In deze tijden van gratis (want vaak illegale) downloads en online clipjes van artiesten op You Tube is het makkelijk te vergeten dat het heel goed mogelijk is om een authentieke live-ervaring van iemands wiens muziek je waardeert te hebben. Tot nu toe zijn alle concerten die ik heb gezien optredens van helden van Michel en/of van mij. We bepalen de kwaliteit van de artiest vaak aan de hand van hoe ver we bereid zijn voor hem te reizen; voor een van de vele concerten van Elvis Costello die we gezien hebben zijn we bijvoorbeeld naar Groningen afgereisd en hoewel we Lou Reed alleen nog maar in Amsterdam hebben bewonderd zouden we volgaarne uren in de trein gaan zitten om hem op zijn eigen charmant-chagrijnige wijze op het podium te zien staan. Nick 'sex on legs' Cave kan ons tot zijn vaste publiek rekenen (mijn ervaring is dat ik een nieuwe cd van hem pas snap als ik hem in een concert heb gehoord) en ik vind Joe Jackson live beter dan op plaat. We hebben Bob Dylan gezien (nu het nog kan), Neil Young (toen de kaartjes nog geen €85 per stuk kostten), R.E.M. (in de regen, maar het was zo goed dat we dat amper merkten) en John Cale (de grote John Cale with his magical violin in het LVC in Leiden, schitterend en tragisch tegelijk). Het allerbeste concert dat ik ooit heb gezien was van Leonard Cohen; het was van begin tot eind prachtig en ontroerend, zo mooi dat we, toen hij nog een keer in Nederland optrad, ervoor hebben geopteerd niet te gaan, omdat het of tegen zou vallen of net zo mooi zou zijn als de eerste keer en daarmee een stuk minder uniek. Michel is met een vriend naar een concert van Roger Waters geweest (want ik houd niet van Pink Floyd) en ik ben met een vriendin naar a-ha gegaan (want Michel heeft de jaren '80 niet als pubermeisje beleefd).
Op mijn 101 dingen-lijstje heb ik ook het bezoeken van een concert opgenomen, en dat is nu gelukt: woensdag heb ik met vriend B een concert van Angus & Julia Stone bezocht. Hoewel ik het oeuvre van het Australische duo niet zo goed kende, leek het me een mooie gelegenheid om de kans een vinkje op de lijst te zetten te combineren met het verruimen van mijn muzikale horizon. In een uitverkochte Melkweg lieten ze hun best kleine liedjes op intieme wijze horen. Dat was op zich prachtig, maar muziek die je thuis opzet als achtergrondmuziek blijkt zich niet per se te lenen voor een spetterend live-optreden; eigenlijk was het enige dat deed vermoeden dat we met een echt concert te maken hadden de grote hoeveelheid flauwvallende vrouwen, maar dat werd waarschijnlijk eerder veroorzaakt door de dikke wierooklucht die van het podium kwam dan door hysterische reacties op Angus (die overigens de indruk wekte in elk geval de middag in een coffeeshop te hebben doorgebracht - als hij praatte was hij niet te verstaan, laat staan te volgen, maar als hij zong was er niets aan de hand). De stem van Julia doet mij op cd niet zo veel (ze heeft iets Kate Bush-achtigs, en daar houd ik niet zo van), maar op het podium is ze echt heel ontwapenend, zeker als ze in een lied zingt, zichzelf op de gitaar begeleidt en dan ook eens de trompetsolo verzorgt. Bovendien houd ik erg van gekke covers, en haar versie van You're the one that I want (inderdaad, van Grease) vond ik heel bijzonder. In elk geval valt het me op dat ik sinds het bezoeken van het concert vaker de behoefte heb om een liedje van Angus & Julia te luisteren, en dat lijkt me toch een prima resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten