Ik durf tegenwoordig niet meer zo goed te klagen over dat ik het druk heb. Ik zit namelijk nog voor een deel in de ziektewet, en hoewel dat mijns inziens op zich terecht is, betekent het wel dat ik, hoeveel ik ook te doen heb, eigenlijk nog meer zou moeten doen. En dat is jammer, want ik ben volgens mij best actief de laatste tijd. Deze week was dan ook een hele volle: we begonnen met een wederom ontluisterende studiedag, ik heb twee klassen teruggekregen (en dan hebben we het over tweemaal 25 derdeklassers in zo'n beetje het hele spectrum aan fasen van de (pre-)puberteit), dinsdag gaf ik oudercursus Klassieke Cultuur waarvoor vanzelfsprekend een kittige Powerpoint moest worden opgesteld, de PR-machine voor een lezing die ik op school georganiseerd heb moest gedaan worden (inclusief de poster die ik had ontworpen na vermenigvuldiging op het kleurenkopieerapparaat weggooien en een nieuwe maken omdat ik er natuurlijk weer een foute datum op had gezet), ik organiseer de jaarvergadering van de vakvereniging en de cateraar wilde precies weten hoeveel bitterballen we willen, het thuisrestaurant is donderdag ingeschreven bij de Kamer van Koophandel (iets wat ik met Michel en de toekomstig zakenpartner natuurlijk 's avonds als een groots horeca-festijn moest vieren), de vrijdag kon ik met mijn verse KvK-nummer in de hand gelijk besteden aan het aanvragen van een bankrekening en passen van horeca-groothandels, en dat dan tussen het schrijven van het ondernemingsplan door en tot slot had ik voor vrijdagmiddag en -avond een borrel met een tweetal collega's gepland. Het voordeel van een gering talent tot het focussen van mijn energie en concentratie is kennelijk dat ik heel veel gedaan kan krijgen, maar ik begin me zo onderhand wel af te vragen of ik niet actiever ben sinds ik minder werk. Gelukkig heb ik ook van alles niet gedaan: ik heb deze week welgeteld 0 keer gesport en geen letter literatuur gelezen.
Al met al is het dan wel heel lekker als in het weekend de agenda leeg is. Ik heb zo zeer niets te doen dat ik me tijd heb om me te verbazen over hoe georganiseerd ik tegenwoordig ben: waar ik vroeger makkelijk een hele zondag kon (en moest) besteden aan het opruimen van de woonkamer of mijn kleren, ligt alles nu keurig op zijn plek, mijn gehele financiële situatie is keurig in een Excel-bestandje ondergebracht en behoeft maximaal 5 minuten onderhoud en mijn lessen voor volgende week zijn helemaal voorbereid. Gelukkig komt 1 april steeds dichterbij, hetgeen betekent dat Michel en ik allebei de hete adem van de fiscus in onze respectievelijke nek voelen, en we daarom vandaag onze belastingaangifte hebben gedaan. Ook hiervoor geldt eigenlijk dat de boel misschien teleurstellend goed op orde is, want we konden alle belangrijke papieren gewoon in een keer pakken en we hebben binnen 70 minuten nadat ik het aangifteprogramma heb gedownload de taxman kunnen verblijden met onze afrekening van 2010 - en dat was vroeger wel anders. Een treurige ontwikkeling is het toch eigenlijk, dat volwassen worden: door al die efficiëntie houd ik zeeën van tijd over, en dan voel ik me vervolgens schuldig dat ik geen onderzoek zit te doen naar belangwekkende onderwerpen als 'De rol van de vrouw in het werk van Ernest Hemingway', of me geen zorgen maak over de naderende apocalyps, of geen bijdrage lever aan allerlei polemieken op Facebook. Intussen constateer ik dat ik me de rest van de dag alleen maar zorgen hoef te maken over de vraag of ik een martini met gin of met vodka zal drinken (ik denk met vodka overigens) en wellicht of de zalmtartaar met avocadocrème die ik wil bereiden in de praktijk net zo lekker is als ik in theorie denk. Meine Sorgen möcht' ich haben - zalig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten