Voor wie de afgelopen 2 zondagen gewapend met een vergrootglas en de pauzeknop van de videorecorder cq digitale opnameapparatuur naar Masterchef heeft gekeken, ben ik nu een bekende niet-Nederlander; in totaal was ik zo'n 3.57 seconden op televisie, en alleen omdat ik achter mensen stond die door de redactie het uitzenden waard gevonden werden. Zo ben ik achter de Franse chef, die ondanks zijn kreeft maar dankzij zijn kinderen door mocht naar de volgende ronde, te zien. Als je inzoomt, zoals ik natuurlijk heb gedaan, want zo ijdel ben ik zeker, kun je zelfs in de weerspiegeling van het fornuis zien dat ik het echt ben: de schoenen zijn onmiskenbaar veel te hooggehakt voor een professionele chef. In elk geval had de kreeftenman hele sensible shoes aan, maar ja, hij had dan ook een bochel.
En gisteren, tijdens het diepte-interview met Billy Jane (geniale naam natuurlijk), kon je mij ook nog even door het scherm zien lopen. Tot mijn grote trots waren mijn geroosterde spruitjes tijdens de eerste afleveren in beeld en ik dacht gisteren mijn aardappels te zien, maar bij een tweede viewing bleken de knokkels van de handen van de schiller in kwestie zo harig, dat ik alleen maar kan hopen dat die aardappels van een ander waren.
Vooralsnog kan ik dus constateren dat ik geluk breng: is er van jou een screenshot te maken waarop ik sta tijdens Masterchef, dan ben je door naar de volgende ronde. Ik had natuurlijk liever een belangrijker rol gespeeld dan die van mascotte, maar het is niet anders. Wellicht meld ik me volgend jaar aan voor Topchef, dat iets minder over de ego's van sterrenchefs lijkt te gaan en iets meer over eten, maar misschien laat ik het er wel bij. Dit was in elk geval een mooi avontuur, en nu kan ik tenminste weer gewoon ontspannen tv kijken op zondagavond, zonder me steeds af te hoeven vragen of ik in beeld ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten