Met al die drukte rond het starten van het thuisrestaurant en het reïntegratietraject op school is het andere grote project in mijn leven, het 101 dingen-lijstje, een beetje in de versukkeling geraakt. Gelukkig heb ik deze week weer eens ouderwets een vinkje kunnen zetten, want ik heb bloemen voor iemand gekocht. Dat klinkt misschien tamelijk eenvoudig, het enige wat je hoeft te doen om bloemen voor iemand te kopen is tenslotte je karkas naar de bloemist slepen, een leuk tuiltje samenstellen en de pinpas trekken, maar het is niet iets dat ik heel vaak doe. Dat komt deels doordat ik zelf behoorlijk slecht ben in bloemen en planten (ik houd niet zo van boeketten en ik kan zelfs een vetplant binnen vier weken om zeep helpen) en deels doordat ik het geven van bloemen iets bijzonders vind, zodat ik het alleen overweeg als er echt een bijzondere gelegenheid aan de orde is. Maar een dergelijke situatie deed zich deze week voor, omdat een goede vriend een belangrijke knoop heeft doorgehakt - echt iets om te markeren met een vrolijke bos tulpen, leek me. De bloemist vond mijn ADHD-achtige kleurenselectie niet heel masculien, maar ik heb hem gezegd dat een doorgewinterde retro-man heus niet gelijk al zijn testosteron verliest als er hier en daar een paars bloemetje te zien is, en toen was die discussie naar ons beider tevredenheid afgerond, behalve dan dat hij, kennelijk in het kader van het hetero-behoud, verder geen lintjes meer aan het plastic heeft geniet.
Zelf krijg ik overigens uiterst zelden bloemen. Mijn schoonouders nemen weleens een bos witte lelies voor me mee (als gothic-light vind ik dat de mooiste bloemen) en soms behaagt het de schoolleiding vele uren onbetaald overwerk te honoreren met een boeket op tankstation-niveau, maar verder hoef ik bijna nooit mijn overdreven uitgebreiden collectie vazen aan te spreken en dat vind ik op zich helemaal niet zo erg. Ik vond het wel een mooie demonstratie van het 'what goes around, comes around'-principe toen ik op de dag dat ik de tulpen gegeven had thuiskwam en een onduidelijk pakket op de mat trof: het bleek een speciale bloemenverzenddoos van de TNT. Een week of zes geleden hadden ze me een schitterende demonstratie van professionele incompetentie gegeven, en vooral uit gêne over het feit dat ze mijn formele klacht onbeantwoord hadden gelaten stuurden ze me nu ter compensatie een doosje met rozen. Op het briefje dat erbij zat stond in comic sans (het lettertype waarin ik het minst graag post ontvang, maar dat kan Tante Pos niet weten) 'We zijn er helaas niet in geslaagd om de service te verlenen die u van ons had mogen verwachten'. Ik was inmiddels de teleurstelling over hun falen al lang te boven, dus het was eigenlijk vooral een leuke verrassing, die rozenpost. Misschien moet ik toch maar vaker een bloemetje in huis halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten