Er is een aflevering van de inmiddels wel volprezen serie Sex & The City, waarin de dames bekennen dat er bepaalde dingen zijn die ze altijd doen, als hun partner een avond niet thuis is. Aan dergelijk Secret Single Behaviour maken we ons, denk ik, allemaal wel eens schuldig: als ik een avond weg ben deelt Michel zijn eten met de kat (iets waar ik helemaal gek van word) en als Michel er niet is eet ik uit een kom en ga ik ongeveer twee uur lang in bad zitten. Maar hoewel je je, sinds het in Sex & The City is geweest, voor Secret Single Behaviour niet langer hoeft te schamen, heb ik wel iets anders waar ik me voor geneer, namelijk mijn Secret Neurotic Behaviour.
Er zijn dingen die ik dwangmatig doe zonder dat de meeste mensen het weten. Als ik de deur uitga en afsluit, loop ik na een meter of tien altijd terug om te checken; als ik dat niet doe, voel ik me heel naar. Zelfs als ik de sleutel omdraai in aanwezigheid van iemand anders die kan getuigen dat ik de deur echt goed op slot heb gedaan, wil iedere cel in mijn lichaam het toch nog even controleren. Bovendien is de locatie van mijn voordeursleutel sowieso iets waar ik graag overdreven zeker van ben: ik sta ongeveer de helft van de nachten nog even op om te bevestigen dat mijn sleutel in mijn jaszak zit.
Een andere, iets minder geheime, neurose is mijn houding ten aanzien van boeken. Ik lees geen eerder door anderen gelezen boeken. Als iemand mij een boek aanraadt, moet ik het aanschaffen om het te kunnen lezen. Ik ben ook geen lid van de bibliotheek, want die boeken zijn onrein, en als ik een boek koop en iemand anders knakt de rug van het boek, dan kan ik het net zo goed weggooien en een nieuwe kopen - ik ga dat exemplaar niet lezen. Ik lees principieel niets in vertaling (waardoor ik vermoed dat de Russische literatuur voor altijd een groot geheim voor mij zal blijven) en ik voel me buitengewoon onprettig als ik geen boek bij me heb als ik ergens heen ga (waarbij 'ergens' gedefinieerd kan worden door 'de deur uit').
En als ik dan toch bezig ben met bekennen hoe raar ik eigenlijk ben: ik heb een kastje waarin ik mijn ondergoed op een specifieke wijze die alleen voor mij inzichtelijk is sorteer, ik draag principieel tussen 1 april en 3 oktober geen maillots of panty's (tenzij ik een academische plechtigheid of een begrafenis bezoek), als ik nieuwe kleren of schoenen koop die ik echt heel mooi vind, blijven ze vaak een maand of zes ongedragen met prijskaartje in de kast hangen omdat ik geen gelegenheid bijzonder genoeg vind voor mijn mooie spullen, ik heb twee lades waarin ik mijn nagellak op merk gesorteerd heb, en als ik een beha koop moet ik daar altijd een bijpassende slip bij kopen, maar die draag ik dan niet, want dat is zonde.
Maar al dat rare gedrag levert ook wel wat op: ik heb tenslotte een heleboel mooie slips, prachtige nog ongedragen kleding, stapels boeken om te lezen, deze week voor het eerst in weken het gevoel dat mijn benen niet van mijn kont vriezen en als ik op het station ben de absolute zekerheid dat mijn huis echt goed op slot zit. En dat is ook wat waard, lijkt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten