Na mijn borsten-blog van zondag wordt het weer eens tijd voor een iets meer high brow bericht, en dat kan, want ik heb inmiddels twee boeken van mijn 'to read'-plankje uitgelezen. Het eerste was Girl in Translation van Jean Kwok, over een meisje uit Hong Kong dat met haar moeder naar New York verhuist en het daar, ondanks een moeizaam begin, uiteindelijk geweldig weet te rooien. Het arme kind spreekt amper Engels, ze hebben een afschuwelijk appartement met kapotte ramen en ze worden uitgewoond door de zus van de moeder, die al zodanig ingeburgerd is in de American way of life dat ze immigranten in haar kledingfabriek voor een hongerloontje laat werken. De kleine Kim blijkt gelukkig heel erg goed te kunnen leren en zo worstelt ze zich omhoog uit de treurige omstandigheden waarin ze leeft via een full scholarship op een dure school naar de universiteit waar iedereen van droomt. Al met al een succesverhaal dus, maar ik had wel wat moeite met al die ellende die het meisje en haar moeder overkomt: het is mij net iets te veel, waardoor ik erom moet lachen. Ik had hetzelfde bij Angela's Ashes van Frank McCourt: op een gegeven moment zijn er zoveel mensen dood, en dan lekt het dak, en dan wordt er ook nog iemand ziek, en dan ben je mij kwijt. In Girl in Translation is de verwarming in het appartement stuk, ze dragen om warm te blijven kleren die de moeder gemaakt heeft van fel groen knuffeldierbont dat ze uit een container heeft gehaald, het meisje wordt op school van fraude beschuldigd en dan lees ik "we couldn't leave anything unsealed even for a moment, not even the toothpaste, or we would return to find a roach licking it". Tragisch natuurlijk, maar ik zie een kakkerlak voor me die als een kat aan de tandpasta likt en dat vind ik toch een beetje grappig.
Aan Voor een echt succesvol leven van Bas Haring heb ik ook veel plezier beleefd. Ik heb het boek twee jaar geleden cadeau gekregen, maar aan daadwerkelijk lezen was ik nog niet toegekomen. Vorig jaar heb ik Haring voor een lezing op school uitgenodigd, en ik vond hem buitengewoon sympathiek. Hij schrijft zoals hij spreekt, losjes en prettig. Hoewel succes voor het voortbestaan van de soort belangrijk is, is het voor ieder individu een keuze, schrijft hij, en je kan er dus ook voor kiezen om succes niet na te streven. Hij verzint een Mevrouw Krab, die, in tegenstelling tot alle andere krabbendames, niet valt op een vioolkrab met een hele grote schaar, maar op een mannetje met een kleinere schaar: 'Er is een verschil tussen wat goed is voor Mevrouw Krab en wat goed is in overblijven. Verstandige uitzonderingen als Mevrouw Krab sterven uit. Maar dat hoeft de uitzonderlijke uitzondering er niet van te weerhouden lekker te kiezen voor zichzelf. Dan maar niet voortbestaan. Geen succes.' Haring zelf heeft geen gezin met kinderen, maar een gezin met eenden - klinkt gezellig! We kunnen er dus met Haring voor kiezen om niet mee te doen aan het constante zoeken naar succes, naar altijd de grootste en de beste te willen zijn. Maar het succes waar hij over schrijft is wel het soort succes waarvan wij ons kunnen afvragen of we dat willen, terwijl willen ontsnappen uit een appartement waar de kakkerlakken de tandpasta uit de tube likken toch niet over onverstandig streven lijkt te gaan - kennelijk is niet kiezen voor succes ook een stuk makkelijker als het niet over overleven gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten