Mijn school is de afgelopen twee weken stevig in de ban geweest van de jaarlijkse toneelvoorstelling. Wij hebben een behoorlijk ambitieuze spelersgroep, die wordt geleid door een zo mogelijk nog ambitieuzer regisseuse-duo, zodat iedere voorstelling, ook als die bescheiden begint, al gauw explodeert tot een monsterproductie waardoor al onze kleine acteurtjes, alle mededelingen aan de docenten dat het schoolwerk van de kinderen er absoluut niet onder zal lijden ten spijt, al gauw aan niets anders meer kunnen denken dan aan het toneelweekend, hun teksten, de lootjes die ze hebben getrokken en de première. Nou ben ik zo'n docent die het helemaal geen ramp vindt als een kind weleens een les mist (zo belangrijk is wat ik te zeggen heb nou ook al weer niet), en als het eindproduct de moeite waard is, ben ik al gauw enthousiast. En dat is het voordeel van het amibitieniveau van alle betrokkenen bij ons schooltoneel: je hebt nooit het gevoel dat je naar een goedbedoeld amateurstuk tussen de schuifdeuren zit te kijken.
Dit jaar heette de voorstelling Droomedaris, met als omineuze subtitel Een reis naar je onderbewuste. Vooral dat onderbewuste boezemde mij lichtelijk angst in, want van sommige leerlingen ligt het id nogal aan de oppervlakte, en ik voel op grond van wat ik in het dagelijks leven zie en hoor weinig behoefte om nog verder in de krochten van hun geesten te kijken. Gelukkig bleef wat in de voorstelling terechtgekomen was beperkt tot de reguliere archetypische zaken: jongens dromen over voetbal, meisjes over jurken, zowel jongens als meisjes willen graag zoenen, en iedereen heeft angsten die in hun dromen terecht komen. Een meisje zei met veel overtuiging 'niet alles wat ik droom is te herleiden tot piemels', terwijl een van de jongens ineens wakker werd met een natte broek. Maar ja, dat is geloof ik ook de essentie van het onderbewuste, dat het zich volgens vaste patronen voltrekt, dus dan kan ik het misschien nog het beste als bevestiging van mijn relatieve normaliteit zien dat ik deze aspecten van de donkerste gedachten van de mens allemaal al kende. Ik was in elk geval zeer bewust verschrikkelijk trots op de leerlingen, in de eerste plaats omdat ze een prachtige zelfgeschreven montagevoorstelling hebben neergezet, ondersteund met dans, muziek en zang, maar vooral omdat ik van begin tot einde kon zien dat ze allemaal ontzettend veel plezier hebben beleefd aan hun bijdrage aan de productie. Iets zegt me dat wat deze kinderen van Droomedaris geleerd hebben veel verder gaat dan een beetje snuffelen aan de theorieën van Freud en dat vind ik absoluut een beetje lesuitval waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten