Gedurende mijn jeugd was de afspraak dat degene die jarig was mocht bepalen wat er de hele dag zou gebeuren. Dat had tot gevolg dat ik, toen ik nog een redelijk normaal kind was, jarenlang mijn verjaardag in de Efteling heb gevierd, maar later, toen ik definitieve stappen in de richting van het totale nerdendom begon te zetten, moest het hele gezin gezellig mee naar het Evoluon in Eindhoven. Althans, ik vond het gezellig, maar het was dan ook mijn dag, en daar ging het om tenslotte. Ik vind mijn eigen verjaardag nog steeds een van de absolute hoogtepunten van het jaar, en ik kijk doorgaans meer uit naar de verjaardag van anderen dan de jarige Job of Jet zelf (en dan ben ik ook nog extra gedupeerd doordat Michel helemaal niets doet met zijn verjaardag). Vriend B. heeft onlangs de Christusleeftijd bereikt en wilde graag dat heuglijke feit vieren in LantarenVenster in Rotterdam - daar kan je namelijk heel prima eten, en er draaien ook nog allerlei prachtfilms, dus dat leek me een prima invulling van een verjaardag.
De eerste film die we hebben gezien was Somewhere, geregisseerd door Sofia Coppola. Nou is iedereen altijd enorm onder de indruk van haar oeuvre, maar ik heb me nu plechtig voorgenomen om nooit meer een film van haar te zien. Lost in Translation vond ik al gigantisch overschat, van Marie Antoinette kon ik het nut niet inzien (maar ik koester wel warme herinneringen aan de gebakjes), en Somewhere bleek zo'n oerend saaie film over helemaal niets dat ik van begin (toen de hoofdpersoon kansloos rondjes reed met zijn snelle wagen) tot einde (toen hij die auto in de steek liet) tegen de slaap heb moeten vechten. Je kan je afvragen of er überhaupt iemand zit te wachten op een film waarin verveling overtuigend in beeld gebracht wordt, maar als het kennelijk nodig is, moet het toch mogelijk zijn om dat zo te doen dat de toeschouwer niet door de extreme saaiheid van het gebodene vast boodschappenlijstjes voor het weekend gaat zitten maken. Gelukkig kwam alles goed bij de tweede film, De smaak van de ziel, een documentaire over Cees Helder, de net gepensioneerde chef van Parkheuvel, Erik van Loo, zijn opvolger, en Paul van Craenenbroeck, de man die de Michelinsterren in de Benelux mag distribueren. Helder beschreef op ontroerende wijze de kookdip waarin hij terecht kwam na zijn afscheid als chef (hij heeft maandenlang alleen maar braadworst en gehaktballen bereid), we volgden Van Loo die met zijn vleesleverancier over het teleurstellende lamsvlees moest overleggen (met ondertiteld Limburgs, dat ik gewoon kon verstaan) en Van Craenenbroeck vertelde over het vak van Michelin-inspecteur. Ik heb genoten: ik kreeg zin om de Michelin-gids van kaft tot kaft te lezen, om te koken, en vooral om te eten - gelukkig was Hotel New York op loopafstand, zodat de bioscoopverjaardag feestelijk afgerond kon worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten