Nu de herfstvakantie is afgelopen, is ook de eerder aangekondigde verhuizing van de ene schoollocatie naar de andere voltooid. De verhuiskaboutertjes hebben zich kennelijk het schompes gewerkt, want zo goed als alles wat we in dozen hebben gedaan is schijnbaar ongeschonden overgekomen. Als sectie Klassieke Talen hebben we dan ook maandag 'ons' lokaal ingericht met de boeken (ook de bijbels), wandplaten, landkaarten, de aftandse boekenkast en de vitrine met archeologica. Bovendien heb ik van de kamer van de rector nog twee idiote roze nepbloemenpiemels weten te confisceren, waarmee het vaklokaal de perfecte professionele uitstraling krijgt. In bijna alle lokalen zijn overigens ook digiborden geïnstalleerd - dat zijn schoolborden, maar we zijn het krijt inmiddels ver voorbij: we schrijven met speciale pennen, die ook als muis kunnen fingeren, en dan kan je weer alles opslaan en op de Electronische LeerOmgeving zetten. Ik wist niet dat ik het nodig had, maar binnen twee dagen kan ik me bijna niet meer voorstellen hoe ik het ooit anders heb gedaan.
Op dinsdag was er een speciale bijeenkomst. De leerlingen werden gefêteerd op een spektakel, waarbij docenten en schoolleiding, gekleed in Romeinse outfits, de school officieel openden. Ik kan helaas geen foto bijsluiten van mij als matrona of tempelhoer, want ik heb geweigerd aan de verkleedpartij mee te doen. Ik had hiervoor allerlei redenen, van persoonlijk (hoewel ik geen enkele moeite heb met spreken in het openbaar, voel ik me niet prettig als ik op een podium moet staan in een raar pakje), via professioneel (ik vind niet dat ik me als mezelf respecterend docent op een dergelijke manier te kijk hoef te zetten), tot voor mij standaard opstandig (als de directie zegt dat het moet, heb ik er sowieso geen zin in). De leerlingen hebben in elk geval ademloos zitten kijken, maar ik weet niet of het uit bewondering of verbijstering was. De show is ook gefilmd en op een lokale zender uitgezonden - als je goed naar het filmpje kijkt, ben ik ongeveer even lang in beeld als tijdens het hele Masterchef-avontuur.
Op het moment ervaar ik het nieuwe gebouw als een paar nieuwe schoenen: als ik spectaculaire schoenen koop vind ik ze natuurlijk prachtig, maar ze zitten zelden gelijk lekker, staan nog lang niet naar mijn voeten, ze wrijven, schuren en ik heb blaren. Mijn ervaring leert dat ik er even doorheen moet; ik vermoed dat het gebouw, ondanks het oncomfortabele en ontheemde gevoel dat ik nu heb, binnenkort gegoten zal zitten. Wat wel zou helpen is als ze het koffieapparaat in de docentenkamer zouden installeren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten