Hoewel ik op het moment weinig daadwerkelijke vinkjes kan zetten in het 101 dingen-lijstje, ben ik hard bezig binnen de sublijsten. Zo heb ik mijn breinaalden weer opgepakt: ik begon met mijn breitas uitzoeken, wat resulteerde in een middag gezellig gekleurde spaghetti ontwarren, daarna heb ik een oranje muts gebreid en vorig weekend ben ik aan een gifgroene sjaal begonnen. Het is juist de bedoeling dat ik iets anders brei dan een muts en een sjaal, maar het leek me verstandig even niet zo ambitieus te beginnen. De beeldhouwcursus loopt ook naar wens. Mijn beeld vordert gestaag, al is het wel zo dat de eerstevolgende medecursist die mij vraagt wat het moet worden als antwoord 'een vagijn' kan verwachten, niet omdat ik er een aan het maken ben, maar omdat ik vermoed dat alleen dat antwoord die vraag eens en voor altijd de kop in zal drukken. En mijn abstracte steen is tenminste ambitieuzer dan het project van een Schot die ook de cursus volgt, want die is (zonder dollen) bezig om een steen te maken. Het item '30 kledingstukken wegdoen' is ook van start gegaan: ik heb een paar laarzen weggegeven aan iemand bij wie ze veel beter passen dan bij mij, een oude winterjas die te veel op mijn nieuwe lijkt is geadopteerd door een collega en gisteren heb ik een sportbroek weggegooid omdat hij, wonder boven wonder, te groot is geworden (of ik te klein, hangt van je perspectief af). Verder heb ik nog 3 films gezien in het kader van de 26 films, waarvan 2 films met een moeilijke letter, namelijk You will meet a tall, dark stranger (de nieuwste Woody Allen, vermakelijk en nietszeggend tegelijk) en Cyrus (alleen maar nietszeggend en, ondanks de titel, even klassiek als Platoon). De derde film was The men who stare at goats, tijdens een etentje met collega's, zowel vermakelijk als vooral achteraf fascinerend, niet alleen vanwege de imposante snor van George Clooney.
Het enige vinkje dat ik echt heb kunnen zetten is die bij 'een week lang matching lingerie dragen'. Ik ben er inderdaad in geslaagd om de hele week als een echte dame in officiële setjes gehuld te gaan, precies zoals mijn moeder wil ('Wat moeten ze in het ziekenhuis denken als je daar met niet-bijpassend ondergoed wordt binnengebracht?' 'Nou, ma, ik hoop eigenlijk dat ze het dan zo druk hebben met het redden van mijn leven dat mijn schitterende Marlies Dekkers even op de achtergrond raakt, eerlijk gezegd.'). Ook bij dit project heb ik hier en daar nog een wijs lesje weten op te pikken: hardlopen met een string aan is minder grappig dan je denkt en het is inderdaad zonde om nieuwe onderbroeken niet te dragen. Ik vond het op een gegeven moment bijna jammer dat ik geen ongeluk kreeg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten