Al sinds de eerste gesprekken over de oprichting van de school waar ik nu werk, nu toch al zo'n 7 jaar geleden, was het duidelijk dat mij twee grote school-verhuizingen te wachten stonden. De eerste verliep in fases, want ik heb een tijdje gependeld tussen locatie A (waar ik vroeger werkte) en locatie B (waar de 'nieuwe' school was ingetrokken) totdat ik drie jaar geleden heel mijn hebben en houden zou inpakken en alleen nog maar op locatie B zou lesgeven. De tweede verhuizing vindt op het moment plaats: we pakken alles wat we mee hadden genomen naar locatie B weer in en nemen het, met alles wat al op locatie B aanwezig was, mee naar locatie A, dat inmiddels volledig gepimpt en onherkenbaar op ons ligt te wachten. En dan hebben we eindelijk een eigen schoolgebouw, zodat niemand nog het gevoel heeft dat hij in het gebouw van een andere school moet lesgeven.
Mijn school is namelijk een product van een fusie die van het bestuur lang geen fusie mocht heten, maar semantische discussies daargelaten is het makkelijk te constateren dat twee scholen zijn samengevoegd tot een nieuwe school, met alle bijbehorende ontslagen (sorry, 'herplaatsingen') van dien. A rose by any other name still smells of fusies, zogezegd. Hoewel niemand er aanvankelijk zin in had om in één klap een hele nieuwe werkomgeving te krijgen, vind ik het met de kennis van nu fijn om te constateren dat het merendeel van de collega's met wie ik bevriend ben van de 'andere' school komt en dat het onderwijsconcept van de nieuwe school veel meer bij mij past dan dat van de oude.
Maar wat een troep komt er vrij bij het uitruimen van al die kasten en lokalen... Bij het legen van de kasten in het economielokaal troffen we een tekstbundel van een congres over seksuele opvoeding uit 1970 en een stapel eindexamens uit 1973. In het vaklokaal Klassieke Talen vonden we een exemplaar van de Catholica, waaruit een collega en ik in koor het lemma 'Masturbatie' hebben voorgedragen, en een enorme stapel bijbels, die we van onze theoloog-classicus onder geen beding mochten weggooien, want 'het woord Gods hoort niet in de oud-papierbak'. De voltallige sectie Natuurkunde had kennelijk al maanden de kop stevig in het zand, want er was zo goed als niets ingepakt, zodat iedereen een handje mocht toesteken. En toen ik een beetje in de bakken bij Biologie aan het graven was, moest ik toch constateren dat er met de fusie niet alleen figuurlijk lijken uit de kast zijn gekomen. Na de vakantie hebben we een dag om ongeveer 1000 dozen weer uit te pakken en dan kan het Novum eindelijk niet alleen qua onderwijsconcept zijn naam eer aan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten