Bloggen en de kunst van het antedateren

Het is zomervakantie. Ondanks het feit dat deze blog gedateerd is op 24 mei, moet ik bekennen dat het in werkelijkheid 9 juli is en dat de zomervakantie al een week bezig is. En zo'n vakantie is natuurlijk bij uitstek de gelegenheid om allerlei achterstallige klussen op te pakken, zoals het opruimen van diverse nestjes troep die ik heb aangericht in huis, sorteren van papieren en het bijwerken van mijn blog. En dat is hard nodig: toen ik in het 101 dingen-lijstje opnam dat ik een blog wilde beginnen, had ik voor mezelf eigenlijk maar een regel geformuleerd, en hoewel ik me er voor de duur van die regels (6 maanden) wel aan gehouden heb, is er daarna hard de klad in gekomen. Het enige wat ik moest doen was elke week 2 keer een bijdrage schrijven, en in het licht van het feit dat ik nogal wat meemaak, of in elk geval, genoeg meemaak om tot blog-waardige proporties op te blazen, leek me dat prima haalbaar. En dat was het dus ook, want de eerste 8 maanden lukte het me moeiteloos. Maar toen ging het mis: ik had in eerste instantie even wat minder tijd, iets wat ik kon opvangen door later te schrijven en dan gewoon te antedateren. Minder trouwe volgers zouden dan denken dat ik me wel aan mijn targets hield, leek me. Op 22 mei was ik helemaal bij, en ik had ook een volle agenda met dingen waar ik absoluut over zou kunnen schrijven, maar het kwam er even niet van. En 'even' werd een paar weken, en toen was 'even' ineens 8 weken, en nu heb ik een achterstand van 16 blogjes.

Toen ik met bloggen begon, had ik ook geen duidelijk idee over wanneer je nou eigenlijk precies een blog hebt. Ik ken nogal wat mensen die een blog met een duidelijk thema (zoals 'ik ga nu alle films uit de jaren '80 kijken die op een middelbare school spelen en daarover schrijven' of 'ik ga nu mijn volledige collectie nagellak dragen en ieder flesje apart recenseren') beginnen, daar ongeveer een week vol enthousiasme aan werken, en er dan weer mee stoppen, omdat het toch allemaal veel minder leuk was om te doen dan ze aanvankelijk dachten. Daar had ik niet zo'n last van, omdat mijn blog geen duidelijk thema heeft, tenzij 'wat doet een twijfelende dertiger die een impuls aan haar leven probeert te geven door allerlei malle en minder malle dingen te doen?' een blog-thema is, maar zelfs als dat zo is, is het in elk geval vaag genoeg om lekker voor me uit te schrijven. Het leek me wel dat een blog die je een week bijhoudt en dan laat doodgaan, geen blog is - en zo'n themablog is in theorie waarschijnlijk leuker dan in de praktijk, want ik houd erg van nagellak en nog meer van jaren '80 films die op een middelbare school spelen, maar om daar nou structureel over te gaan lezen gaat me echt te ver. Inmiddels ben ik eruit: je hebt een blog als je lezers hebt, en hoewel ik al maanden slechts 6 overigens zeergewaardeerde officiële volgers heb, blijken er nogal wat mensen te zijn die geïnteresseerd zijn in de zieleroerselen van deze twijfelende dertiger, want de afgelopen weken ben ik er meermalen uit verschillende hoeken op gewezen dat het toch echt weer eens tijd wordt om aan de slag te gaan. Gelukkig heb ik genoeg beleefd in die 8 weken waarin ik niet schreef, dus het lijkt me geen straf om dat nog even allemaal de revue te laten passeren. Watch this space derhalve!