Tijdens het bezoek aan Parijs in november heb ik een bescheiden tour van de grote modehuizen gemaakt, deels omdat het op mijn 101 dingen-lijstje stond (het is namelijk iets wat ik altijd al wilde doen) en deels omdat ik het liefst missies combineer: als ik alleen maar theewinkels zou hebben bezocht, zou het me na 3 vestigingen zijn gaan vervelen, maar als ik na het bezoek aan de Kusmi-winkel op de Champs Elysées nog even bij Louis Vuitton naar binnen kan, blijf ik gemotiveerd. Als je een korte concentratieboog hebt, kom je nog eens ergens, dat blijkt dan maar weer. Bovendien leek het me ook weleens leuk om eens te kijken hoeveel standen er nog boven mijn stand zijn; getuige het gebrekkige saldo dat ik op de bank heb en de iets te dure (en in elk geval te uitgebreide) garderobe die ik bezit zou het goed voor me zijn om aan de andere kant van de 'niet voor jou'-grens te gaan staan.
In totaal heb ik 3 winkels van binnen gezien en bij nog 2 winkels door het raam gekeken. Ik begon bij eerdergenoemde Louis Vuitton en werd gelijk verliefd op een leren rok van €2500. Maar onbereikbare liefdes moet je incasseren voor wat ze zijn, zodat ik daarna op pad ging naar Prada, waar ik niet kon inschatten hoezeer de kleren mijn budget ontstegen, omdat ze daar zo sjiek waren dat er geen prijskaartje te bekennen was. Ik denk dat mensen die bij Prada kunnen winkelen zich niet om een paar euri hoeven bekommeren. De allermooiste winkel was die van Chanel aan de Rue Cambon. Het begon al met een prachtige etalage met nogal wat (ik hoop nep-, maar ik vrees het ergste) bont. Ze hadden een limousineparkeerservice (daar maakte ik geen aanspraak op, ik gebruikte het Parijse witte fietsen-plan) en een meneer die de deur voor me openhield, ook al was het volledig duidelijk dat ik een toerist was die echt niets kwam kopen. Er waren parfums die alleen daar te koop waren en een Chanel-gitaar. Ik heb alles bekeken, een heleboel hele dure dingen aangeraakt, me afgevraagd wat ik zou kopen als ik een onbeperkt budget had, en ik heb zonder de knip te trekken het pand verlaten. De deurman zei nog 'au revoir' tegen me toen ik naar buiten ging; ik hoop maar dat hij voorspellende gaven heeft en dat ik binnenkort een zeer effectief kraslot weet te scoren, want dan ziet hij me inderdaad terug en is die camelia-broche, waarvan ik niet wist dat ik hem nodig had, maar die ik sinds mijn bezoek aan Parijs regelmatig blijk te missen, van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten