Curriculum Vitae

In het kader van 101 dingen-lijstje heb ik onlangs mijn CV bijgewerkt. Mensen die meer verantwoordelijkheidsgevoel kennen dan ik en mensen die meer solliciteren dan ik houden hun CV's keurig bij, maar ik moet bij iedere sollicitatie als een bezetene verzinnen wat ik ook alweer wanneer gedaan heb, en dan vergeet ik natuurlijk van alles. Ik ben op het moment helemaal niet op zoek naar een nieuwe baan, maar toen ik het lijstje opstelde, maakte het updaten van mijn CV deel uit van een meesterplan: eerst dat doen en dan solliciteren als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Hoewel ik helemaal niet in het huwelijk geloof, houd ik erg van bruiloften, en spreken in het openbaar is ook een liefhebberij van mij, zodat een dergelijke functie me wel een mooie baan voor mij leek. Inmiddels heeft deze droombaan in mijn hoofd plaats gemaakt voor die van personal chef in mijn thuisrestaurant, zodat ik me nu voor de lichtelijk sneue taak gesteld zie als een soort ouderwetse wachtgeldprofiteur even pro forma te solliciteren in de hoop afgewezen te worden - maar ja, ik krijg een vinkje als ik solliciteer, niet als ik aangenomen word, en wie weet levert het nog wat op ook, en dan kan ik pas echt een gat in de markt vullen: eerst mensen in de echt verbinden en dan een diner voor ze bereiden.

Het thema van de Boekenweek, die 10 dagen lang zijn sporen door de Nederlandse boekhandels trekt, is toevallig ook Curriculum Vitae. Het CPNB licht het thema toe, en zegt dat het gaat over 'mensen van vlees en bloed, mensen die we bewonderen of verafschuwen, kortom, mensen met een verhaal.' Ik houd erg van boeken over mensen van vlees en bloed, wat wel fijn is, want ik ken eigenlijk weinig literatuur waarin dit soort vreemde wezens niet voorkomt. In elk geval ging ik vol enthousiasme aan de slag met het boekenweekgeschenk, De Kraai van Kader Abdolah, van wie ik nog nooit een boek had gelezen, en dat terwijl hij, volgens de alomtegenwoordige boekenweekpropaganda 'full time schrijver [is] en hij de, bij een groot publiek geliefde, boeken als Het huis van de moskee en De boodschapper en De Koran op zijn naam [heeft] staan.' Nou dacht ik altijd dat de Koran iets ouder was, maar in dit geval gaat het dan ook (slechts) om een vertaling van de hand van Abdolah. Om het boekenweekgeschenk te verwerven en om me af te zetten tegen het huidige politieke klimaat heb ik die Koran-vertaling dan ook maar gelijk aangeschaft, maar ik ben natuurlijk begonnen met het lezen van De Kraai, want als je het boekenweekgeschenk niet tijdens de boekenweek leest heeft het weinig zin het te bezitten.

Ik vond het een typisch boekenweekgeschenk, in die zin dat ik het vermoeden heb dat de auteur dacht dat hij van alles wat hij kon in de kleine 100 pagina's die hem waren toebedeeld een demonstratie moest geven, zodat ik enerzijds de indruk had dat het verhaal veel te ambitieus was opgezet en anderzijds dat ik misschien beter een ander boek van Abdolah had kunnen lezen, omdat dit boek slecht een sample van 's mans vaardigheid biedt. Het is een boek over een schrijver, die uit Perzië via Turkije naar Nederland vlucht, in Amsterdam als koffiehandelaar werkt en veel Nederlandse literatuur leest (maar dan wel Nederlandse literatuur die volgens mijn leerlingen zwaar gedateerd is: Multatuli, Beets, Hermans en Gorter). Hoewel ik het verhaal best te doen vond, had ik wel wat moeite met de schrijfstijl: bijna iedere zin bestaat alleen maar uit een hoofdzin, soms door 'en' gekoppeld aan nog een hoofdzin - de voor de literaire voorbeelden van de hoofdpersoon zo tekenende complexe zinsstructuren zijn ver te zoeken. Ik kan alleen maar hopen dat dat een gevolg is van het literaire masker dat Abdolah zich heeft voorgezet, waardoor hij ervoor kiest om te schrijven als een immigrant die nog niet zo goed is in het Nederlands, maar ik vrees het ergste. Om te kijken of het aan de taalvaardigheid van de schrijver ligt, en niet aan die van de fictieve verteller, zal ik dus minstens nog een boek van zijn hand moeten lezen - en daarmee is de Stichting Collectieve Propaganda voor het Nederlandse boek toch mooi in haar opzet geslaagd, lijkt me.