberen me bang te maken door me de mogelijkheid dat mijn buren winnen en ik niet in te wrijven, maar als dat gebeurt, zijn er volgens mij twee mogelijkheden: of zij verhuizen en er komen gezellige nieuwe sloebers in de straat wonen, of iedereen gaat zijn huis pimpen en wij wonen ineens in een luxe straat - dus ik hoef ook geen abonnement op een maandelijkse teleurstelling te kopen). Michel en ik kochten jarenlang elke zaterdag twee Krasloten, maar daar zijn we mee gestopt; een grote klapper viel bij ons eigenlijk nooit (waarbij ik groot definieer als meer dan €50), en elke keer met een stapeltje kleine winstjes naar de sigarenboer fietsen ging uiteindelijk toch vervelen.

Toen ik begreep dat de hoofdprijs in de Koninginnedagloterij was dat ik de rest van mijn leven elke maand €10000 op mijn rekening gestort zou krijgen, zag ik echter mogelijkheden. Sterker nog, ik heb dagen besteed aan het virtueel concretiseren van de mogelijkheden die ik zag: ik vroeg me af of ik zou stoppen met werken of toch iets naast het hangmatliggen zou willen doen, bracht structuur aan in mijn online en offline verlanglijstjes, besloot niet te verhuizen als ik won, maar een tweede woning in een andere stad aan te schaffen, en nam me plechtig voor toch in elk geval heel gewoon te blijven. Ik had het zo druk met plannen wat ik ging doen met de poet dat ik bijna vergat daadwerkelijk een lot aan te schaffen, maar op 29 april heb ik nog net op tijd mijn deelname aan de loterij tot een realiteit weten te maken. Ik leefde ook erg mee met al die mensen die voor niets een lot hadden gekocht, want ik wist zeker dat ik zou winnen. En ik heb ook een prijs gepakt, al kan ik daar niet alles mee doen wat ik had gehoopt - een eenmalig extra inkomen van €7,50 is niet echt iets om je toekomst op te bouwen. Maar ik weet al waar ik het aan ga uitgeven: drie krasloten. De hoofdprijs moet toch een keer vallen, tenslotte.