Ik ben niet zo'n familiemens. Dat komt geloof ik vooral doordat mijn hele familie (met uitzondering van de hoeksteen die mij heeft grootgebracht) in Engeland of Australië woont, zodat typische familiedingen als verjaardagen die je viert door met zijn allen in een kring te zitten en feesten in gezellige boerderijen mij altijd bespaard zijn gebleven. Bovendien zijn mijn ouders in 2003 gescheiden en is mijn vader naar Frankrijk verhuisd, zodat we sindsdien zelden of nooit gezellig (of anderszins) bij elkaar zijn.
Ik zie mijn moeder ongeveer eens in de drie maanden. Hoewel ik inmiddels 35 ben, heeft mijn moeder het bijzondere talent om mij binnen 5 minuten volledig op de kast te krijgen, waarna ik me als een 16-jarige ga gedragen, want ik ga alle vragen monosyllabisch beantwoorden en ik kijk de hele tijd naar mijn telefoon. Ze kan mij bijvoorbeeld al jaren een hernieuwde puberteit indrijven door haar opmerkingen over mijn gewicht: waar ze me regelmatig meer of minder subtiel heeft laten weten dat ik zou moeten afvallen, brengt ze, zodra ik lichter ben, direct het vermoeden dat ik een eetstoornis heb onder woorden. Vorige week heb ik haar kort gezien, omdat ik een bliksembezoek aan Maastricht bracht om naar de kapper te gaan. Haar evaluatie van mijn huidige afslanksucces was dit keer: 'Je ziet eruit als een pornoster die een dagje vrij heeft' - ik denk dat het voor iedereen beter is als ik dit voor mezelf zo gunstig mogelijk interpreteer...
Gisteren hebben we een bliksembezoek aan de andere kant van Nederland gebracht, om te vieren dat de moeder van Michel de eerbiedwaardige leeftijd van 75 bereikte. Omdat Michel en ik niet getrouwd zijn, kan ik niet spreken van mijn schoonmoeder (de Engelsen hebben als tegenhanger van de mother in law de mother in sin, maar Diny naar analogie van dit systeem mijn viesmoeder noemen gaat wellicht wat ver), maar ondanks het ontbreken van een formele band heb ik best het gevoel dat ik erbij hoor - zeker omdat ik volwaardig mee mag draaien met familiefeesten en -conflicten. Diny's verjaardag werd gevierd in Weidum, in het restaurant van het zusje van Michel. We hebben langer in het openbaar vervoer gezeten dan in de verjaardagskring, maar het was absoluut een feestelijk diner.
Om het nuttige met het aangename te verenigen heb ik de enorme tocht aangegrepen als excuus om een vinkje op het 101 dingen-lijstje te kunnen zetten: we hebben een NS-Herfsttour gekocht en zijn in de Eerste Klasse naar Friesland gereisd. Het was, vanwege een aanbieding, niet eens zoveel duurder dan de working class, en we hebben genoten van de ruime stoelen, de beenruimte en de mogelijkheid in de trein mijn iPhone op te laden. Bovendien was het een mooie manier om in alle drukte van de laatste tijd even uitgebreid met Michel bij te kletsen - waar familiebezoek allemaal niet goed voor is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten