In 2009 heb ik in het kader van de decemberfestiviteiten een zogeheten 'groene pluim' van de baas gekregen. Hoewel het een beetje vies klinkt, is het gewoon een bon in een doosje; de dankbare werknemer kan met een code inloggen op www.mijnpluim.nl en een cadeau selecteren, zodat het geschenk van de werkgever aangepast kan worden aan de individuele wensen van de ontvanger. En er is van alles mogelijk: iemand die traditioneel ingesteld is kan kiezen voor een gewoon Kerstpakket, compleet met kaasbolletjes en paté in blik, een heilige kan zijn gehele pluim aan het goede doel schenken, en ik (niets menselijks is mij vreemd) heb ervoor geopteerd om de bonus volledig aan mijzelf te besteden. Er was een ruim assortiment aan keuzes beschikbaar, van sieraden via kookcursussen tot cosmetische behandelingen. In die laatste categorie heb ik mijn heil gezocht: ik kon namelijk twee vliegen in een klap slaan door mijn Kerstgratificatie te investeren in iets dat op mijn 101-dingenlijstje stond, zodat ik naar Rotterdam ben getogen om een keer te floaten.
Achter een deur waarop in grote witte letters 'reset' stond (op andere deuren las ik 'reload' en 'restart' - 'undo' was het toilet), trof ik een kamer aan met daarin een douche, een enorme bak met oordopjes en natuurlijk de floatcabine, een grote bak lauwwarm water met een heleboel zout. Het was de bedoeling dat ik door 45 minuten rond te dobberen tot volledige ontspanning zou komen. Dat is niet geheel gelukt, maar dat ligt waarschijnlijk eerder aan mijn karakter dan aan het floaten. Ik heb de 3 kwartier die ik als een soort Lady Gaga op de Grammy awards in mijn cocon heb gelegen in verschillende fases beleefd. De eerste 3 minuten heb ik besteed met vol enthousiasme in de cabine klimmen, de klep achter me dichttrekken, de muziek aan- en het licht uitdoen, waarna ineens de gedachte 'OK, en nu?' in me opkwam. Niets dus, en dat dus nog 42 minuten lang, die waarvan ik het eerste half uur heb besteed met spelen met het licht, ronddrijven met mijn ogen dicht, actief betreuren dat ik ooit iets aan mijn lichaam heb onthaard (dat brandt namelijk, en niet zo zuinig) en me afvragen wat er zou gebeuren als ze me zouden vergeten op te halen als de aan mij toegewezen tijd om was. Pas in het laatste kwartier ben ik geloof ik een beetje tot rust gekomen, zodat ik het vervolgens weer jammer vond dat het lichtteken gegeven werd en ik al dat zout weer van me af kon gaan spoelen. Ik kan niet zeggen dat ik totaal ge'reset' ben, maar ik vond het best leuk en ik heb een vinkje kunnen zetten op de lijst. En dan was het ook nog eens ontspanning op kosten van de baas, en in het licht van het feit dat hij doorgaans precies het tegengestelde effect op me heeft mag dat een waardevolle, vernieuwende ervaring heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten