Door de samenstelling van ons gezin, en vooral door de timing van de samenstelling van ons gezin, heb ik zowel de karaktertrekken van een enig kind als die van een oudste kind. Mijn broertje en ik schelen namelijk bijna 5 jaar, zodat ik in het begin van mijn leven heb kunnen genieten van de onverdeelde aandacht van mijn vader en moeder en me tot een verwend prinsesje heb kunnen ontwikkelen en vervolgens, toen mijn broertje geboren werd, heb kunnen leren dat samen spelen samen delen is, en dat een klein broertje (tenminste, als hij je lievelingsboek niet als bijtring gebruikt) echt een aanwinst in je leven kan zijn. Inmiddels ben ik ruim 35, en de leeftijd van mijn broertje is met een eenvoudige wiskundige procedure vast te stellen, maar ik kan er maar niet aan wennen dat hij geen kind meer is. In het geval van familieleden is een mens geloof ik al gauw geneigd om iemand definitief in een bepaalde leeftijdscategorie te plaatsen en iedere verdere ontwikkeling te negeren (mijn moeder gaat er nog steeds vanuit dat ik niet voor mezelf kan zorgen, hoewel zij, toen ze zo oud was als ik nu ben, twee kinderen had, en voor Michel was het feit dat wij 9 jaar schelen niet zo problematisch als het gegeven dat ik daarmee jonger ben dan zijn zusje, iets wat me in eerste instantie leek te diskwalificeren om serieus genomen te worden), en ik moet constateren dat ik dat in het geval van de zo olijke kleuter met de grote bruine ogen ook jarenlang gedaan heb. Ik vind het helemaal niet erg dat ik zelf ouder word, maar ik kan er moeilijk mee leven dat dat ook voor mijn kleine broertje geldt. Hij heeft een eigen woning, een baan, een auto en hij reist de hele wereld rond, maar het voelt voor mij altijd een beetje alsof hij speelt dat hij volwassen is.
Dus toen David belde dat hij in Den Haag was met zijn vriendin en een ontmoeting voorstelde, moest ik wel even slikken. Ik wist bijvoorbeeld niet eens dat er een vriendin aan de orde was, laat staan dat hij er al aan toe was haar aan de familie te introduceren (later bleek ook dat hij had bedacht dat hij bij Michel en mij ging beginnen, en haar dan aan mijn moeder en uiteindelijk aan mijn vader ging voorstellen, in het kader van gedoseerde waanzin - ik schijn van ons gezin de minst geschifte te zijn). En toen we hadden afgesproken in Leiden te gaan eten en hij sms'te dat ze met de trein kwamen zodat ze konden drinken betrapte ik mezelf erop dat ik in de veronderstelling verkeerde dat hij die avond nog met de auto terug naar Maastricht zo gaan. Dat hij bij zijn vriendin in Rotterdam zou kunnen blijven slapen was als optie niet bij me opgekomen - dus toen bleek dat hij een hotel in Den Haag had gereserveerd (en ja, inderdaad, een tweepersoonskamer) werden gelijk al mijn vastgeroeste ideeën over mijn 31-jarige broertje van 5 verpulverd. Maar vervolgens hebben we een zeer genoeglijke avond beleefd met David en zijn Edyta: ik kreeg de indruk dat ze erg blij met elkaar zijn, en dat is toch eigenlijk het enige wat je je als grote zus in dat kader mag wensen. Nou maar hopen dat ze het een beetje rustig aan doen met elkaar, want ik vrees dat ik er nog lang niet aan toe ben om tante te worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten