Ter gelegenheid van ons 12,5-jarig jubileum (dat is handig van niet trouwen, dan bereik je veel sneller officiële mijlpalen dan die mensen die na een paar jaar samen zijn in het huwelijk treden en daarmee de teller weer op 0 zetten) zijn Michel en ik drie dagen naar Liverpool geweest. We waren daar geen van beiden ooit geweest, wat in het geval van Michel raar is, want hij is een grote Beatles-fan en zijn ouders hebben hem een groot deel van Engeland wel laten zien, en in het mijne misschien nog wel raarder, want ik heb een Brits paspoort, maar zoals er Nederlanders zijn die Lelystad nog nooit hebben gezien (al is dat wellicht terecht), heb ik ook hiaten in mijn kennis van het thuisland. We hadden voor twee nachten gereserveerd in het prachtige, maar ook prijzige, Hard Day's Night Hotel, een Beatles-hotel, dat het voor elkaar kreeg om het thema op onirritante wijze vorm te geven, wat een prestatie mag heten. Het grote jubileum-diner was gepland in het enige sterrenrestaurant in de regio, maar twee weken voor de grote dag werd de chef getroffen door een niet nader te noemen ziekte, zodat we ons genoodzaakt zagen ons heil elders te zoeken - het werd het restaurant in het hotel, Blakes (en ja, dat past ook in het thema, hij heeft de hoes van Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band ontworpen), zodat we eigenlijk het hotel niet meer uit hoefden, zeker nadat ik de zeer stijlvolle cocktailbar aldaar, compleet met White Lady Madonna's en Rocky Raspberry Raccoons, had ontdekt.
Maar we zijn natuurlijk het hotel wel uit geweest. De eerste dag hebben we bijna geheel besteed aan winkelen, in het Liverpool One Shopping Center (Beatles-thematiek alom inderdaad); tot mijn eigen grote verbazing heb ik zo goed als niets gekocht, want ik kreeg de indruk dat de leading trends in Engeland op het moment zo ordinair en goedkoop mogelijk zijn, en dat past ook wel bij de dames die we hebben gezien - ik heb nog nooit zulke hoge hakken, zoveel gezichtsplamuur en dergelijk slecht aangebrachte hairextensions en nepnagels gezien als dit weekend. Zaterdag was Beatlesdag: we zijn op de Magical Mystery Tour geweest, een bustour langs zo'n beetje alle locaties in Liverpool die iets met de Beatles of hun liedjes te maken hebben. Zo zagen we het geboortehuis van Ringo Starr en George Harrison, het huis waar Paul McCartney woonde, het niet zo bescheiden stulpje waarin John Lennon is opgegroeid (Working Class Hero, mijn reet) en het knalrode hek bij Strawberry Field(s). Het mooiste vond ik Penny Lane, want de dingen die in het lied bezongen worden waren er nog: the barber shop en the shelter in the middle of the roundabout bijvoorbeeld. Na de tour zijn we nog naar de Beatles Story geweest, een interactieve tentoonstelling, met allerlei attributen die misschien van de Beatles zijn geweest, foto's, een nagebouwde Cavern (maar de 'echte' Cavern is ook nagebouwd, dus die in de Beatles Story is in zekere zin weer authentiek, of in elk geval net zo authentiek als de vermeend authentieke) en een levensgrote Yellow Submarine. Op de laatste dag bezochten we voor een stukje onvervalste high brow culture Tate Liverpool, alwaar een prachtige tentoonstelling over sculptuur te zien was. En toen moesten we alweer naar huis, maar niet dan nadat we Michel op John Lennon International Airport met het beeld van het icoon gefotografeerd hebben, want themareizen moet je natuurlijk in stijl afsluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten