Deze week heb ik twee dingen, die ik eerder alleen maar onder intensieve begeleiding heb gedaan, voor het eerst helemaal zelfstandig beleefd. Het voelde in beide gevallen een beetje zoals toen mijn vader de zijwieltjes van mijn fiets schroefde: ik was ontzettend trots op mijzelf en wilde het eigenlijk aan zoveel mogelijk mensen vertellen. De eerlijkheid gebiedt me overigens te zeggen dat ik, toen die wieltjes eraf gingen, de eerste twee maanden mijn fiets alleen maar tot stilstand kon brengen door keihard de bosjes in te fietsen, maar ik kon het helemaal zelf, en daar ging het maar om tenslotte.
De eerste prestatie die ik deze week heb geleverd is autorijden zonder bijrijder. Nadat ik mijn rijbewijs gehaald had, heb ik nog wel gereden, maar dat was in de auto van een vriend, die kennelijk genoeg vertrouwen in mij had om mij zijn auto te laten besturen en er zelf, zonder helm, naast te gaan zitten, waarna hij mij (bijna het hele traject) geduldig van Rotterdam naar Bataviastad en terug coachte. Afgelopen dinsdag moest ik een proeflesje geven op een basisschool in Nootdorp en die negorij heb ik bereikt door er helemaal zelfstandig in mijn eigen rode Greenwheels heen te rijden. Ik vond het vreselijk spannend: ik was nog nooit in Nootdorp geweest (ik had dat op zich ook best zo willen houden) en zo'n klein koekblikje voelt toch net een beetje kwetsbaarder dan die grote tank waarmee ik geoefend had. Maar het ging goed, inclusief rijden met de navigatie en fileparkeren, dus ik was erg trots op mijzelf.
Ik was bijna net zo trots toen ik deze week voor het eerst zonder ondersteuning van de 'Couch to 5k'-mevrouw ging hardlopen. Ik heb namelijk het programma afgerond - helaas niet met het beoogde einddoel van 5 km in een half uur hardlopen, maar ik ben zelf heel tevreden over mijn modificatie van het programma, want ik ben toch in 9 weken van iemand die al een knalrode kop kreeg als ze een sprintje moest trekken voor de bus veranderd in iemand die in 30 minuten rond de 4 km weet te rennen. Die 5 km haal ik nog wel, zeker nu ik vrolijk zelfstandig door kan trainen, zonder dat die enge Amerikaanse mevrouw die in mijn iPhone woont mij quasi-enthousiast over de Leidse singels probeert te jagen. Vrijdag heb ik tijdens het rennen genoten van twee hoofdstukken van het audioboek van The Wild Things, ogenschijnlijk een kinderboek, maar wat mij betreft verplichte stof op iedere managementcursus.
Het is jammer dat je van iemand die sinds haar zijwieltjes eraf gegaan zijn toch ongeveer 30 jaar ouder is geworden moet verwachten dat ze inmiddels een beetje volwassener reageert als ze iets nieuws gedaan heeft. Het allerliefst was ik luid toeterend door Nootdorp gereden en had ik tegen iedereen die ik tijdens het hardlopen tegenkwam gezegd: "Ik doe dit helemaal alleen - voor het eerst!", maar dat kan kennelijk niet meer. Gelukkig heb ik nu een blog om dat soort dingen in de beslotenheid van het wereldwijde web te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten