Oscars 2011

Deze week zijn de Oscars uitgereikt, en waar ik het meestal voor elkaar krijg om in het award season in alle categorieën op het verkeerde paard te wedden, zodat ik alle losers gezien heb en van de winnaars niets weet, heb ik dit jaar toch mooi twee van de drie films die kandidaat leken om de grote prijzen te pakken daadwerkelijk gezien: zowel Black Swan als The King's Speech had ik al ruim voordat er überhaupt een beeldje werd uitgekeerd op mijn lijstje van 26 films afgevinkt. Alleen True Grit moet ik nog, dacht ik, maar misschien hoeft dat ook niet meer, want deze film heeft dan weer in ieder opzicht achter het net gevist. Ik wil natuurlijk wel nog genieten van twee prijzenwinnende bijrollen en naar The Fighter gaan, maar dat ik die niet heb gezien is geen omissie mijnerzijds, maar het gevolg van het feit dat hij simpelweg nog niet draait in Nederland. Van de Oscar-uitreiking als zodanig heb ik weinig meegekregen, maar een van mijn lievelingsblogs heeft de hele week genomen om uitgebreid verslag uit te brengen van wat de dames allemaal op de rode loper droegen, dus inmiddels voelt het een beetje alsof ik erbij was om 'mijn' kandidaten aan te moedigen.

Black Swan vond ik echt een geweldige film. Mijn gebruikelijke bioscoopmaatje B zat, vreemd genoeg, niet zo te wachten op een psychotische balletfilm, maar gelukkig heb ik, door middel van een wanhopige oproep op Facebook, E, een vrolijke vriend, bereid gevonden me te vergezellen op de eerste dag dat hij in de bioscoop draaide. Nathalie Portman zette een prachtige rol neer als een ballerina die afglijdt van veelbelovend jong talent naar volkomen geflipt. Het was wel heel eng: ik heb een aantal scènes van achter mijn handen moeten bekijken, niet zozeer omdat ze het contact met de realiteit totaal verliest, gaat hallucineren en haar slechte kant langzaam de overhand laat krijgen - dat vind ik nog tot daar aan toe, maar als ze vervolgens langzaam velletjes bij haar nagels eraf gaat zitten trekken, met klassieke muziek op de achtergrond, wordt het echt pure horror. Gedurende de film heb ik een aantal keer gedacht dat het misschien een beetje een belachelijke film was, maar uiteindelijk moest ik toch concluderen dat ik het erg indrukwekkend heb gevonden. Bovendien heb ik nog een paar dagen aan weinig anders dan aan Black Swan gedacht, en dat overkomt me verder zelden bij bioscoopbezoek.

Omdat ik zo van Engelse films en, sinds zijn prachtige rol in A Single Man, van Colin Firth houd, ben ik, deze keer wel met B, naar The King's Speech gegaan. Hoewel het van begin tot eind duidelijk was dat de makers van de film kosten noch moeite gespaard hebben, heb ik het toch ervaren als een aangenaam kleine film: er was weinig bombast, het verhaal was prettig opgebouwd, en de personages waren allemaal in zekere zin erg sympathiek. De spraaktherapeut van de koning, een mooie rol van Geoffrey Rush, was raar, maar niet zo raar dat hij ongeloofwaardig werd. Ik was oprecht ontroerd door de manier waarop het koninklijk echtpaar het stotterprobleem van de koning als gezamenlijk probleem aanpakte, en iedereen leefde ook zo met de koning mee dat hij, een ruime 60 jaar na dato, bij zijn legendarische radiobroadcast kon rekenen op de steun van de volledige bioscoopzaal. Het was ook een verrassend grappige film: niet omdat ik graag lach om spraakgebreken (ik zou niet durven, althans, ik zou het niet durven toegeven), maar er werd een aantal mooie relativerende opmerkingen gemaakt.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik weinig films die wel genomineerd waren maar niet gewonnen hebben gezien heb, zodat ik eigenlijk niet in staat ben om een volledig gefundeerd oordeel te geven over de vraag of de Oscars voor respectievelijk beste mannelijke en vrouwelijke hoofdrol terecht zijn uitgekeerd. Ik zou sowieso niet heel graag in de jury van de Oscars willen zitten - hoe kun je totaal verschillende films met elkaar vergelijken en bepalen welke de beste is? Al met al geloof ik dat ik Black Swan iets indrukwekkender vond dan The King's Speech, alleen al vanwege de schitterende scène waarin La Portman zo overtuigend is als de zwarte zwaan van Tsjaikovski dat ze heel even echt vleugels lijkt te hebben, maar ik kan prima leven met de beslissing om The King's Speech tot de beste film van het jaar uit te roepen. Ik ben in elk geval erg blij dat ik ze allebei gezien heb.