Ik houd niet zo van Nederlandstalige muziek. Meestal komt die nogal banaal op me over, met veel woorden van een lettergreep, zodat alles makkelijk in het rijmschema past, en ik heb eigenlijk gewoon liever mijn muziek in de taal van mijn literatuur (ik heb in het Engels leren lezen en ben daar nooit volledig overheen gekomen) dan in de taal van mijn contact met de slager. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet te bekeren ben: al heel vroeg in onze relatie wist Michel mij enthousiast te krijgen voor Boudewijn de Groot en vriend B heeft door middel een subtiele campagne gepresteerd dat ik niet alleen als ik bij hem in de auto zat naar de muziek van Daniël Lohues wilde luisteren, maar ook 's ochtends vroeg alleen bij de bushalte. Ik moest er wel even aan wennen - het bezwaar is niet het dialect waarin hij zingt, want ik heb mijn vormende jaren in Limburg doorgebracht, zodat ik, hoewel ik zelf Algemeen niet-altijd-even-Beschaafd Nederlands spreek, vaak wel een heel eind kan komen als ik lokale taaluitingen wil verstaan. Het probleem was eerder de onderwerpkeuze. In eerste instantie dacht ik dat iemand die in plat Drents wil zingen dat doet omdat wat hij aan de orde wil stellen zich daar het beste voor leent, en liedjes over strobulten doen mij, vrees ik, niet zoveel. Ik ben meer van de GroteThema's, maar bij nadere beluistering bleek dat die ook allemaal in het oeuvre van Lohues voorbij komen: liefde, dood, religie en eenzaamheid, en dat het object van zijn liefde vervolgens met lijn vieftig weer naar huis gaat, ach, dat geeft die grote thema's ook wel iets eigens en intussen zitten er wel een paar hele prachtige nummers tussen.
Ik kon me dan ook geen beter verjaardagscadeau voor B voorstellen dan kaartjes voor het concert dat Daniël Lohues in Leiden zou verzorgen - en dan was het natuurlijk de bedoeling dat ik het tweede kaartje mocht gebruiken (want een goed cadeau is ook leuk voor de gever, tenslotte). Het was een optreden in het kader van de theatertour bij de CD 'Hout Moet' en hoewel ik geloof dat ik nog nooit een concert heb bijgewoond met minder sex, drugs en rock & roll, vond ik het van begin tot einde (en daarna nog dagen napret) prachtig. Lohues was ontzettend goed bij stem en praatte zijn liedjes op een ontspannen, licht grappige manier aan elkaar. Maar waar ik het allermeest van heb genoten was de man zelf: hij was volledig zichzelf - dat zijn weliswaar meer mensen, maar meestal hangt daar iets agressiefs overheen ('dit ben ik, en als het je niet zint, dan rot je maar op'), terwijl het bij Lohues eerder iets was als 'dit ben ik, en als het je niet zint, dan is het jammer, maar ik heb in elk geval mijn best gedaan'. En ik denk dat ik, als ik van een concert thuiskom en ik constateer dat ik de muziek ontroerend en de artiest ontwapenend heb gevonden, toch zal moeten toegeven dat ik fan ben. Maar dat doe ik in dit geval meer dan volgaarne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten