Culinaire ambities

Voor iemand die in een restaurant met twee Michelin-sterren stage heeft gelopen, zijn mijn culinaire ambities verder eigenlijk best bescheiden. Ik heb een lijstje dingen die ik nog nooit heb gemaakt, en dat werk ik langzaam af. Terwijl ik dat doe, kom ik in mijn kookboeken natuurlijk wel weer nieuwe dingen tegen die ik ook nog nooit heb gemaakt, dus het lijstje wordt op zich niet korter, maar mijn skills ontwikkelen zich in elk geval wel. Ik vind het ook prachtig als de so-called 'jonge professionals' bij Topchef niet weten wat het verschil tussen een béarnaise en een hollandaise is - ik zit dan enorm zelfingenomen 'DRAGON, eikels' tegen de televisie te schreeuwen, en dat terwijl ik tot een aantal weken geleden geen van beide ooit zelf gemaakt had. Een deel van mijn culinaire to do-list had ik ook op het 101-dingenlijstje opgenomen: de curry heb ik eerder al gemaakt (en sindsdien kijk ik neer op potjes), en onlangs heb ik mij gericht op zelf mayonaise en ijs maken, omdat je dat als jezelf respecterende niet meer zo heel jonge semi-professional toch zeker een keer moet hebben gedaan.

De grondstoffen en materialen voor beide producten had ik in huis. Ik had aan het sponsordiner een gigantisch pak vloeibaar eigeel overgehouden (op zich smerig natuurlijk, maar nu toch wel heel handig), en ik heb een uitgebreide collectie olie en mosterd, dus voor de mayo was ik helemaal klaar. Na een kwartiertje enthousiast kloppen en druppelsgewijs olie toevoegen had ik een mooi bakje lichtgele emulsie, die net zo smaakte als wat we ooit in Frankrijk hebben gegeten, die keer dat mijn broertje om mayonaise vroeg en het tien minuten duurde voordat er een bakje op tafel stond. Ik heb me altijd afgevraagd of ze die toen zelf hebben gemaakt of even iemand naar de supermarkt hebben gestuurd, maar ik vind dat ik in elk geval mag concluderen dat mijn mayo authentiek smaakte.

Voor het ijs had ik ook eigeel nodig, en slagroom, en, in het licht van het feit dat ik aardbeienijs wilde maken, aardbeien, maar het belangrijkste was in dit geval natuurlijk de apparatuur. Ik bezit al jaren een ijsmachine, omdat ik, toen ik een keer een financiële meevaller had, zeker wist dat dat het apparaat was mijn levensgeluk volledig zou maken. Ik heb dan ook de mooiste uitgekozen, een roestvrijstalen Magimix Le Glacier 1.5, en hem keurig in de kast gezet bij alle andere apparaten die ik nooit gebruik - en daar heeft hij jarenlang gestaan, totdat ik dus besloot dat het tijd was om ijs te gaan draaien. Het ijs was heerlijk, smaakte meer naar aardbeien dan naar aardbeienijs, maar ik denk dat mon petit Glacier een beetje beledigd was omdat ik hem verwaarloosd heb, want ik had uiteindelijk de diepvries nodig om het ijs een beetje stijf te krijgen. Ik hoop maar dat we de komende maanden dichter tot elkaar kunnen komen, want ik heb grootse ijsplannen voor de zomer. En nog 140 hoorntjes...